Η πρώτη Ελληνίδα που κατάφερε να πατήσει το πόδι της στις επτά ψηλότερες κορυφές όλων των ηπείρων «πήρε τα βουνά» και έγινε ένας καλύτερος άνθρωπος
Κορίτσι καριέρας από τα δυτικά προάστια, που περνούσε δέκα ώρες σε ένα γραφείο, μπροστά σε μια οθόνη, σε μεγάλη πολυεθνική, αναζητούσε την ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική ζωή και την επαγγελματική ανέλιξη. Πριν από έξι χρόνια, τυχαία, την κάλεσαν σε μια εκδρομή αναρρίχησης στη Χασιά. «Δεν τα πήγα καθόλου καλά. Δεν ολοκλήρωσα καμία διαδρομή. Φοβόμουν, ίδρωνα, πιεζόμουν. Ένιωθα χάλια. Αποφάσισα ότι προφανώς δεν μου ταιριάζει αυτό το χόμπι. Αλλά όταν δουλεύεις από τα είκοσι ένα σου με πρότζεκτ και θέτεις στόχους, όπως κάνουμε στο μάρκετινγκ, δεν είσαι ικανοποιημένος με τον εαυτό σου όταν παρατάς την προσπάθεια». Επέστρεψε λοιπόν το επόμενο Σαββατοκύριακο στο βουνό με δύο οικογενειακούς φίλους και ξεκίνησε τα μαθήματα αναρρίχησης. Σε κάθε της βήμα ένιωθε να ξεπερνά τον εαυτό της, τα όριά της, με κάθε ανάσα πάνω στο βουνό γέμιζε αυτοπεποίθηση. «Ένιωθα δυνατή και πιο ευτυχισμένη. Το βουνό με άλλαξε. Έγινα διαφορετικός άνθρωπος. Δεν έχω καμία σχέση με την ντροπαλή κοπέλα που ήμουν πριν από έξι χρόνια. Το βουνό σού δίνει τρομερό ντοπάρισμα».
Εγερτήριο στις 6.30 το πρωί
Στις πρώτες της ορειβατικές εκδρομές γνώρισε τον μοναδικό –μέχρι τότε– Έλληνα ορειβάτη που είχε κάνει το 7 Summits, το κορυφαίο ορειβατικό πρότζεκτ που περιλαμβάνει την ανάβαση των επτά ψηλότερων κορυφών των επτά ηπείρων. Αποφάσισε να γίνει η μοναδική Ελληνίδα αλπινίστρια που θα το κατάφερνε και να δει το όνομά της στη μικρή λίστα με τα εβδομήντα ονόματα γυναικών που κατέκτησαν τις κορυφές. Επί τέσσερα χρόνια ξυπνούσε στις 06.30 καθημερινά, για να προλάβει την πρώτη προπόνηση της ημέρας, μετά το γραφείο ανέβαινε στην Πάρνηθα και στον Υμηττό για τρέξιμο, κοιμόταν νωρίς, άλλαξε τη διατροφή της και ξόδευε τον μισθό της σε εξοπλισμό. «Τα πρώτα δύο βουνά τα έκανα με δανεικά ρούχα: τον Ιούλιο του 2016, την ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης –το Ελμπρούς (5.642 μ.) στη Ρωσία– και μετά την ψηλότερη κορυφή της Αφρικής, το Kιλιμάντζαρο (5.895 μ.) στην Τανζανία. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο ακριβή γίνεται η στολή σου».
Στο Έβερεστ τον Μάιο του 2019, στο πιο επικίνδυνο σημείο του βουνού, το διάσημο Khumbu Icefall.
Τον Μάιο του 2019 έγινε η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ (8.848 μ.). «Κουβαλούσα την ελληνική σημαία μέσα στη στολή. Τη στιγμή που την έβγαλα και την άπλωσα στην κορυφή, ένιωσα πως όλοι οι κόποι μου ανταμείφθηκαν. Δύο μέτρα πριν φτάσεις στην κορυφή, βλέπεις σαν ταινία μπροστά σου όλα όσα προηγήθηκαν. Όλη την ελληνική ορειβατική ιστορία· από τον Κωνσταντίνο Νιάρχο το 1999, τον πρώτο Έλληνα που πάτησε στην κορυφή, μέχρι τις δύο Ελληνίδες φίλες μου που έφτασαν μία μέρα μετά από μένα».
Περπατώντας στο τέλος του κόσμου
Πέρασε δύο μήνες στο Έβερεστ, έναν μήνα στην Ανταρκτική. Ο πατέρας της έβλεπε εναγωνίως το στίγμα της στον χάρτη και την καλούσε στο δορυφορικό τηλέφωνο όταν την έχανε. Περπατούσε πάνω στο χιόνι. Στο τέλος του κόσμου. Εκεί που δεν βλέπεις τίποτα που να θυμίζει πολιτισμό. «Στον Νότιο Πόλο ένιωθα ότι περπατούσα με τα σκι πάνω σε μια έρημο από χιόνι. Το μόνο που πρέπει να σκέφτεσαι είναι να μη χάσεις την ομάδα σου. Δεν νύχτωνε ποτέ. Επί οκτώ μέρες, όσο διήρκεσε το ταξίδι από την 89η μοίρα έως την 90ή, περπατούσαμε σε ένα μόνιμο μεσημέρι τραβώντας στο έλκηθρο βάρος πενήντα κιλών. Έκανα Χριστούγεννα προσπαθώντας να φτάσω στον Νότιο Πόλο».
