Καλούμαστε σήμερα, ο καθένας μόνος, να σηκώσει στους ώμους μια μεγάλη αλήθεια. Το κατά μόνας βίωμα είναι τραυματικό, όσο και αν το Διαδίκτυο μας κρατάει σε επικοινωνία, όσο και αν, κάποιοι από εμάς, αλλά όχι όλοι, έχουμε ανθρώπους δικούς μας. Ο κάθε ένας πολίτης βιώνει βαθιά μέσα του, μόνος και ανυπεράσπιστος, αυτό που δεν θέλει να ομολογήσει. Για τις δικές μας γενιές, είναι κάτι που δεν μπορεί ακόμη να γίνει αντιληπτό με όρους λογικής. Απαιτείται μια υπέρβαση για την οποία όχι μόνο δεν εκπαιδευθήκαμε να προσεγγίζουμε (κατά περίσταση έστω), αλλά τουναντίον εθιστήκαμε να υποτιμούμε ως ανορθολογική, άρα εκτός κοινωνικού πλαισίου.
Ο παγκόσμιος συναγερμός έρχεται να μας πει από την αρχή μερικά πράγματα. Ερχεται να μας θυμίσει ότι ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα ένα έμβιο ον και όχι Θεός. Ερχεται να μας υποδείξει ένα τρόπο συνομιλίας με τον εαυτό μας. Ερχεται, με άλλα λόγια, να μας οδηγήσει σε κοινωνία μεθ’ εαυτού. Από μόνη της αυτή η συνθήκη, παρότι μοιάζει φυσική και εν πολλοίς επιθυμητή, ενέχει ένα στοιχείο βίας, καθότι επιβάλλεται, δεν καλείται. Τελούμε μέσα στα σπίτια μας όχι έγκλειστοι, διότι αυτό είναι κάτι διαχειρίσιμο, αλλά υποταγμένοι σε ένα καθεστώς που δεν ελέγχουμε, που δεν γνωρίζουμε και που δεν μπορούμε να αναμετρηθούμε μαζί του, καθώς ορίζεται από τη συνθήκη του μυστηρίου και του αγνώστου.
Μόνος σύμμαχος σε αυτόν τον άνισο αγώνα είναι η επιστήμη και ο κοινός νους. Η πρώτη, είναι απαραίτητη για την έξοδό μας από την κατάσταση συναγερμού. Ο κοινός νους, όμως, δεν φαίνεται να επαρκεί. Είναι στιγμές που ο άνθρωπος, όπως και σε άλλες στιγμές της Ιστορίας, κρίνεται ον πεπερασμένο και ημιτελές, ή τουλάχιστον ον αυτοαναφορικό και εγωιστικό. Στην παρούσα κατάσταση, ο άνθρωπος καλείται να προσεγγίσει κάτι αντικειμενικά υψηλό. Να προσεγγίσει το συλλογικό και να τιμήσει την κοινωνία των ανθρώπων, μέσα από ένα περιβάλλον απομόνωσης και αποξένωσης, μέσα σε μία συνθήκη αντικειμενικά αντικοινωνική. Εκεί, σε αυτή τη δραματική συγκυρία, ο άνθρωπος σε απομόνωση καλείται να αναλογιστεί το κοινό συμφέρον, τη δημόσια υγεία, το εθνικό καλό και την παγκόσμια κοινότητα.
Ταυτόχρονα, αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος έχει να νοιαστεί για την υγεία των δικών του και τη δική του, σε μια συγκυρία βίαιης ανατροπής κάθε έννοιας ομαλότητας. Τα χαρακώματα είναι τώρα τα δικά μας διαμερίσματα. Θα τα καταφέρουμε.