Ευγνώμονες σε πολλούς

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Συνήθως μένω αμέτοχος σε μαζικά καλέσματα. Δεν σβήνω τα φώτα στην Ωρα της Γης, δεν ανάβω αναπτήρες στις συναυλίες, δεν αντιγράφω ποστ στον τοίχο μου για να απευθυνθώ στο Facebook ή να μάθει ο κόσμος το μικρό μου όνομα. Εκεί είναι, το βλέπουν όλοι.

Τις προάλλες όμως βγήκα στο μπαλκόνι μου. Ηταν η μέρα που το καθάρισα. Δύο φορές και αρκούντως ψυχαναγκαστικά. Πότισα τα φυτά για να χαλαρώσω. Ελπίζω να μην το παράκανα. Ευτυχώς που δεν τραγουδήσαμε σκεφτόμουν, όπως οι Ιταλοί. Δεν θα τα βρίσκαμε στο τραγούδι ούτως ή άλλως. Θα χωριζόμασταν κάπου ανάμεσα στο «Αυτή η νύχτα μένει» και στο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου». Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν κάποιοι φορούσαν μάσκες και μουρμούριζαν το Μama του Sim Boy.

Εκανα μια λίστα όμως με όσους θα ήθελα να χειροκροτήσω.

Χειροκρότημα αξίζει σε όσους φροντίζουν ανθρώπους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, και είναι πολλοί. Αφανείς ήρωες που αλλάζουν καθετήρες, ορούς, δίνουν φάρμακα, εξυπηρετούν και υπηρετούν υπερήλικες γονείς με προβλήματα υγείας. Εκείνοι που φροντίζουν ασθενείς με το ανοσοποιητικό τους διάτρητο και ήταν σε απομόνωση και απολύμανση πολύ πριν μπούμε όλοι εμείς και χαλάσουμε για λίγο την καθημερινότητά μας. Αλλοι το κάνουν ήδη για μήνες ή και χρόνια. Χειροκροτώ και τους διαβητικούς.

Θα χειροκροτούσα επίσης όσους εργάζονται στην καθαριότητα, τους ντελιβεράδες (δώστε φιλοδώρημα) και τους ταμίες στα σούπερ μάρκετ και τους υπαλλήλους που φορτώνουν με αγαθά τα ράφια και πρέπει να απαντούν ευγενικά σε έναν ακόμη που φωνάζει μπροστά τους για τις ελλείψεις στο ντετόλ.

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν όσοι φροντίζουν άστεγους και ανθρώπους του περιθωρίου. Μόνο να υποθέσω μπορώ πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις σε κάποιον που ζει στον δρόμο τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τον ίδιο και τους γύρω του.

Το ίδιο θα έκανα για όσους φροντίζουν ψυχικά ασθενή άτομα, συνανθρώπους μας με φοβίες, καταθλιπτικούς και όσους μπορεί να μη βλέπουν αυτή την απομόνωση με ψυχραιμία.

Ναι, θα χειροκροτούσα και τους 16άρηδες και άνω (άντε από 15 και άνω) που πειθαρχούν και μένουν όλη μέρα στην ίδια στέγη με τους γονείς τους και επιβιώνουν. Οι γονείς.

Τους γιατρούς και τους νοσηλευτές δεν θα τους χειροκροτούσα. Θα υποκλινόμουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή