Μένουμε σπίτι με εικόνες. Πολυτελή διαμερίσματα άψογα διακοσμημένα, κατάφυτες βεράντες και ηλιοθεραπεία, μονοκατοικίες με κήπους, η Ακρόπολη σε φόντο, κουζίνες, πολλές κουζίνες που μοιάζουν με τηλεοπτικά πλατό και σελέμπριτι να μαγειρεύουν, να βιντεοσκοπούν τα τεστ που έκαναν για τον ιό, τον διαλογισμό τους, να βάφουν μόνοι τους –πού ακούστηκε– τα μαλλιά τους ή να κάνουν ντους. Ολοι μένουμε σπίτι αλλά όχι στο ίδιο σπίτι.
Η τηλεόραση έβαζε τους λίγους σελέμπριτι στα σπίτια των πολλών. Το Ιντερνετ και τα σόσιαλ μίντια γέννησαν κι άλλους διάσημους και απέκτησαν το δικό τους κοινό. Από πλατφόρμα σε πλατφόρμα και από την κουζίνα στο ηλιοβασίλεμα το κοινό ακολουθούσε. Οι σελέμπριτι έβγαζαν κομμάτια του εαυτού τους προς πώληση και οι ακόλουθοι αγόραζαν.
Τώρα που το yolo μοιάζει να ανήκει σε μια άλλη εποχή, που ακόμα και η οικονομική κρίση φαντάζει κρυολόγημα μπροστά στον πόλεμο με τον νέο αόρατο εχθρό μας, το ελληνικό σταρ σίστεμ κρεμάει ξανά τις σάρκες του στα μανταλάκια χωρίς μέτρο.
Πού είναι όμως τώρα το κοινό; Κλεισμένο στο σπίτι. Σε παλιά δυάρια και τριάρια, σε εφηβικά δωμάτια γεμάτα από ζωές που δεν έζησαν, εκεί όπου οι φωτογραφίες έχουν φόντο την μπουγάδα των απέναντι και η απόσταση μέχρι το χολ δεν είναι παραπάνω από τρία βήματα. Το κοινό έκανε το σπίτι του γραφείο ή ακόμα χειρότερα έμεινε χωρίς δουλειά. Φροντίζει ανθρώπους σε ανάγκη, ηλικιωμένους και ευπαθείς, προσπαθεί να διαβάσει μικρά παιδιά και να κρατήσει σπίτι αγόρια και κορίτσια στην εφηβεία που βλέπουν μια άνοιξη από το παράθυρο.
Το κοινό μένει στην ίδια χώρα που τώρα έχει γίνει ακόμη πιο στενόχωρη. Εκτιμά την ψυχραιμία των Αρχών, συμβιβάζεται με τα μέτρα περιορισμού, κάνει υπομονή και ζητεί μέτρο. Το κοινό άλλαξε. Από τα λαμπερά ινδάλματά του δεν μπορεί παρά να περιμένει να πράξουν αναλόγως. Να σεβαστούν τη σοβαρότητα των στιγμών. Οσοι δεν το καταλαβαίνουν και μετατρέπουν την καραντίνα τους σε τρεντ είναι πια εκτός εποχής. Είναι γκριντζ.