Ενα εικοσιτετράωρο καραντίνας με τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο

Ενα εικοσιτετράωρο καραντίνας με τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο

3' 29" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

07.00

Ξυπνάω πάντα με το πρώτο φως της μέρας, προσπαθώντας να τοποθετήσω τον εαυτό μου στον χωροχρόνο και να εντοπίσω ποιο σημείο του σώματός μου πονάει. Κάθε μέρα και διαφορετικό. Συνήθως η άμεση θεραπεία είναι ο καφές. Με την πρώτη γουλιά, και αφού ελέγξω τα ψηφιακά αποτυπώματα της νύχτας, αφιερώνω τουλάχιστον μία ώρα στην ανάγνωση κάποιου μυθιστορήματος. Είναι απαραίτητη άσκηση του μυαλού σε μια εποχή εχθρό της συγκέντρωσης. Δεν είναι πάντα εύκολο. Ωστόσο, είμαι περήφανος που το καταφέρνω. Ακολουθούν τα καθιερωμένα 38 τηλεφωνικά δευτερόλεπτα της μαμάς: «Είσαι καλά; Τι θα φας; Να προσέχεις…».

09.00

Ανοίγω με κάθε επισημότητα τον υπολογιστή. Μουσική και γράψιμο. Συνθέσεις, μεταφράσεις, διορθώσεις, αναβολές, υπεκφυγές, όλα με φόντο μια λευκή ηλεκτρονική σελίδα και γραμματοσειρά courier new 12άρα. Αν η μέρα δεν τραβάει, η εργασία μεταφέρεται στον δρόμο. Ενας περίπατος στην πόλη με ανοιχτές κεραίες. Δυστυχώς, αυτή την περίοδο η έξοδος από το σπίτι δεν διατίθεται στις επιλογές, οπότε η αναζήτησή έμπνευσης περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους. Τον ρόλο του έξω κόσμου καλείται να παίξει (με αρκετή επιτυχία ομολογουμένως) η βεράντα. Οσο βλέπω ουρανό και λίγο πράσινο είμαι καλά. Προς το παρόν τουλάχιστον.

11.00

Η ώρα για τα προγραμματισμένα ραντεβού της ημέρας, τα οποία γίνονται πλέον μέσω messenger, Skype, FaceTime. Αν μου το έλεγε κάποιος πριν από λίγο καιρό θα τον ειρωνευόμουν. Αποστρέφομαι κάθε είδους ηλεκτρονική επικοινωνία (πλην της γραπτής), ωστόσο αυτές τις μέρες της έχω παραδοθεί. Σε αυτή τη φάση μιλάω με τον φίλο και σκηνοθέτη Γιώργο Σουλεϊμάν προκειμένου να οργανώσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για την «Επιστροφή του Χουντίνι», το νέο μου θεατρικό, που αν όλα πάνε καλά θα ανεβεί την επόμενη σεζόν (αν φυσικά υποθέσουμε ότι θα υπάρξει νέα σεζόν. Είπαμε εκτός από «μένουμε σπίτι», «μένουμε κι αισιόδοξοι»).

12.30

Μεσημεριανό φαγητό. Το μεγάλο στοίχημα των ημερών του εγκλεισμού είναι η φροντισμένη διατροφή. Είμαι περήφανος που το τηρώ σχεδόν ευλαβικά. Γερές προμήθειες από φρούτα και λαχανικά και η επιστροφή έπειτα από χρόνια στην κουζίνα. Είναι εξαιρετικά βοηθητική η ψευδαίσθηση ότι σε δύσκολες συνθήκες φροντίζεις, έστω και υποτυπωδώς, τον εαυτό σου.

13.00

Καναπές και ανάγνωση με την ελπίδα ενός σύντομου ύπνου που θα αναπληρώσει τις ελλείψεις της νύχτας. Αν το βιβλίο είναι ενδιαφέρον, ο ύπνος εξατμίζεται. Καμιά φορά εξατμίζεται ακόμα κι αν το βιβλίο δεν είναι ενδιαφέρον μιας και το αντικαθιστά η παρακολούθηση κάποιας σειράς.

16.00

Επιστροφή στο γραφείο και στους πειρασμούς του υπολογιστή. Διπλός καφές και στο ραδιόφωνο απαρέγκλιτα Τρίτο Πρόγραμμα. Αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα συγκέντρωσης βρίσκεται στις μεταδόσεις του. Το πλάνο της μέρας λέει γράψιμο, αλλά αυτές τις μέρες οι ρυθμοί έχουν αναγκαστικά χαλαρώσει, οπότε αφήνομαι απλώς σε συζητήσεις με φίλους. Ωστόσο, ένα φύλλο εργασίας παραμένει πάντα ανοιχτό σε περίπτωση που κάτι ενδιαφέρον προκύψει.

18.00

Κανονικά τέτοια ώρα θα συναντιόμασταν με Θέμη και Νατάσσα (Καραμουρατίδης – Μποφίλιου σταθερά) για να δουλέψουμε τον νέο δίσκο μας. Πέντε χρόνια από τη «Βαβέλ», έχουμε μεγάλη ανυπομονησία να παρουσιάσουμε νέο υλικό. Αναγκαστικά οι συναντήσεις μας περνούν στη σφαίρα του Viber στην κοινή κωδικοποιημένη μας συνομιλία. Ανάμεσα σε άσχετα σχόλια, link και αυτοκόλλητα συζητάμε τρόπους παρουσίασης, συναυλίες, παραστάσεις. Το μυαλό και η καρδιά μας απολύτως ανοιχτά. Κανένα όριο στο όνειρο. Αφήνουμε την πραγματικότητα να μας περιορίσει όταν έρθει η σειρά της (αν και όποτε έρθει).

20.00

H ώρα που θα πήγαινα στο θέατρο, στο σινεμά ή θα συναντούσα φίλους για φαγητό σε κάποιο από τα αγαπημένα στέκια της πόλης. Δυστυχώς, όλα αυτά φαντάζουν μακρινό παρελθόν κι ακόμα πιο αφηρημένο μέλλον. Η Αθήνα έχει κατεβάσει ρολά για το καλό μας και οφείλουμε να τη στερηθούμε για λίγο. Το κενό αναπληρώνουν τα βιβλία, οι αμέτρητες ταινίες, σειρές και ψηφιοποιημένες παραστάσεις που έχουν πλημμυρίσει το Διαδίκτυο. Μια αίσθηση πολιτισμού στο σαλόνι μας. Για λίγο. Για όσο.

23.00

Εχω να πέσω στο κρεβάτι τέτοια ώρα από την εποχή του σχολείου. Οταν όμως η πιο μακρινή σου έξοδος είναι ο κάδος των σκουπιδιών, τα δεδομένα αλλάζουν. Ταμπλέτα μελατονίνης, λίγο νερό στο κομοδίνο και μερικές σελίδες από το βιβλίο της μέρας. Η τηλεόραση παίζει –για ασφάλεια– σε χαμηλή ένταση με χρονοδιακόπτη. Στα 45 λεπτά το δωμάτιο παραδίδεται στο απόλυτο σκοτάδι και στη νεκρική σιγή ενός μέχρι πρόσφατα πολύβουου δρόμου. Η σκέψη πελαγοδρομεί στις υποχρεώσεις τής επόμενης μέρας. Δεν ολοκληρώνει ποτέ τη διαδρομή της. Ο ύπνος αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Οταν αποφασίζει να έρθει φυσικά. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή