Η απαγόρευση της κυκλοφορίας για σκοπούς που δεν κρίνονται απαραίτητοι, υπό τις παρούσες συνθήκες, ιδανικά θα πρέπει να προκαλεί ικανοποίηση, αντί για δυσφορία, πόσο μάλλον πανικό. Για ορισμένους εξαιρετικά απλούς λόγους.
Πρώτον, επιτρέπει την κάλυψη όλων των βασικών αναγκών. Μπορεί κανείς να δουλέψει, να βάλει βενζίνη στο αμάξι του, να πάει στο φαρμακείο και στο σούπερ μάρκετ. Μπορεί ασφαλώς να επισκεφτεί ένα νοσοκομείο ή κάποιο ιατρείο. Μπορεί επίσης να μετακινηθεί για οικογενειακούς λόγους, για να φροντίσει είτε τους γονείς, είτε τα παιδιά του. Μπορεί εξάλλου να κάνει τη δουλειά του σε μια δημόσια υπηρεσία ή να μεταβεί σε κάποιο τραπεζικό κατάστημα. Μπορεί μάλιστα να βγει για την ατομική σωματική του άσκηση αλλά και για να βγάλει τον σκύλο βόλτα.
Δεύτερον, για όποιον δεν έχει αντιληφθεί το διακύβευμα αυτών των μέτρων, πρόκειται για ανθρώπινες ζωές. Όσο κλιμακώνονται αντίστοιχοι περιορισμοί, τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες να σωθούν ασθενείς που προσβάλλονται με τον ιό και ανήκουν στις λεγόμενες ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Η «θυσία» των υπολοίπων είναι να στερηθούν τον ανέμελο περίπατο στον δρόμο ή στα πάρκο, για ένα χρονικό διάστημα.
Οι ενέργειες των αρχών είναι πρωτόγνωρες, όπως πρωτόγνωρες είναι και οι συνθήκες που αντιμετωπίζει ολόκληρη η διεθνής κοινότητα. Στην πραγματικότητα, όσοι ήδη τηρούσαν μια κοινωνικά υπεύθυνη στάση τις μέρες που προηγήθηκαν, σήμερα επιβαρύνονται απλώς με λίγη γραφειοκρατία. Το μέτρο αφορά τους υπόλοιπους, οι οποίοι πλέον θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στα δεδομένα που επιτάσσουν οι συνθήκες.
Δεν είναι απαγόρευση της κυκλοφορίας. Είναι η σκόπιμη απαγόρευση της άσκοπης μετακίνησης.