Το διαμέρισμα είναι μικρό. Στα 60 τετραγωνικά του ζουν τέσσερα αδέλφια με την ηλικιωμένη μητέρα τους. Το ημιυπόγειο, με ξεχωριστή είσοδο από εκείνη των υπόλοιπων ενοίκων σε ένα διώροφο κτίριο της περιοχής Μακρυγιάννη, κοντά στο Μουσείο της Ακρόπολης, τους φιλοξενεί από το 2003. Εχει δύο δωμάτια, ένα σαλονάκι, μικρή κουζίνα και μία τουαλέτα. Στην πίσω πλευρά βλέπει σε έναν κοινόχρηστο χώρο του κτιρίου, μια ψευδαίσθηση αυλής.
Τόσα χρόνια χώρεσαν εκεί τις χαρές και τις απογοητεύσεις τους. Προσαρμόστηκαν στη συμβίωση. Κι αν ποτέ τα νεύρα μπορεί να περίσσευαν ή να προέκυπτε μια ανάγκη αναζήτησης κάποιας απόμερης γωνιάς, υπήρχε πάντοτε η δυνατότητα της φυγής στον έξω κόσμο. Μια βόλτα, να καθαρίσει το μυαλό, να αλλάξουν παραστάσεις. Η καραντίνα των τελευταίων εβδομάδων τους βρήκε στο ίδιο διαμέρισμα, στα ίδια τετραγωνικά, στα οποία πρέπει πλέον να ζήσουν υπό άλλους όρους και συνθήκες. Μακριά από τα βίντεο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την ψηφιακή πασαρέλα όπου συναγωνίζονται οι βεράντες ή οι κήποι όσων «influencers» προσπαθούν να αυξήσουν τους εικονικούς ακολούθους τους σε καιρούς απομόνωσης, υπάρχουν και διαμερίσματα σαν κι αυτό της οικογένειας του Αλέξανδρου. Πώς βιώνουν αυτό το διάστημα του εγκλεισμού;
«Εχουμε μάθει να ζούμε έτσι», λέει. «Οταν έχεις μία τουαλέτα για πέντε άτομα είναι λίγο δύσκολο, αλλά κάνουμε υπομονή. Οταν μένουν πολλοί μαζί μπορεί να μην τα βρίσκουν μεταξύ τους. Αλλά έχουμε μεγαλώσει σε σπίτια με μεγάλη οικογένεια και αυτό μας έχει βοηθήσει. Εχουμε μάθει να προσαρμοζόμαστε, έχουμε περάσει δυσκολίες». Το 1993 ήταν 20 ετών όταν μετανάστευσε στην Ελλάδα από την Αλβανία. Στα 47 του έτη σήμερα εργάζεται σε εταιρεία η οποία εμπορεύεται καφέ και ένας μικρότερος αδελφός του κάνει μεροκάματα στην οικοδομή – οι μόνοι από την οικογένεια με σταθερή δουλειά.
«Αναγκαστικά θα μείνεις μέσα. Ειδικά κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι πιο δύσκολο, αλλά το προσπαθούμε», λέει. Γεμίζουν τον στάσιμο χρόνο με αρκετά τηλεφωνήματα, διάβασμα και ταινίες, αλλά προσπαθούν να περιορίζουν την έκθεσή τους στις ειδήσεις της τηλεόρασης. «Θέλουμε να μαθαίνουμε τι γίνεται έξω, αλλά αισθανόμαστε ότι οι πολλές ειδήσεις δεν μας κάνουν καλό», τονίζει. «Μέχρι τώρα δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα και μακάρι να περάσουμε την απομόνωση έτσι, με υπομονή και αγάπη».