Ο Πύργος του Αϊφελ, όταν εγκαινιάστηκε για τη Διεθνή Εκθεση Παρισίων το 1889, έφερε έναν ισχυρό συμβολισμό. Αποκαλύφθηκε στην επέτειο των 100 ετών από τη Γαλλική Επανάσταση σε μια εποχή αυξανόμενης αυτοπεποίθησης της Γαλλίας (μετά την ήττα από τους Πρώσους το 1870), και συμβόλισε μια πύλη στη νέα εποχή. Ασφαλώς, στην αρχή είχε τόσους φίλους όσο και εχθρούς. Είναι η διαχρονική, επαναλαμβανόμενη ιστορία με κάθε νεωτερισμό. Σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους όχι.
Ο Πύργος του Αϊφελ έμελλε να γίνει ένα ορόσημο όχι μόνο για το Παρίσι αλλά και για τον τρόπο που κατανοούμε το νέο, το ρήγμα, το άλμα και την ανάγκη για πρόοδο. Το 1889 ήταν ένα ορόσημο. Το επιλέγει ο Γάλλος ιστορικός της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας, Ζαν-Λουί Κοέν, για να οργανώσει μια αφετηρία στα χρονικά ορόσημα που ορίζουν το εύρος της μελέτης του «Η αρχιτεκτονική μετά το 1889. Με το βλέμμα στο μέλλον». Είναι ένας μεγάλος τόμος, πλούσια εικονογραφημένος (από όχι πάντα αναμενόμενες επιλογές) που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις University Studio Press σε μετάφραση Πέτρου Μαρτινίδη και επιμέλεια Βασίλη Κολώνα και Παναγιώτη Τουρνικιώτη.
O Ζαν-Λουί Κοέν έγραψε μια ιστορία της αρχιτεκτονικής μετά το 1889, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από το University Studio Press. Δεξιά, το Aérohabitat στο Αλγέρι (Louis Miquel, 1950-1959).
Η επιλογή και μόνο των Ελλήνων συνεργατών της έκδοσης δείχνει την προσοχή με την οποία αντιμετωπίστηκε η μεταφορά στα ελληνικά αυτού του σημαντικού έργου, που αν και αρχιτεκτονικού προσανατολισμού, ξεφεύγει από τα καθιερωμένα όρια μιας ιστοριογραφίας και αγγίζει την οικονομία, την ιστορία των ιδεών, την αισθητική και τη γεωπολιτική συνθήκη.
Ο Ζαν-Λουί Κοέν μιλάει επί της ουσίας για την τροχιά του νεωτερισμού από την υλική επανάσταση του 19ου αιώνα ώς το τέλος του 20ού αιώνα, καθώς και για τις συγκρούσεις σε επίπεδο ηγετικών πολιτισμικών συστημάτων και την ανάδυση των κέντρων προτύπων. Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι ότι ο Κοέν αναλύει τη σκέψη του χωρίς τον δογματισμό των ιστορικών τής αρχιτεκτονικής του περασμένου αιώνα, είναι απελευθερωμένος από τις περιορισμένες ερμηνείες περί μοντέρνου κινήματος και διακατέχεται από την επιθυμία να αναβιβάσει σε υψηλότερο επίπεδο αξίας και προσοχής τις υποφωτισμένες περιοχές της αρχιτεκτονικής. Στέκεται κριτικά απέναντι στην αρχιτεκτονική που ευνοείται από την επικοινωνιακή δύναμη εύληπτων μηνυμάτων, τη θεοποίηση του σταρ σίστεμ τις τελευταίες δεκαετίες και εξετάζει με απόσταση τι είναι ευρύτερα αποδεκτό ως ορθολογικό, χρήσιμο ή ακόμη και αισθητικά ωραίο και κοινωνικά επιδραστικό.
Ο Ζαν-Λουί Κοέν συντάσσει τη δική του βίβλο για τα χρόνια της νεωτερικότητας από τα τέλη του 19ου αιώνα και ανασύρει καίρια ζητήματα που πηγάζουν από τη μαζική ανοικοδόμηση των πόλεων.