Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ως χώρα, ως κοινωνία και ως άνθρωποι περνάμε δύσκολες ώρες. Δεν είμαστε μόνοι εμείς στον κόσμο, αλλά όλος ο πλανήτης. Κανονικά θα πρέπει πλέον να το γνωρίζουν όλοι αυτό, όπως και την αιτία που προκαλεί αυτή την κατάσταση, όμως τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα μας, φαίνεται ότι δεν είναι σίγουρο.
Οσοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη την επικινδυνότητα της πραγματικότητας που ζούμε και δεν φροντίζουν να προσαρμοστούν, ο φόβος είναι ότι δεν πρόκειται να το κάνουν ποτέ με τη δική τους θέληση. Αν δεν έχουν πληροφορηθεί, αν δεν έχουν πειστεί, αν δεν ενδιαφέρονται και δεν θέλουν να υπακούσουν έως τώρα στις συστάσεις, παρά τον ορυμαγδό των ειδήσεων και των συμβουλών από ειδικούς και κυβέρνηση μέσω των πάσης φύσεως μίντια, δεν έχει νόημα οποιαδήποτε προσπάθεια που βασίζεται στον επηρεασμό της δικής τους βούλησης. Είτε αναφερόμαστε σε ξεχωριστά άτομα, είτε σε θεσμούς.
Τη συγκεκριμένη ανάρμοστη συμπεριφορά τη διαπιστώσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο σε σούπερ μάρκετ, σε παραλίες, σε εκκλησίες και αλλού. Αρα το πιθανότερο είναι ότι κάποια στιγμή θα φτάσουμε και εδώ στην απαγόρευση της κυκλοφορίας, παρά την πρόσκαιρη άρνηση της κυβέρνησης. Αλλωστε, προς τα εκεί βαδίζουμε σταδιακά και η λογική λέει ότι μόνο τα πολύ αυστηρά μέτρα που εφαρμόστηκαν στην Κίνα μπορούν να αναχαιτίσουν την επέλαση του κορωνοϊού. Σε αυτά αναγκάστηκαν να καταφύγουν, έστω με καθυστέρηση, η Ιταλία και η Ισπανία με μεγάλη πιθανότητα να ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Ηδη μπαίνουν έλεγχοι ή κλείνουν τελείως σύνορα με τη Σένγκεν να καταργείται στην πράξη…
Το άλλο μέτωπο είναι βεβαίως η οικονομία και μάλλον πρόωρες και «επιεικείς» είναι οι εκτιμήσεις για τα επερχόμενα. Εφόσον τα πράγματα συνεχισθούν όπως διαγράφονται σήμερα και αν δεν πέσει στην αγορά εμβόλιο ή φάρμακο, κανείς δεν ξέρει αν έχει νόημα να γίνεται λόγος περί ελεγχόμενης ύφεσης και ακόμη περισσότερο περί ανάπτυξης κάτω από τους στόχους. Αν πάρουμε ειδικά την Ελλάδα, πόση αισιοδοξία μπορεί να υπάρχει για τον τουρισμό φέτος και για πόσο χρόνο μπορεί να αντέξει το κράτος με τα έσοδα να είναι εξαιρετικά περιορισμένα και ένα πολύ μεγάλο πλήθος κλειστών επιχειρήσεων, μισθωτών χωρίς… δουλειά ουσιαστικά και εκατομμυρίων συνταξιούχων να χρειάζεται στήριξη; Τα πάντα εξαρτώνται από τη διάρκεια της καταραμένης κορωνοϊκής πανδημίας!
Δυστυχώς η δική μας χώρα είναι αντιμέτωπη και με τον φόβο του μπεχλιβάνη που σήμερα κυβερνά την Τουρκία. Οποιος νομίζει ότι ο Ερντογάν θα ηρεμήσει και θα παύσει να προκαλεί, βαυκαλίζεται. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ετοιμάζει μία νέα μεγάλη πρόκληση εις βάρος μας, ίσως στο Αιγαίο –να ξαποστείλει ας πούμε βάρκες με μετανάστες υπό την προστασία πολεμικών σκαφών επιζητώντας θερμό επεισόδιο– ή κάπου αλλού. Η ειρωνεία είναι ότι στη δική του περίπτωση η ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού στη χώρα του θα μπορούσε να λειτουργήσει ανασταλτικά. Τρομερό να το σκέπτεται κανείς, αλλά ούτε ο συγκεκριμένος παίρνει από συστάσεις…