Σήμερα είναι Κυριακή και δεν έχει διαφορά. Όλες οι μέρες μοιάζουν ίδιες, σε μια ρουτίνα που δεν την έχω επιλέξει. Βέβαια, η ρουτίνα δεν αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο, όπως ο «κορόνα», που μοιάζει με εξωγήινο και στέλνει ανθρώπους στην εντατική. Αντίθετα, οι περισσότερες έρευνες διαβεβαιώνουν ότι η ρουτίνα προάγει τη μακροζωία. Δεν παραπονιέμαι λοιπόν, απλώς χρειάζομαι τρόπους για να διαχειριστώ αυτή την υποχρεωτική απραξία. Και κυρίως να κατεβάσω στροφές. Τίποτε από τα δύο δεν είναι εύκολο.
Δεν είμαι «παραδοσιακός» τύπος, έχω συνηθίσει να βρίσκομαι σε κίνηση, να ταξιδεύω, να δοκιμάζω πράγματα. Δεν βολεύομαι στα ίδια και στα ίδια, αγαπώ τη ρευστότητα και την αλλαγή. Ταιριάζω καλά στη μετανεωτερικότητα και στην παγκοσμιοποίηση, αυτά τα δύο περίεργα θηλυκά που μας φέρνουν δυστυχώς αντιμέτωπους και με δραματικές εμπειρίες, όπως οι οικονομικές ανισότητες και τώρα η πανδημία. Συνήθως, τρέχω από δω κι από κει, αφήνω το ένα και πιάνω το άλλο. Τώρα χρειάζεται να κάνω στροφή 180 μοιρών. Κλεισμένη στο σπίτι, πρέπει να οργανώσω μια διαφορετική καθημερινότητα. Όχι τόσο παραδοσιακή ώστε να μαγειρεύω καθημερινά τις συνταγές της γιαγιάς και να κάνω ζήτημα αν θα κόψει η μαγιονέζα. Μια ρουτίνα που δεν θα προδώσει τον τρόπο ζωής μου, που άλλαξε σημαντικά.
Κυριακή, λοιπόν, σήμερα και κόλλησα πάλι δίπλα στο παράθυρο, όσο πιο κοντά στο έξω που μοιάζει με το μέσα μου. Βλέπω τον Υμηττό ηλιόλουστο και σκέφτομαι ότι πρέπει να πλύνω τα παλιά πεζοπορικά μου παπούτσια. Στο κάτω κάτω, με ένα SMS μπορώ να κάνω μια βόλτα στο βουνό, να μυρίσω τη φύση, την άνοιξη. Ευκολάκι. Το βουνό και η θάλασσα είναι δρόμοι που σε οδηγούν στην άκρη του κόσμου.
Χθες, καθαρίζοντας τα συρτάρια (παραδεχτείτε ότι μας έχει πιάσει όλους υστερία καθαριότητας), ανακάλυψα σπόρους από μια παραδοσιακή ποικιλία ντομάτας που μου χάρισε η «Κοινότητα Πελίτι». Οι αγροτικές μου δεξιότητες φτάνουν μέχρι το φύτεμα φακής στο βαμβάκι, όμως όταν τελειώσω αυτό το κείμενο, θα ψάξω στο διαδίκτυο oδηγίες για να φυτρώσουν. Τώρα που έχω χρόνο, θα τις παρακολουθώ να ριζώνουν, να ανθίζουν και θα τις βοηθήσω να καρποφορήσουν. Αντίσταση στον θάνατο που έχει πάρει φόρα;
Το πρωί πακετάρισα ελιές για να τις ταχυδρομήσω στον Χολστάιν στο Ραούφαρχοφν της Ισλανδίας. Έχει αλιευτικό σκάφος και τον φαντάζομαι να βρίσκεται στον Ατλαντικό ωκεανό, μακριά από αρρώστιες, ψαρεύοντας μπακαλιάρους. Τα ψάρια δεν έχουν φωνή, και έτσι θα αποφεύγει τις δυσάρεστες ειδήσεις. Επιπλέον, τέτοια εποχή στην Ισλανδία βλέπουν ακόμη το σέλας, και το πιο όμορφο σέλας λάμπει στο κέντρο του βόρειου Ατλαντικού.
Μέσα στην ανία, ξεκίνησα να ζωγραφίζω. Έβαλα τη φωτογραφική μηχανή για ύπνο – τα αντισηπτικά έχουν αποστειρώσει τη φωτογραφική μου έμπνευση. Ξέθαψα κάποια υπόλοιπα από χαρτιά και παστέλ που είχε ο γιος μου όταν ήταν μικρός και ζωγραφίζω τη διαδρομή του «κορόνα» στον κόσμο. Τη χαοτική διαδρομή ενός ασήμαντου σε μέγεθος και γελοίου σε εμφάνιση ιού, που πήρε φόρα να φέρει ανάποδα τον πλανήτη.
Περιμένω να περάσει κι αυτό, να τελειώσει αυτός ο περίεργος πόλεμος «της γενιάς μας», που τον περίμενα αλλιώς. Σκέφτομαι ότι θα αφήσει καταστροφή, όπως όλοι οι πόλεμοι, αλλά και ελπίδα για μια νέα ανάγνωση πάνω στις θεμελιώδεις αξίες της ζωής. Ίσως και μια νέα ανάγνωση του ίδιου μας του εαυτού. Αυτά μετά την μπόρα. Τώρα ο μόνος τρόπος να προστατεύσουμε τη ζωή μας (κυριολεκτικά) είναι η απουσία μας. Και τα όνειρα.■
* Η Ειρήνη Κακουλίδου είναι δημοσιογράφος.