Η Στέλλα Ντομάζη είναι οικονομολόγος. Με το ράψιμο και το πλέξιμο άρχισε να ασχολείται, ερασιτεχνικά, μόλις τον τελευταίο χρόνο, σαν μια διέξοδο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Και πράγματι ήταν. «Το ράψιμο με λύτρωσε», θα μας πει στην κουβέντα μας. Αγόρασε τη δική της μηχανή, έμαθε τα βασικά γαζιά και άρχισε να δημιουργεί διάφορα είδη για τις φίλες της: τσάντες, υφασμάτινα κοκαλάκια κ.λπ. Οτι θα ερχόταν η ώρα που θα έβαζε όλη τη φρεσκοαποκτημένη της τέχνη για να φτιάχνει μάσκες, όχι, αυτό δεν το είχε σκεφτεί.
Να όμως που από το απόγευμα της Δευτέρας, οπότε έφτασαν στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη τα βαμβακερά υφάσματα, δεν έχει σηκώσει κεφάλι. Από την πρώτη στιγμή που διάβασε στο Facebook για τη δράση αλληλεγγύης «Μοδίστρες Αμεσης Ανάγκης», μια πρωτοβουλία του εικαστικού Μάριου Ελευθεριάδη και του βιοτέχνη ένδυσης Κωνσταντίνου Τεκτονίδη για την παραγωγή υφασμάτινων μασκών με σκοπό να διατεθούν στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό που θα τις διανείμει καταλλήλως, συμπλήρωσε την ειδική φόρμα. «Ζήτησα υλικά για 100 μάσκες, οι 50 μου φάνηκαν λίγες!» λέει γελώντας στην «Κ». «Μέχρι τώρα (σ.σ. χθες το μεσημέρι) έχω καταφέρει να ολοκληρώσω… πέντε. Εκανα αρκετή ώρα να βγάλω το πατρόν, να καταλάβω πώς γίνονται οι πιέτες. Θα γεράσω πάνω από τη μηχανή!». Σύμφωνα με τον προγραμματισμό, έως τις 10 Απριλίου έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί οι επιστροφές από τις μοδίστρες στον Ερυθρό Σταυρό, όμως φαίνεται ότι θα υπάρξει μια μικρή παράταση (υπάρχουν, ως γνωστόν, καθυστερήσεις στις ταχυμεταφορές αυτές τις ημέρες).
Με οικονομική επιβάρυνση των εμπνευστών της πρωτοβουλίας, έχουν αποσταλεί σε 346 μοδίστρες σε 37 νομούς σε όλη την Ελλάδα υφάσματα και λάστιχα για την παραγωγή 40.000 μασκών. Μεγάλο μέρος των υλικών ήταν δωρεά από χονδρεμπόρους και βιοτέχνες, ενώ τα υπόλοιπα αγοράστηκαν. Οι γυναίκες (αλλά και οι τρεις άνδρες μόδιστροι που συμμετέχουν) θα τις ράψουν, θα περάσουν τα λάστιχα, θα υπολογίσουν σύμφωνα με το πατρόν μια θήκη για το φίλτρο (θα περαστεί από τον Ερυθρό Σταυρό), θα τις πλύνουν και θα τις σιδερώσουν. Οι μάσκες είναι 100% βαμβακερές, πλενόμενες και επαναχρησιμοποιούμενες. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις ειδικές μάσκες που χρησιμοποιεί το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, όμως μπορούν να καλύψουν ανάγκες εκτός της πρώτης γραμμής. Μάλιστα, έχει ήδη αποφασιστεί η παραγωγή νέας παρτίδας, 100.000 μασκών, επίσης προς τον Ε.Σ.
Αλλωστε, δεν σταματούν να έρχονται αιτήματα από μοδίστρες. «Η ανταπόκριση ήταν πάρα πολύ μεγάλη», λέει στην «Κ» ο Θεσσαλονικιός εικαστικός Μάριος Ελευθεριάδης. «Μου γράφουν γυναίκες άνεργες λέγοντας “δεν έχω να πληρώσω την εταιρεία κούριερ για να τις στείλω στον Ερυθρό Σταυρό, αλλά αν μου στείλετε 500 μάσκες θα τις φτιάξω. Και άλλες 500 αν μου στείλετε, και αυτές θα τις φτιάξω”. Γίνεται να μην τις στείλω; Δεν γίνεται. Γίνεται προσπάθεια να βρεθούν χορηγίες που θα αναλαμβάνουν τα κόστη των μεταφορικών». Οπως λέει, οι μάσκες δεν θα διατεθούν προς πώληση, όμως δεν πρόκειται για φιλανθρωπικό έργο. «Είναι η αγωνία, ο φόβος και η ανάγκη, στην οποία συσπειρώθηκαν οι μοδίστρες και οι μόδιστροι».
Η Πολυχρονία Τσικερτζή, ιδιοκτήτρια μικρής βιοτεχνίας στις Συκιές, που φυσικά βρίσκεται σε αναστολή εργασιών, έχει αναλάβει την παραγωγή 200 μασκών. «Ακόμα δεν μου έχουν έρθει τα υλικά, αλλά ξέρω ότι για μένα θα είναι δουλειά μιας ημέρας». Η Πολυχρονία αγαπά πολύ τον εθελοντισμό και επίσης δήλωσε αμέσως συμμετοχή στις Μοδίστρες Αμεσης Ανάγκης. «Ακούστε, εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Ολοι μαζί αν βοηθήσουμε, θα περάσουμε την κρίση».
