Αύγουστος 1945. Ο ανώτατος διοικητής των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, Βίλχελμ Κάιτελ, έχει υπογράψει την άνευ όρων συνθηκολόγηση της χώρας του με τους Συμμάχους ήδη από τον Μάιο και, μετά τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, η Ιαπωνία ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώνει, όμως η Ιατρική θα εξακολουθήσει να δίνει τις μάχες της.
Τα νοσοκομεία είναι ακόμη γεμάτα τραυματισμένους στρατιώτες, πολλοί από τους οποίους χαροπαλεύουν, οι πληγές τους δεν κλείνουν, κακοφορμίζουν. Βασικό όπλο των γιατρών ενάντια στις θανατηφόρες λοιμώξεις είναι το φάρμακο που τυχαία ανακάλυψε το 1928 ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ, η πενικιλίνη, η οποία έμελλε να γίνει το πιο ευρέως διαδεδομένο αντιβιοτικό και ένα από τα ισχυρότερα θεραπευτικά μέσα στην Ιστορία.
Στα χρόνια του πολέμου άρχισε η μαζική παραγωγή της από είκοσι και πλέον βιομηχανίες χημικών και εργαστήρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη – όπως το Centre Cabanel, στο Παρίσι, που λειτουργούσε ως παράρτημα του Ινστιτούτου Παστέρ (εξ ου και το φωτογραφικό στιγμιότυπο). Τόσο μεγάλη ήταν η ζήτηση, μάλιστα, που έφτασαν να παρασκευάζουν 650 δισεκατομμύρια μονάδες σε μηνιαία βάση.
Η πενικιλίνη, για πολλές δεκαετίες, έκανε τον κόσμο ασφαλέστερο. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η διεθνής επιστημονική κοινότητα: να βρει το εμβόλιο, το φάρμακο ή τον συνδυασμό φαρμάκων που θα αναχαιτίσουν τον νέο κορονοϊό. Που θα σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Που θα κρατήσουν την ελπίδα ζωντανή…■