Αβεβαιότητα και φόβος είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που πλαισιώνουν την πανδημία του κορωνοϊού και τις επιπτώσεις του στην οικονομία, προκαλώντας παγκόσμιο «ψυχοπλάκωμα». Ισως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του πλανήτη που οι πάντες αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα την ίδια απειλή για την υγεία και την οικονομία, ενώ κανείς δεν μπορεί να προσφέρει ελπίδα με πειστικές διαβεβαιώσεις αναχαίτισης και ανάκαμψης. Με αποτέλεσμα, το σκοτεινό παρόν να ανακατεύεται με το πάρα πολύ θολό ορατό μέλλον σε ένα «χαρμάνι» που δεν επιτρέπει μεγάλα όνειρα και προσδοκίες στον μέσο άνθρωπο. Δυστυχέστατα, αυτή είναι η εικόνα του κόσμου σήμερα και μακάρι η επούλωση και η διόρθωση να έλθουν γρήγορα.
Ξεκινώντας από τον τομέα της υγείας, που έχει και την προτεραιότητα, όχι μόνο γιατί ο ιός απειλεί ανθρώπινες ζωές, αλλά γιατί είναι παράλληλα και η αφετηρία των οικονομικών δεινών που συνοδεύουν την εξάπλωσή του, κανένας αρμόδιος οργανισμός ή ειδικός δεν μπορεί να διαβεβαιώσει οτιδήποτε συγκεκριμένο σε σχέση με την αντιμετώπιση, τη συμπεριφορά και τη διάρκειά του. Οι μόνες σίγουρες διαπιστώσεις είναι ότι διαδίδεται με απίστευτη ταχύτητα, ότι οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες είναι πιο ευάλωτοι απέναντί του, αλλά κανείς δεν είναι άτρωτος και η αυτοαπομόνωση είναι η μοναδική ουσιαστική προφύλαξη.
Κατά τα άλλα, από πουθενά δεν υπάρχει διαβεβαίωση ότι ο κορωνοϊός θα εξαφανιστεί το καλοκαίρι, ότι έχουν ανοσία όσοι προσβλήθηκαν, ότι η ανακάλυψη φαρμάκου ή η δημιουργία εμβολίου είναι πολύ κοντά. Με την έννοια αυτή, πάρα πολλά εξαρτώνται από τη διάρκεια και την ένταση της πανδημίας, κυρίως η παγκόσμια οικονομία, περιλαμβανομένης φυσικά και της ελληνικής. Το πρωτόγνωρο είναι ότι η εξάπλωση του ιού «κλείνει» τη μία μετά την άλλη όλες τις μεγάλες οικονομίες, άρα δεν διαφαίνεται ακόμη ο ισχυρός και εύρωστος παράγοντας που θα μπορεί να σύρει τους υπόλοιπους την επόμενη μέρα. Επίσης, η «ένεση» που επιχειρείται να δοθεί με τη μορφή άφθονης και φθηνής ρευστότητας για τη στοιχειώδη συντήρηση κατ’ αρχάς και την τόνωση σε δεύτερο βαθμό της οικονομίας, πρώτον, δεν είναι σίγουρο ότι έχει τα κατάλληλα συστατικά, δεύτερον, δεν ξέρουμε αν θα αποδώσει.
Σε όλη αυτή την κατάσταση, η εικόνα που παρουσιάζει η Ευρώπη είναι μάλλον αποκαρδιωτική. Οι ενδείξεις στοιχειώδους αλληλεγγύης της περασμένης εβδομάδας έδωσαν τη θέση τους σε εκδηλώσεις μετωπικής αντιπαράθεσης σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής καταστροφής. Ευτυχώς που η ΕΚΤ είναι πιο μπροστά στη λήψη απαραίτητων ανακουφιστικών μέτρων, αλλά το βέβαιο είναι ότι οι μελλοντικές γενιές θα κληθούν να πληρώσουν τα σημερινά «σπασμένα». Οποια Ευρώπη και να προκύψει…