Σε μία περίοδο κατά την οποία η ανθρωπότητα δίνει την υπέρτατη μάχη για να σταματήσει η πανδημία που σκορπάει τον θάνατο, είναι τουλάχιστον… άτοπο να συζητάμε το τι θα γίνει με τις αθλητικές διοργανώσεις. Ομως είναι σίγουρο πως αυτός ο εφιάλτης θα περάσει και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Τώρα το πώς αυτή θα διαμορφωθεί, είναι άγνωστο. Το βέβαιο είναι πως δεν θα είναι η ίδια. Οπως σε όλους τους τομείς, έτσι και στο ποδόσφαιρο.
Ισως τώρα να είναι η μεγάλη ευκαιρία να αναλογιστούν αυτοί που αποφασίζουν, τις περισσότερες φορές χωρίς εμάς, αλλά για εμάς, πως τα πάντα μπορούν να ανατραπούν και ουδείς είναι άτρωτος. Και βάσει αυτής της λογικής να προσπαθήσουν να φτιάξουν ένα καλύτερο πλαίσιο, με το οποίο θα έρθουν καλύτερες μέρες. Οχι στον αγωνιστικό τομέα, αλλά στη νοοτροπία που θα βασίζεται στον σεβασμό του αντιπάλου και στον υπολογισμό του πιο αδύναμου.
Η πρώτη ανταλλαγή απόψεων για το μέλλον του πρωταθλήματος έδωσε κάποιες ελπίδες. Η πρόταση –η όποια απόφαση κι αν παρθεί θα πρέπει να είναι ομόφωνη– είναι θετική και δείχνει πως υπάρχει βάση συνεννόησης. Αρκεί βέβαια όταν θα φτάσει η στιγμή της τελικής απόφασης, να μη βγουν τα… μαχαίρια. Ας πρυτανεύσει, επιτέλους, το περίφημο «ευ αγωνίζεσθαι» που το επικαλούνται όλοι, αλλά σχεδόν ουδείς το εφαρμόζει.
Παράγοντες, προπονητές, παίκτες, οπαδοί, ανά τον κόσμο ένιωσαν τον φόβο του θανάτου και πόσο ευάλωτοι είμαστε όλοι απέναντι στη φύση. Ας το θυμηθούν όταν κληθούν να αποφασίσουν κι ας αφήσουν κατά μέρος τη ματαιοδοξία και τα προσωπικά τους συμφέροντα. Τότε θα έχουμε κάποια πιθανότητα να είναι καλύτερη η επόμενη μέρα.
ΥΓ. Για άλλη μία φορά, μερίδα του αθλητικού Τύπου εμφανίζεται «βασιλικότερη του βασιλέως». Κρίμα…