Δεκαοκτώ άτομα βρίσκονταν έξω από το νοσοκομείο «Σωτηρία», στη διαδήλωση της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ). Σε άλλα νοσοκομεία ήταν λιγότεροι. Τηρούσαν, λέει, όλα τα πρωτόκολλα ασφαλείας που πρέπει να έχουν οι κοινοί θνητοί για την προστασία από τον κορωνοϊό. Κάποιοι φορούσαν μάσκες, αλλά όλοι ήσαν «κολλητά»(πιθανώς λόγω μεγάλης αλληλεγγύης), και τα χέρια τους ήταν γυμνά, ίσως επειδή με τα γάντια δεν γράφει καλά στον φακό η σφιγμένη αριστερή γροθιά. Στα αιτήματα των συνδικαλιστών, με τα γυμνά χέρια, ήταν «μέσα ατομικής προστασίας για όλους τους υγειονομικούς».
Στον «Ευαγγελισμό» πήγε μια ομάδα ΔΙ.ΑΣ. χωρίς τα «εργαλεία καταστολής», κράνη, ασπίδες κ.λπ. Αυτό κάνει κάθε φορά η αστυνομία όταν δημιουργείται συνωστισμός, είτε ακροδεξιών που πάνε έξω από τις εκκλησίες να διαδηλώσουν, είτε ακροαριστερών που μαζεύονται έξω από νοσοκομεία. Ιδιες ύβρεις, ίδιες φωνές και στις δύο περιπτώσεις. Απλώς, στο αριστερό οπλοστάσιο υπάρχουν ετοιματζίδικα συνθήματα. «Η τρομοκρατία δεν θα περάσει, του λαού η μάχη θα τη σπάσει», φώναζαν οι συγκεντρωμένοι. Οι αστυνομικοί αποχώρησαν. «Δεν υπάρχει ηρεμία όταν αστυνομικοί μπαίνουν στον “Ευαγγελισμό”», φωνασκούσε ένας επαναστάτης. Μάλλον θα υπάρχει και νοσοκομειακό άσυλο…
Ενα άλλο αίτημα της «Μέρας δράσης για την Υγεία του λαού!» ήταν «πλήρης επίταξη, άνευ όρων, κλινών, κλινικών, κρεβατιών ΜΕΘ, εξοπλισμού εργαστηρίων και του προσωπικού του ιδιωτικού τομέα περίθαλψης και ένταξή του στο κρατικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας». Αυτό φώναζαν οι άνθρωποι που δεν τηρούσαν το πρωταρχικό κρατικό σχέδιο –όλων των χωρών– που απαγορεύει τις άσκοπες συγκεντρώσεις, ακόμη και τους αχρείαστους περιπάτους.
Γράψαμε και παλαιότερα ότι το 10% των συνδικαλιστών βγάζει το κακό όνομα στο 90% των εργαζομένων που δίνουν πραγματική μάχη σε όλα τα μέτωπα και δη της Υγείας, και ότι θα γίνει μεγάλη πολιτική και συνδικαλιστική σπέκουλα με αφορμή την επιδημία. Αυτό πιστοποιείται από το γεγονός ότι την ώρα που μια ντουζίνα συνδικαλιστές τιμούσαν –με γυμνά χέρια και δίπλα δίπλα– τους «εκατοντάδες νεκρούς νοσηλευτές» (της Ιταλίας), χιλιάδες συνάδελφοί τους πάλευαν μέσα στα νοσοκομεία για να σώσουν ζωές. Τους τελευταίους πρέπει να τους τιμούμε και –όπως είπε μετά την προσωπική του περιπέτεια ο κ. Αλέξης Παπαχελάς– να μην τους ξεχάσουμε. Πρωτίστως πρέπει να τους θυμηθεί και να τους ανταμείψει η κυβέρνηση.
Σύμφωνοι! Οταν γίνει αυτό, οι «Αγανακτισμένοι» του συνδικαλισμού θα προσπαθήσουν να το κεφαλαιοποιήσουν, θα πουν ότι «δικαιώθηκαν οι αγώνες τους». Ολοι, όμως, θα ξέρουμε ότι οι αγώνες που θα δικαιωθούν θα είναι των γιατρών εντός των νοσοκομείων και όχι το επαναστατικό θέατρο εκτός…