«Ελεύθερη διακίνηση έμψυχων και άψυχων». Είναι μία από τις συστατικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η οποία και βεβαίως αναστέλλεται με τα μέτρα περιορισμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αντίστοιχη με το κλείσιμο των συνόρων στον Εβρο. Το γράφω αυτό επειδή διάφοροι θεώρησαν πως με το κλείσιμο των συνόρων στον Εβρο, η Ευρώπη έπαψε να υπάρχει. Κάνουν πως δεν βλέπουν τους τραμπούκους του κουτοπόνηρου Ερντογάν, που θέλει να εκμεταλλευθεί την προσήλωση της Ευρώπης στις αρχές της. Στην περίπτωση, μάλλον με ευήθεια μοιάζει παρά με συνέπεια. Είναι σαν να μη βλέπεις την απειλή του κορωνοϊού και να σε ενδιαφέρει μόνον η τήρηση των αρχών σου. Οι ίδιοι καταγγέλλουν τους αρχιερείς που επέμεναν να λειτουργούν ή να τελούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όμως η στάση τους δεν διαφέρει. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, η απειλή αποδεικνύεται ισχυρότερη από τις αρχές. Κι αν θέλουμε να ανατρέξουμε στην πρόσφατη Ιστορία μας, ας θυμηθούμε τι έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, όταν λεηλατήθηκε το κέντρο της Αθήνας. Τότε είχαμε μια κυβέρνηση, οιονεί συντηρητική, που όμως χαρακτηριζόταν από την ατολμία της συντηρητικής παράταξης της μεταπολίτευσης απέναντι στις υποτιθέμενες «αρχές» της δημοκρατίας. Τα «παιδιά» μας είχαν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν και το κράτος, φοβικό, ενοχικό, σεβάστηκε τη βαρβαρότητά τους στο όνομα της δημοκρατικής αρχής.
Αντιλαμβάνομαι τον πόνο όσων δεν αντέχουν τη συνύπαρξη με τον εαυτό τους. Σε όλους συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να τον διώξεις από τη ζωή σου, ακόμη και αν αντιλαμβάνεσαι τον παραλογισμό. Θα μου πείτε ότι όσοι οδηγηθούν στην ύστατη απελπισία ή δυσανεξία δεν απέχουν πολύ από το απονενοημένο διάβημα. Η αυτοχειρία είναι ζήτημα προσωπικό. Είναι η διαφορά τής ατομικής ευθύνης από τη συλλογική ευθύνη. Και τη συλλογική ευθύνη την αναλαμβάνει το κράτος. Το πρώτο και κύριο μέλημά του δεν μπορεί παρά να είναι η σωτηρία της κοινότητας. Είναι η βασική αρχή του. Αν αφανιστεί η κοινότητα, τότε η ελευθερία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν τα ευρωπαϊκά σύνορα καταλυθούν, τότε πώς θα προστατευθούν οι ανθρώπινες αξίες που προστατεύει η Ευρώπη;
Συμμερίζομαι τη δυσπιστία του κάθε συμπολίτη μου απέναντι στο κράτος με το οποίο, εδώ και δεκαετίες, έχουμε συνάψει συμβόλαιο αναξιοπιστίας. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτό το αναξιόπιστο κράτος απέδειξε ότι θέλει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του. Η πρώτη προσπάθεια έγινε στον Εβρο, η δεύτερη με την πανδημία. Ασχέτως πολιτικής ή ιδεολογικής τοποθέτησης του καθενός από εμάς, ας σκεφθούμε μόνον ότι για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες το κράτος σε πλησιάζει προσπαθώντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου.