Την Αντα Σταματάτου δεν τη γνωρίζω και δεν με γνωρίζει. Ανακάλυψα αυτές τις μέρες την ύπαρξή της, όταν ως μητέρα αγοριού που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, παραπονέθηκε δημοσίως έπειτα από την ανακοίνωση δραστικών περιορισμών από την κυβέρνηση στη σωματική άσκηση και ιδίως στο κολύμπι. Για το παιδί της (όπως και για πολύ ακόμα κόσμο), η θάλασσα λειτουργεί θεραπευτικά.
Η μητέρα απέστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα στη σελίδα του πρωθυπουργού, έπειτα από περίπου είκοσι τέσσερις ώρες έλαβε απάντηση (προς μεγάλη της έκπληξη μάλλον), συνομίλησε σε τηλεδιάσκεψη με τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος φαίνεται πως την άκουσε προσεκτικά και προχώρησε στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις του εν λόγω μέτρου.
Η συνέχεια εξέπληξε πολλούς από εμάς: η κ. Σταματάτου δέχθηκε από μερίδα συμπολιτών μας ακατάσχετο υβρεολόγιο με επιθετικά, τοξικά και φαιδρά συνωμοσιολογικά σχόλια: ότι δήθεν το «έστησε» όλο αυτό για να τονώσει την εικόνα του πρωθυπουργού προς τα έξω και άλλα τέτοια, πολύ πιο προσβλητικά και χυδαία για την ίδια και το παιδί της. Μαθαίνω πως η ίδια έχει τρομάξει και επιθυμεί τώρα να αποτραβηχτεί τελείως από κάθε δημόσια έκθεση. Θα ήθελα πολύ να της πω ότι δεν είναι μόνη.
Γιατί όμως αυτή η καχυποψία και η κακή προαίρεση; Σύμφωνοι, υπάρχουν πάντοτε οι τοξικοί άνθρωποι που είναι σα να γεννήθηκαν θυμωμένοι. Κάποιοι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι ένας Ελληνας πρωθυπουργός θα είχε τέτοια ανακλαστικά. Και, κυρίως, τέτοια αμεσότητα απέναντι στον πολίτη.
Ο σημερινός πρωθυπουργός συνηθίζει πάντως τέτοιου τύπου κινήσεις που μοιάζουν να έχουν κάτι εξωθεσμικό, οι οποίες όμως εκκινούν από αυτόν ακριβώς τον θεσμικό του ρόλο.
Εξηγούμαι: όταν περί τα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου δημοσιοποίησα, μέσω της κυριακάτικης στήλης μου «Ο κύριος Γκρι», ότι η τετράχρονη κόρη μου είχε διαγνωστεί με λευχαιμία και νοσηλευόταν στην κλινική πτέρυγα «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – Ελπίδα» του νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία», λίγες ημέρες μετά, δέχθηκα ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από το Μέγαρο Μαξίμου.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ. Πρωθυπουργό, ούτε είχαμε ποτέ ανταλλάξει την παραμικρή αλληλογραφία. Δεν είχα σκοπό να δημοσιοποιήσω το τηλεφώνημά του, έχουν περάσει και δύο μήνες από τότε, το περιστατικό όμως της κ. Σταματάτου με ώθησε να το κάνω.
Ηταν ένα απλό, ολιγόλεπτο τηλεφώνημα μέσω του οποίου ο Ελληνας πρωθυπουργός θέλησε να μου δώσει κουράγιο, αφού διάβασε εκείνο το σημείωμά μου, και αυτό ήταν όλο. Και πέτυχε τον σκοπό του: μου έδωσε κουράγιο.
Κάποιοι ίσως πουν ότι και εγώ «το έστησα». Δεν με πειράζει. Ας πουν ό,τι θέλουν. Στις εκατοντάδες μηνύματα στήριξης (ηλεκτρονικά, γραπτά και τηλεφωνικά) που δέχθηκα, υπήρξε και αυτό το τηλεφώνημα από τον άγνωστό μου ένοικο του Μαξίμου. Ενίοτε συμβαίνουν και αυτά στην Ελλάδα. Και όχι μόνον απέναντι σε έναν δημοσιογράφο αλλά και σε μια μητέρα η οποία διεκδικεί μια καλύτερη ζωή για το παιδί της.