Ντενάλι, η ψηλότερη κορυφή της Αλάσκας. Όπως λέει η Χριστίνα Φλαμπούρη, στο βουνό βλέπεις το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Οι αλπινιστές λιώνουν το χιόνι και το βράζουν, για να έχουν πόσιμο νερό και τρόπο να πλυθούν. Το «οικονομικό βουνό» είναι η πιο δύσκολη κορυφή, ειδικά για ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας που έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ολοκληρώσει τα ταξίδια της στην Αλάσκα, στην Παπούα, στην Αργεντινή. «Ήμουν η μόνη Ελληνίδα με τη σημαία μας στην κορυφή, αλλά στην ουσία ποτέ δεν ήμουν μόνη. Μέσω των social μου έστελναν μηνύματα, από δικηγόροι και λογιστές για να προσφέρουν αφιλοκερδώς τη βοήθειά τους μέχρι νέοι φίλοι που έδιναν ευχές και καλή ενέργεια. Για το δικό μου όνειρο ζωής έβαλα προσωπικά πολλά χρήματα, αλλά δεν θα κατάφερνα ποτέ να το πετύχω αν δεν είχα απλόχερη στήριξη κόσμου και εταιρειών. Είμαι πλέον σίγουρη ότι, αν οι Έλληνες ενωθούμε σε έναν κοινό σκοπό, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα».
«Τι μου έμαθε το βουνό»
Τι έμαθε, λοιπόν, μια νέα σύγχρονη γυναίκα που ζει στην Αθήνα και δουλεύει σε ένα γραφείο καθημερινά –με άγχος να πιάσει τους στόχους της– ανεβαίνοντας στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου; «Έμαθα ότι η καθημερινότητα μπορεί να σου δώσει πολλούς λόγους να είσαι ευτυχισμένος. Έγινα η καλύτερη έκδοχή του εαυτού μου. Πλέον δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους πιο επιτυχημένους από μένα. Έμαθα πάνω στο βουνό να συγκρίνω τον εαυτό μου με το πώς ήμουν χθες και να θέτω καθημερινό στόχο να κάνω μια μικρή πρόοδο. Να μη βλέπω ανταγωνιστικά τον κόσμο».
Την ημέρα που πάτησε την κορυφή στο Έβερεστ, έχασε την όρασή της εξαιτίας μιας χιονοθύελλας.
Γυρίζοντας τον κόσμο επί τριάμισι χρόνια, τι εικόνες κουβαλά μαζί της; «Τα πρόσωπα εκείνων που αποκαλούν τα βουνά σπίτι τους. Γνώρισα φυλές στις οποίες οι άνδρες φορούν κάποιο είδος κολοκύθας για εσώρουχο και οι γυναίκες φούστες από φύκια. Μίλησα με επιστήμονες στον επιστημονικό σταθμό του Νότιου Πόλου. Νιώθω ότι έχω ζήσει παραπάνω από μία ζωή και θα έχω παραμύθια να διηγούμαι στα παιδιά και στα εγγόνια μου».
Μεγάλα όνειρα για καθημερινούς ανθρώπους
Υπάρχουν στιγμές που, όταν κανείς αναμετριέται με τον εαυτό του, νιώθει ανήμπορος να τον νικήσει; «Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω. Όχι από σωματική κούραση, αλλά από πνευματική κόπωση. Έχεις τόση αδρεναλίνη όταν ανεβαίνεις στην κορυφή, που δεν αντιλαμβάνεσαι την επικινδυνότητα. Σκάει χιονοστιβάδα και γεμίζεις πούδρα, κόβεται σχοινί συνορειβάτη, παθαίνεις κρυοπαγήματα, μένεις χωρίς οξυγόνο και ζητάς από την ομάδα σου δεύτερη μάσκα οξυγόνου. Όλα είναι πιο αργά στο βουνό. Κάνεις μια κίνηση και λαχανιάζεις. Βλέπεις όνειρα όπου ζητάς να συμβεί κάτι κακό, ένας σεισμός, και να αναγκαστείς να γυρίσεις σπίτι. Χάνεις την ισορροπία ανάμεσα στο πάθος για την κορυφή και στη λογική. Κλαις από απογοήτευση να κατακτήσεις την αθέατη κορυφή, ενώ δεν σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην κατέβεις ποτέ από εκείνη. Η πιο δύσκολη ημέρα στο βουνό είναι η ημέρα που θα αποπειραθείς να πατήσεις την κορυφή του. Στο Έβερεστ έχασα την όραση στο ένα μου μάτι εξαιτίας μιας χιονοθύελλας και, μέχρι να επανέλθει, σκεφτόμουν τους φόβους μου».
Η Χριστίνα Φλαμπούρη συνάντησε τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και του χάρισε την ελληνική σημαία που ύψωσε στις ψηλότερες κορυφές, θα μιλήσει ως inspirational ομιλητής στο Forum των Δελφών, το οποίο έχει αναβληθεί για τον Ιούνιο, και θέλει πλέον να περνά το εξής μήνυμα: «Στην άθληση δεν έχουν δικαίωμα μόνο οι πρωταθλητές. Στα μεγάλα όνειρα δεν χρειάζεται να έχεις γεννηθεί πλούσιος ή εξαιρετικά ταλαντούχος. Μπορείς να είσαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος που βάζεις στόχους και δουλεύεις σκληρά, με μεράκι, για να τους πετύχεις».
Αλήθεια, ανυπομονούσε να κάνει κάτι άμα τη επιστροφή της στην Αθήνα; «Να μπω στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Να είμαι στην κίνηση της Αθήνας, οδηγώντας προς το γραφείο μου».