#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»

9' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ρε παιδιά, τόση παρέα δεν κάναμε ποτέ!». Τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά λοιπόν; Δουλειά απ’ το σπίτι, με mail, skype, γκρουπ τσατ, ομαδικές βιντεοκλήσεις, εισερχόμενα, εξερχόμενα, πράγματι, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη για επικοινωνία από ποτέ άλλοτε. Οι περισσότεροι συντάκτες της «Κ» μένουμε σπίτι, δουλεύουμε απ’ το σπίτι. Πώς είναι; Θα συμφωνήσω με τον συνάδελφο (Βασίλη)· χάλια! Μέχρι να ξανασυναντηθούμε στον τέταρτο όροφο του Νέου Φαλήρου και η δουλειά, η ζωή, ξαναπάρει τις πραγματικές της διαστάσεις, είπαμε να μοιραστούμε μαζί σας μερικές σκέψεις μας δουλεύοντας απ’ το σπίτι. Mόνοι, με παιδιά, σκυλιά, σχέδια για το μέλλον και… αντισηπτικά. Καλή λευτεριά!

Γ.Ε.

1. ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

«Θωμά… κάτσε σπίτι»

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-1

Χρόνια ζω μόνος, όμως ποτέ δεν υπήρξα μοναχικός. Φανατικός της επικοινωνίας (πολυλογάς για τους κακεντρεχείς), μου λείπει η παρέα και το γραφείο. Πλέον, κάθε ημέρα μοιάζει με εργάσιμη Κυριακή. Τηλεργασία με διαλείμματα. Πολύ φαΐ. Ελάχιστη κίνηση. Αρχικώς, μαραθώνια τηλεφωνήματα λειτουργούσαν σαν placebo· όχι πια. Τηλεόραση, Netflix, μουσικές, σερφάρισμα, chat· τίποτα δεν μπορεί να ικανοποιήσει έναν πολυλογά με στερητικό σύνδρομο. Δεν έχει και Παναθηναϊκό. «Ψυχραιμία, θα είναι ένα δύσκολο δίμηνο» έλεγα σε φίλους πολύ πριν το πει ο Μητσοτάκης. Το έβλεπα, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. «Ενα δύσκολο δίμηνο» σκέφτομαι καθώς περιφέρομαι από το μπάνιο στην κουζίνα και πίσω, εννέα βήματα απόσταση. Ξεφυσάω και σιγοτραγουδώ: «Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει…». Μου έχει κολλήσει. «Θωμά είσαι σπίτι; Κάτσε εκεί Θωμά, το καλό που σου θέλω». Το λέω για να το ακούω. Είναι μόλις η τρίτη ημέρα εγκλεισμού. Ο κόσμος αλλάζει κι εγώ είμαι φυλακισμένος στο σπίτι. Και ο κόσμος επίσης…

2. ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

Ανοίγεις ψυγείο, κλείνεις ψυγείο

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-2

Μετά μια εβδομάδα εργασίας από το σπίτι, ήρθε η ώρα να αποκαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από ένα κείμενο 150 λέξεων όπως αυτό, τον ακριβή όγκο δουλειάς που απαιτεί: κουζίνα για να γεμίσεις την κούπα καφέ, ξανά κουζίνα για να βάλεις λίγο νερό, δεν πίνεις καθόλου νερό τώρα στο σπίτι, α να και το κέικ, τι κάνεις κέικ; Πάντα καλά, σκρολ στο φέισμπουκ, βρίσκεις ποστ με 249 σχόλια, τα διαβάζεις ένα ένα σχολαστικά, βγάζεις μια σέλφι, βγάζεις άλλες 10, ανοίγεις μπαλκονόπορτα για καθαρό αέρα, βγαίνεις μπαλκόνι για να δεις σε ποιον γαβγίζει ο σκύλος, σε κανέναν, έτσι γενικά, ανοίγεις τουίτερ, α-πα-πα κλείνεις τουίτερ, μήπως να κάνεις μάσκα προσώπου; Καλή ιδέα, βγάζεις σέλφι με μάσκα, πλένεις τα πιάτα, δύο πιάτα είναι, πέντε λεπτά θα κάνεις, μήπως να καθαρίσεις τον φούρνο; Εντάξει υπερβολή, κλείνεις μπαλκονόπορτα γιατί ξεπάγιασες, βγάζεις τη μάσκα προσώπου, θαυμάζεις αποτέλεσμα, ανοίγεις ψυγείο, ατενίζεις, κλείνεις ψυγείο, α γεια σου κέικ! #μένουμε_σπίτι.

3. ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

Σπίτι είναι οι άνθρωποί μου

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-3

Ημουν πάντοτε σπιτόγατος. Φυγόκοσμος. Μια λανθάνουσα αγοραφοβία την είχα, σε μεγαλύτερο βαθμό παλαιότερα, τώρα πια λιγότερο. Με βοήθησε σε αυτό η καθημερινή εργασία στην εφημερίδα. Οπότε, το «μένω σπίτι» εξαιτίας της πανδημίας δεν μου πέφτει βαρύ. Βαρύς μου πέφτει ο λόγος για τον οποίο γίνεται, το ότι δεν μπορώ να δω ούτε καν τους στενούς φίλους – και, βέβαια, το γεγονός ότι έχουμε την κόρη μας όχι στο σπίτι μας αλλά στο νοσοκομείο εδώ και σαράντα και πλέον ημέρες, σε ανοσοκαταστολή. Θα μπορούσε λοιπόν η σημερινή σέλφι να έχει βγει στην πτέρυγα «Ελπίδα» του «Αγία Σοφία». Προτίμησα το σπίτι επειδή εκεί θα επιστρέψουμε με το παιδί. Επειδή σπίτι, εστία, είναι εκεί όπου βρίσκονται οι άνθρωποί μου και οι γάτες μας και τα βιβλία μου και οι μουσικές μου, οι μνήμες και τα φαντάσματά μας. Τα όνειρα αλλά και οι εφιάλτες μας. Σπίτι είναι εκεί όπου κοιμάμαι. Σπίτι είναι ο αδιάστατος χώρος όπου ο χρόνος από συντελεστής φθοράς μπορεί να μετατραπεί σε παράγοντα διαρκείας.

4. ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Τα πάρτι σίγησαν

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-4

Για όσους αγαπούσαν πριν από την επιδημία το cocooning, τούτη η καραντίνα μοιάζει με Κυριακή. Αλλά όχι σαν γιορτή και σχόλη. Ετσι κι αλλιώς, σχεδόν τίποτε δεν αλλάζει για όσους ασχολούμαστε με τη γραφή. Μπροστά στον υπολογιστή ήμασταν πριν από την πανδημία, μπροστά σε μια οθόνη καθόμαστε και τώρα. Την ίδια πλημμύρα πληροφοριών –κι ας είναι η παρούσα σχεδόν μονοθεματική– αντιμετωπίζουμε, το ίδιο άγχος έχουμε να μην τυχόν χάσουμε κάτι σημαντικό. Ενα πράγμα μόνο αλλάζει. Στον εθελούσιο εγκλεισμό του παρελθόντος υπήρχε ένας επιπλέον φόβος πως κάποιο πάρτι γίνεται εκεί έξω. Hταν αυτή η αδιόρατη αγωνία πως κάτι σημαντικό συμβαίνει, και –τέλος πάντων– είναι η ίδια η ίδια η ζωή που χάνουμε. Τώρα η ιδιαίτερη πραγματικότητά μας έγινε κανονικότητα. Οι δρόμοι σιώπησαν, τα πάρτι σίγησαν, η απουσία από αυτό που λέγαμε ζωή έγινε καθολική. Αλλά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια κρίση είναι να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Σήμερα είναι η ευκαιρία να διαβάσουμε εκείνο το βιβλίο που αφήσαμε στο κομοδίνο, τώρα έχουμε τον χρόνο να δούμε τη σειρά που διαρκώς αναβάλλαμε. Καλή λευτεριά σε όλους μας…

5. ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

Να γράψω για κάτι άλλο

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-5

Οι πρώτες δύο μέρες ήταν δύσκολες, μετά συνήθισα. Μου λείπουν όμως τα εξής: να ζουλήξω την κόρη μου που είναι σε 14ήμερη καραντίνα επειδή γύρισε από την Αγγλία. Να γυρίσω στη δουλειά και να μη μετράμε ποιος νόσησε. Να γράψω για άλλα θέματα, εκτός από τον κορωνοϊό. Να τα πιω με τις φίλες μου στα μπαρ και να τρώμε φιστίκια από το ίδιο μπολ. Να κάνω άσκοπες βόλτες με παρέα, χωρίς ενοχές. Να πάω γυμναστήριο και να μην αντικρίσω το ελλειπτικό με αηδία, λες και πρόκειται για όπλο βιολογικού πολέμου. Να ξυπνήσω μέσα στη νύχτα από τον θόρυβο κάτω από το μπαλκόνι μου. Θα ήθελα κάποιος να μου πει με σιγουριά ότι όλο αυτό θα τελειώσει εκείνη την ημέρα, τη 15η Μαΐου 2020 ας πούμε, η Ελλάδα θα είναι –σχεδόν– αλώβητη και θα μπορώ να ταξιδέψω ξανά.

6. ΑΙΜΙΛΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗ

Δουλεύοντας με δύο εννιάχρονα

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-6

Το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον περιορισμό μας στο σπίτι είναι να ανεβάσουμε τέντες και να τραβήξουμε κουρτίνες. Oπως όταν συμβαίνει ένας μεγάλος σεισμός σταματάς να διπλοκλειδώνεις, έτσι και τώρα η περιφρούρηση της ιδιωτικότητας ακυρώθηκε αυτόματα. Το δεύτερο είναι ότι πήγε περίπατο η απαγόρευση των ηλεκτρονικών. Το να δουλεύεις από το σπίτι σταματώντας κάθε λίγο για να φτιάξεις αυγοφέτες, να πιάσεις ένα μπολ και να χωρίσεις δύο πιτσιρίκια εννιά ετών δεν είναι το πιο εύκολο. Ετσι στην είσοδο του Public εννιά παρά στήθηκα μαζί με άλλους τέσσερις ανθρώπους πάνω-κάτω της ίδιας ηλικίας. Οι τρεις από εμάς τρέξαμε να αγοράσουμε προπληρωμένες κάρτες για Playstation. Στο ταμείο μοιραζόμαστε βλέμματα αναγνώρισης και κατανόησης. Από τότε δουλεύω με ήχους πυροβολισμών και ουρλιαχτά για «νουμπάκια» την ώρα που στη φωτογραφική επικαιρότητα βλέπεις μόνο άδειους δρόμους και μάσκες λες και οι συρράξεις και οι βομβαρδισμοί έχουν εκλείψει από τον πλανήτη. Δεν είναι όμως αρκετό. Μου εκμυστηρεύθηκε ο γιος μου χθες, «Μαμά μου λείπει το σχολείο». Κάτι είναι και αυτό…

7. ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ραντεβού στον τέταρτο όροφο

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-7

Πόσες φορές την περασμένη δεκαετία της οικονομικής και πολιτικής κρίσης δεν ακούσαμε για έλλειψη κανονικότητας και αναζητήσαμε την επιστροφή της; Πόσες φορές δεν θεωρήσαμε τα ήσσονα μείζονα; Η υποχρεωτική καραντίνα και ο περιορισμός στο σπίτι, μία πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας, βοηθά στην επανατοποθέτηση προτεραιοτήτων, σκέψεων ακόμα και λέξεων. Η κανονικότητα έχει άλλες διαστάσεις πλέον και την αξιολογούμε διαφορετικά. Κανονικότητα είναι να μπορείς να πας στη δουλειά σου, να μπορείς να φας με φίλους, να πεις «αύριο θα πιούμε καφέ». Κανονικότητα είναι να βλέπεις κόσμο να κυκλοφορεί, να ζει, να αγωνίζεται. Η κακή περιπέτεια που ζούμε δίνει την ευκαιρία για αναστοχασμό. Οταν η καραντίνα λήξει, νομίζω κανείς δεν θα βλέπει τα πράγματα όπως πριν. Και ελπίζω σύντομα όλα αυτά να τα συζητάμε από κοντά και υγιείς στον τέταρτο όροφο του γυάλινου κτιρίου στο Φάληρο. Αυτή είναι η κανονικότητά μας!

8. ΧΡΥΣΑ ΛΙΑΓΓΟΥ

Μακριά, αλλά τόσο κοντά

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-8

«To μόνο που θέλω είναι να κάτσω σπίτι», είναι μία από τις φράσεις που συχνά λέμε οι γυναίκες στον χώρο μου. Oμως, τώρα, είναι αλλιώς. Στο σπίτι, με τον εχθρό να βρίσκεται παντού, στα πόμολα της πόρτας, στο πληκτρολόγιο, σε ό,τι πιο γλυκό κι αγαπημένο: στο φιλί του παιδιού σου! Το περίμενες, το παρακολούθησες να απλώνεται στη μακρινή Κίνα, στην πολύ κοντινή Ιταλία. Δεν είχες νιώσει όμως τον χρόνο να «παγώνει». Σοκαρισμένη κάθισα, λοιπόν, στο γραφείο μου να γράψω για την εφημερίδα, με τη ροή των ειδήσεων να προσθέτει φόβο και αγωνία. Μέσα σε αυτές τις ημέρες όμως, είχα και τη χαρά να ζήσω στιγμές με την κόρη μου που δεν φανταζόμουν υπό κανονικές συνθήκες. Με τους συναδέλφους μου στο οικονομικό φτιάξαμε ένα διαδικτυακό γκρουπ και ήρθαμε τόσο κοντά, όσο δεν ήμασταν δουλεύοντας σε διπλανά γραφεία. «Ρε παιδιά, τόση παρέα δεν κάναμε ποτέ», έγραψε μια συνάδελφος. Και πριν από λίγο, βγαίνοντας στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο, η κυρία απέναντι στο ισόγειο, που επί δύο χρόνια την παρατηρώ διάφορες ώρες της ημέρας να περιποιείται με μητρική στοργή τις γλάστρες της,  χωρίς να ανταλλάξουμε ποτέ κουβέντα,  με χαιρέτησε. Μου έδωσε συμβουλές για τα λουλούδια μου, που αδιαμαρτύρητα περίμεναν το Σαββατοκύριακο που «θα» τα κλαδέψω. Και ξαφνικά το κλάδεμα έγινε για μένα ιεροτελεστία. Εχει και τις καλές στιγμές σκέφτομαι. Που ξορκίζουν τον φόβο. Και συνεχίζω…

