Είναι ένας άνδρας που τηλεφωνεί ακατάπαυστα από καρτοτηλέφωνο στο Ζάππειο. Τον συναντώ κάθε μέρα, συχνά και δύο φορές μέσα στην ίδια ημέρα. Κάπου ανάμεσα στην κεντρική είσοδο και το άγαλμα του Βύρωνα υπάρχει εγκατεστημένη μια τριάδα καρτοτηλεφώνων που αμφιβάλλω αν λειτουργούν. Δεν τολμώ να αγγίξω τα ακουστικά και να τα φέρω στο αυτί μου για ευνόητους λόγους, νομίζω όμως πολύ σοβαρά ότι δεν λειτουργούν.
Κι όμως, αυτός ο άγνωστος άνδρας, ο ίδιος πάντοτε, βρίσκεται σχεδόν συνέχεια εκεί, στο ακριανό τηλέφωνο πάντοτε, προς την πλευρά του αγάλματος του Βύρωνα, έχει το ακουστικό στο αυτί του και μιλάει δυνατά. Δεν έχω σταθεί να ακούσω τι ακριβώς λέει, μιλάει πάντως ελληνικά.
Τον πετυχαίνω στη μοναδική ημερήσια άσκηση που μου απόμεινε μετά το κλείσιμο του γυμναστηρίου: περπατάω με βήμα ταχύ από το Μετς ως τη Σόλωνος και μετά ξανά πίσω και πετυχαίνω αυτόν τον άγνωστο στην ίδια πάντοτε θέση, να ακολουθεί ψυχαναγκαστικά τη συγκεκριμένη «ρουτίνα».
Δεν είμαι μονάχα εγώ που τον έχει δει: στενός φίλος που κάνει τζόγκινγκ, περνώντας απ’ το ίδιο σημείο, τον έχει προσέξει, καθώς του έκανε εντύπωση η συνεχής, σχεδόν μόνιμη, παρουσία του σε αυτό το σημείο, κάνοντας το ίδιο πράγμα κατ’ επανάληψη.
Ο φίλος, πιο τολμηρός από μένα, έχει κάπως πλησιάσει τον άγνωστο, χωρίς να σταματήσει, πληροφορώντας με ότι «ο τύπος δεν μυρίζει ακριβώς γιασεμί». Μοιάζει να έχει εγκατασταθεί εκεί, ή κάπου εκεί, τριγύρω, και διαρκώς σε κάποιον απευθύνεται μέσα από το ακουστικό. Αν το τελευταίο δεν λειτουργεί (που είναι το πιθανότερο), σε ποιον απευθύνεται όλες αυτές τις ώρες που περνάει εκεί πέρα; Πιθανώς στον εαυτό του, στις μνήμες του, στα φαντάσματά του.
Αν δεν είχε ξεσπάσει η κρίση με τον κορωνοϊό δεν θα τον είχα προσέξει. Και ίσως στο παρελθόν να τον είχα προσπεράσει, καθώς ολόγυρά μας επικρατούσε ο θόρυβος της πόλης, ο υπόλοιπος κόσμος – η κανονικότητα, με άλλα λόγια. (Την οποία, εδώ που τα λέμε, ούτε και τότε τη θεωρούσαμε κανονική κανονικότητα ελέω οικονομικής κρίσης…)
Τώρα όμως, με αυτή την αλλόκοτη, γλυκιά μα και ανησυχαστική (σαν πίνακας του Ντε Κίρικο, ένα πράγμα) σιγή που επικρατεί στην πόλη, την απουσία κόσμου, περαστικών και τουριστών, ειδικά σε αυτό το σημείο (η Αθήνα της πανδημίας μου θυμίζει κάποιες στιγμές επεισόδιο από τη «Ζώνη του Λυκόφωτος»), ο άνδρας που τηλεφωνεί συνέχεια μετατρέπεται όχι σε θέαμα αλλά σε αφήγημα. Φανταστικό, φυσικά: ο καθένας μας μπορεί να πλάσει, να επινοήσει όποια ιστορία θέλει γύρω από αυτόν τον εκκεντρικό ή απελπισμένο ή αφόρητα μοναχικό (ή όλα αυτά μαζί) άνδρα που μιλάει αδιάκοπα από ένα χαλασμένο (μάλλον) τηλέφωνο.
Δεν έχω προσπαθήσει να κρυφακούσω τι λέει, έστω και μια φράση, αν και θα ήταν εύκολο. Μια ιδιότυπη, παράλογη σχεδόν, αίσθηση διακριτικότητας μου το απαγορεύει. Νομίζω όμως ότι μπορεί και να το ήθελε. Και έχω την εντύπωση ότι μπορεί ο κορωνοϊός κάποια στιγμή να φύγει, ο άνδρας αυτός όμως θα είναι ακόμα εκεί. Και θα τηλεφωνεί στο πουθενά.