Τι να πει στους Ελληνες ένας Γάλλος για την κατάσταση στη χώρα του; Οπου και να είσαι στον κόσμο πια, περίπου το ίδιο συμβαίνει, αφού ο πλανήτης μας –φαίνεται καθαρά τώρα όσο ποτέ– έχει γίνει ένα τεράστιο χωριό, όπου ο κορωνοϊός κυκλοφορεί χωρίς εμπόδια.
Και πώς να πληροφορηθεί κανείς για το τι γίνεται σε διάφορες περιοχές της χώρας ή έστω του Παρισιού, μια και είμαστε πια κλεισμένοι, σχεδόν όλοι, στα σπίτι μας; Επιτρέπεται η έξοδος για τα απαραίτητα ψώνια, μια βολτίτσα ή τις ανάγκες του σκυλιού. Η αστυνομία, υποτίθεται, θα σου βάλει πρόστιμο αν δεν έχεις μαζί σου ένα ειδικό έντυπο με το όνομά σου και τον λόγο της εξόδου.
Οπότε ενημερωνόμαστε από τον Τύπο, και δόξα τω Θεώ, οι δημοσιογράφοι μας δεν αρρώστησαν ακόμη. Είναι μάλιστα σε πολύ καλή φόρμα. Στη «Μοντ» ιδιαίτερα, διαβάζεις κάθε μέρα άρθρα πανέξυπνα και κατατοπιστικότατα. Κάθε κρίση, είναι γνωστό, αποβλακώνει μερικούς, αλλά και ακονίζει ορισμένα μυαλά.
Επίσης, τι να πει κανείς για μια κατάσταση τόσο καινούργια, τόσο απρόβλεπτη και ραγδαία; Αυτά που γράφεις σήμερα μπορεί να ηχούν ξεπερασμένα ώς και γελοία αύριο κιόλας.
Η επίδραση του πανικού
Είμαστε λοιπόν σ’ ένα εύπορο προάστιο του Παρισιού, την τρίτη ημέρα του περιορισμού κατ’ οίκον. Στους δρόμους λίγα αυτοκίνητα, λίγοι περαστικοί στα πεζοδρόμια. Μπροστά στα ανοικτά σούπερ μάρκετ, που επιτρέπουν μέσα έναν περιορισμένο αριθμό πελατών, οι υπόλοιποι περιμένουν, κρατώντας μια απόσταση ενός μέτρου ή και δύο ή παραπάνω, ανάλογα με τον φόβο του καθενός. Μέσα, προς το παρόν, λίγα ράφια μόνο έχουν αδειάσει. Τις προσεχείς εβδομάδες θα τρώμε πολλά μακαρόνια, κι όσο για το χαρτί υγείας, είναι γνωστή η επίδραση του πανικού στα έντερα…
Μια ταμπέλα σ’ ένα φαρμακείο: «Δεν έχουμε μάσκες, δεν έχουμε τζελ, βιάγκρα έχουμε».
Την πρώτη ημέρα του αποκλεισμού, η άνοιξη ξέσπασε θριαμβευτικά – για παρηγοριά ή με χαιρεκακία; Τώρα που φτάνουμε στην τρίτη ημέρα, είμαστε ακόμα στην αρχή αρχή ενός μεγάλου ακίνητου ταξιδιού. Προς το παρόν, εντάξει, η δοκιμασία υποφέρεται. Ακούγονται συχνά αισιόδοξες κουβέντες: αυτή η αναστάτωση θα φέρει μεγάλες κι απρόβλεπτες αλλαγές, όχι πάντα προς το κακό. Οι πλούσιοι περνάνε ακόμα καλά στα ευρύχωρα σπίτια τους με βεράντες και κήπους. Να μη σκεφτόμαστε τους άλλους, όσους ζούνε σε στενούς χώρους, με τα παιδιά τους –έκλεισαν και τα σχολεία– και όσους συνεχίζουν και δουλεύουν έξω, επειδή η δουλειά τους είναι απαραίτητη στην κοινωνία.
Πρωτότυπη συναυλία
Τα κοινωνικά δίκτυα, όσο ποτέ δραστήρια, μας καλούν σε μια πρωτότυπη συναυλία: απόψε στις 8, πρέπει να βγούμε στα παράθυρά μας και να τραγουδήσουμε ή να χτυπήσουμε κατσαρόλες για να τιμήσουμε όσους δουλεύουν στα νοσοκομεία – στην κόλαση δηλαδή. Μπορεί να μην το ακούσουν εκείνοι από εκεί, αλλά θα κάνει οπωσδήποτε καλό στους τραγουδιστές. Και θα βρεθούν αργότερα, ασφαλώς, και άλλοι τρόποι να βρεθούμε μαζί, παρ’ όλους τους περιορισμούς.
Τι κάνουν άραγε, κατά τ’ άλλα, στα σπίτια τους, όλη την ημέρα, όσοι δεν εργάζονται κατ’ οίκον με το κομπιούτερ; Ψιθυρίζεται ότι το Facebook, όντας παραφορτωμένο, είναι έτοιμο να σπάσει και να κλείσει επ’ άπειρον. Αμάν! Οχι κι αυτό! Χωρίς το Facebook, τι θα γίνουμε;
* Ο Michel Volkovitch είναι νεοελληνιστής, μεταφραστής στα γαλλικά ελληνικών έργων και εκδότης στη Γαλλία αποκλειστικά ελληνικών βιβλίων.