9. NIKOΛΑΣ ΖΩΗΣ

Θολώνουν τα όρια

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-9

Το ξυπνητήρι χτυπάει, σηκώνεσαι, ακολουθείς το πρωινό τελετουργικό σου· όμως η στιγμή που θα σταθείς στην πόρτα, που θα πάρεις μια μικρή ανάσα προτού αφεθείς στη γλυκιά τύρβη της πόλης, δεν έρχεται ποτέ: πλέον δουλεύεις από το σπίτι. Αφού δουλεύεις ακόμα, πάλι καλά θα μου πείτε, κι ας θόλωσαν τα όρια εργασίας και σχόλης, κι ας αντικαταστάθηκε η διακίνηση θεμάτων και ιδεών από τα επίμονα «πλινκ-πλονκ» των emails και των sms. Ο άνθρωπος παράγει τον εαυτό του μέσω της πράξης, όχι της καθήλωσης. Σε μια εφημερίδα, πράξη σημαίνει ενημέρωση. Σε μια κοινωνία; Αν ο φόβος δώσει λίγο χώρο στην αλληλεγγύη και στην ευθύνη, μια πρώτη απάντηση ίσως δοθεί.    

10. ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΗΡΑΣ

H ζύμωση, τα αστεία…

#μένουμε_σπίτι, εφημερίδα από… σπίτι – Γράφουν οι συντάκτες της «Κ»-10

Είχα πάντα την αυθαίρετη βεβαιότητα πως ό,τι κι αν συμβεί, την επομένη μέρα η εφημερίδα θα βρίσκεται κρεμασμένη στο περίπτερο. Γιατί η εφημερίδα δεν είναι οι υποδομές της, τα γραφεία της, τα δίκτυα, τα Mac, οι εκτυπωτές. Είναι οι άνθρωποί της, μια δυναμική και δημιουργική κοινότητα, από τον διευθυντή έως τους κλητήρες, τους δημοσιογράφους, τους σκιτσογράφους, τους σελιδοποιούς, τους διορθωτές, τους εργαζόμενους στη γραμματεία, στο εμπορικό, στο πιεστήριο. Η τηλεργασία στην οποία υποχρεωθήκαμε λόγω κορωνοϊού ενίσχυσε την αυθαίρετη βεβαιότητά μου. Η εφημερίδα βγαίνει εδώ και μέρες, με την πλειονότητα των ανθρώπων της να δουλεύει από το σπίτι. Χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα. Επιπλέον, βλέπω περισσότερο τα παιδιά μου, μπορώ να καπνίσω χωρίς να χρειάζεται να κατέβω τέσσερις ορόφους και ν’ ανεβάσω τα πόδια μου στο γραφείο χωρίς ν’ ανησυχώ ότι θα με δει κάποιος επισκέπτης. Κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτές τις μέρες δοκιμάζεται ένα νέο μοντέλο εργασίας στον κλάδο μας. Θα το πω απλά: είναι χάλια. Δεν ακούω το δυνατό γέλιο της Γιούλης, ούτε την Ευγενία να πιέζει την «πηγή» της για περισσότερες λεπτομέρειες. Δεν βλέπω τη χαρά στο πρόσωπο της Χρύσας όταν βγάζει το αποκλειστικό και την αδιατάρακτη ψυχραιμία του Κωστή. Δεν τσακώνομαι με τον Κώστα, δεν εκνευρίζομαι με τη μονίμως αγχωμένη Ρουμπίνα, δεν παρακαλώ τον Βαγγέλη να κλείσει το τηλέφωνο και να γράψει. Η εφημερίδα είναι οι άνθρωποί της. Κι η επαφή μαζί τους, η ζύμωση, τα αστεία, οι εντάσεις και οι χαρές και οι στενοχώριες που μοιραζόμαστε, άλλοτε προσωπικές, τις περισσότερες φορές επαγγελματικές. Εδώ και καιρό βλέπω έναν συνάδελφο που προσλήφθηκε σχετικά πρόσφατα στο ατελιέ. Δεν ξέρω ούτε το όνομά του, ούτε τι ακριβώς κάνει. Οταν επιστρέψουμε, θα του μιλήσω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή