Απόσπασμα από το βιβλίο «Το γέλιο του βατράχου ή πώς τα παραμύθια μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή»:
Ο πλανήτης μας είναι τόπος αφιλόξενος. Η φύση δεν γνωρίζει ή σχεδόν δεν γνωρίζει ούτε οίκτο ούτε ανάπαυλα. Είναι μια δύναμη που προφανώς χαρίζεται, που είναι τυφλή, που έρχεται ποιος ξέρει από πού, που πηγαίνει ποιος ξέρει πού.
Γεννιόμαστε, τρεφόμαστε, μεγαλώνουμε, ζευγαρώνουμε, σκοτώνουμε, επιβιώνουμε για λίγο κι ύστερα χανόμαστε, αυτή είναι η μοίρα των περισσότερων πλασμάτων της Γης.
Εχετε δει νεογέννητα σκυλάκια να μαλώνουν για το στήθος της μάνας τους; Για τα πιο δυνατά, το γάλα. Για τα πιο αδύναμα, τίποτε. Ακόμα κι εκείνη που τα γέννησε δεν νοιάζεται για τη μοίρα τους. Ας πεθάνουν. Είναι έτσι. Είναι ο νόμος της φύσης.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες ξεφεύγουν από τούτο τον νόμο, γι’ αυτό και είναι συχνά τόσο χοντροκομμένες, τόσο απαράδεκτες. Στην πραγματικότητα, οποιοσδήποτε τυραννικός δυνάστης είναι πιο κοντά στη φύση απ’ ό,τι ο πιο λεπταίσθητος οικολόγος.
Να ξεκολλήσουμε από αυτό το χάος που απειλεί συνεχώς να μας καταπιεί, αυτή είναι η πιο αδιάκοπη προσπάθεια της ανθρώπινης συνείδησης.