Μίλτος Πασχαλίδης: «Πρέπει να αντέξει ο κόσμος του θεάματος»

Μίλτος Πασχαλίδης: «Πρέπει να αντέξει ο κόσμος του θεάματος»

3' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο 14ος δίσκος του Μίλτου Πασχαλίδη ήταν έτοιμος λίγο πριν μας κλείσει στο σπίτι ο COVID-19. «Στη χώρα των αθώων», ένα άλμπουμ με τον λόγο του Μάνου Ελευθερίου, του Αλκη Αλκαίου, του Οδυσσέα Ιωάννου αλλά και του ίδιου του τραγουδοποιού, ο οποίος υπογράφει και τις μουσικές, εκτός από εκείνη που του έδωσε πριν φύγει ο Θάνος Μικρούτσικος και μια παλιά του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Προβληματιζόταν αν έπρεπε να προχωρήσει στην έκδοση στις συνθήκες που ζούμε. Oμως, «η ζωή δεν πρέπει να σταματάει». Ετσι τα τραγούδια είναι διαθέσιμα σε ψηφιακές πλατφόρμες, ενώ οι δύο εκδόσεις του που κυκλοφορούν από το Ogdoo Music Group, η απλή και το βιβλίο-cd, κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να τις παραγγείλει online.

«Ο χώρος του τραγουδιού, της μουσικής και του θεάτρου είναι αντιμέτωπος με συντριβή» λέει στην «Κ» ο Μίλτος Πασχαλίδης. «Επειτα από μια δύσκολη δεκαετία στην οποία η ψυχαγωγία δεν ήταν το πρώτο που κοίταζε ο κόσμος, η νέα κρίση τώρα μας αποτελειώνει. Ακυρώθηκαν τα πάντα, δεν γνωρίζουμε πότε θα ξαναδουλέψουμε κι αυτό που περιμέναμε από το υπουργείο Πολιτισμού ήταν να δώσει το επίδομα των 800 ευρώ στους: μουσικούς, ηχολήπτες, τεχνικούς, φωτιστές. Τουλάχιστον να αντέξουν αυτό το διάστημα μέχρι να ξαναβγούμε για συναυλίες. Να δούμε βέβαια και ποια μορφή θα έχουν το καλοκαίρι, πώς θα αντιμετωπίσουμε και τον φόβο του κόσμου.

Πρέπει να αντέξει ο κόσμος του θεάματος για να μη διαλυθούν τα πάντα».

Λέει ότι στα μέτρα που ανακοίνωσε το ΥΠΠΟΑ για τον πολιτισμό, «είναι σαν να μην υπάρχει η μουσική. Είδα ένα ωραίο βίντεο του Μυστακίδη ο οποίος λέει “σκέφτομαι να κάνω το γκρουπ φιλαναγνωστική λέσχη, για να παίρνει το επίδομα”. Προφανώς πρέπει να το πάρουν όλοι όσοι το χρειάζονται, αλλά ανάμεσά τους είναι κι αυτοί». Ο χώρος της τέχνης ακόμη δεν συνήλθε από την προηγούμενη κρίση «δέχεται τώρα το τελειωτικό πλήγμα, αν δεν στηριχθεί ο κλάδος. Η Ελλάδα πρόλαβε να βάλει ένα θεαματικό αυτογκόλ πολύ πριν ξεκινήσει η οικονομική κρίση, όταν οι δισκογραφικές έδωσαν τον κατάλογό τους σε εφημερίδες και περιοδικά, ευτελίζοντας το προϊόν».

Στο μεταξύ, άλλαξε και ο τρόπος που ακούμε μουσική. Οπως λέει, ακούμε πια αποσπασματικά, τραγούδια όχι άλμπουμ, «γιατί δεν έχουμε υπομονή για ακρόαση ενός δίσκου 50 λεπτών». Ο τίτλος του νέου του δίσκου, «Η χώρα των αθώων», προέκυψε από το άτιτλο ποίημα που έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ακόμη θυμάται την ταραχή στη φωνή του, όταν του το απήγγειλε τηλεφωνικά. Επειτα του το έδωσε να το μελοποιήσει.

«Το άφησα στη γωνία γιατί δεν γράφω ποτέ εν θερμώ. Καταλάγιασε μέσα μου και όταν το καλοκαίρι με τον Γιώργο Νταλάρα κάναμε συναυλίες με τραγούδια του Ελευθερίου, το μελοποίησα σκοπεύοντας να το πούμε με τον Γιώργο και τον Μαχαιρίτσα. Ομως, ο Λαυρέντης έφυγε και ο χρόνος “πάγωσε”. Και οι λέξεις στέρεψαν στο τέταρτο βιβλίο –κάποια διηγήματα– που έγραφα. Αισθάνθηκα περίεργα και έπειτα αντί για λέξεις, άρχισα να γράφω νότες. Ετσι μελοποίησα τις “Σκιές αγγέλων” που είπαμε με τον Φοίβο Δεληβοριά, φίλο 20 χρόνων, και έπειτα απευθύνθηκα στον Θάνο Μικρούτσικο με τον οποίο επίσης κάναμε ντουέτο. Εκείνος μου έδωσε ένα τραγούδι του Αλκη Αλκαίου. Μετά αποφάσισα να ασχοληθώ με το “Δεν έχω χρόνο μάτια μου” του Λαυρέντη που μου ζήτησε, ακούγοντας μια εκτέλεσή μου στον Ιανό. Οταν το ετοίμασα, έφυγε η Σωτηρία Λεονάρδου που το είχε πρωτοτραγουδήσει. Ο Οδυσσέας Ιωάννου, που είχε γράψει τους στίχους πριν από 25 χρόνια, έφτιαξε ένα καινούργιο τραγούδι, το “Θα μιλήσουν άλλοι”, το οποίο έδωσα να το πει ο Γ. Νταλάρας, ο κατεξοχήν ένοχος για τα πάντα στη χώρα, ακόμη και για την τρύπα του όζοντος. Για μένα είναι ο πιο τρυφερός συμπαραστάτης. Εννιά τραγούδια έχει ο δίσκος και ένα επιμύθιο στο τέλος: ο τελευταίος στίχος του Ελευθερίου για τον Γιακουμάκη δεμένος με το “Βella ciao”, σαν ρεφρέν για τους αγώνες που χάσαμε».

Κι ανάμεσά τους ένα τραγούδι για το καμένο δάσος της Πρίνας στην Κρήτη. Είναι ένας «θυμωμένος» σε κάποια σημεία του δίσκος, με αίσθημα και πολιτική ματιά, «το αποτύπωμα που άφησε μέσα μου η τελευταία δεκαετία», λέει ο δημιουργός του. Τραγούδια για έναν κόσμο που αλλάζει, για όσα χάσαμε, αλλά με ελπίδα. «Είμαστε καταδικασμένοι να έχουμε αισιοδοξία γιατί είμαστε γονείς, και εγώ έχω μια κόρη 11 χρόνων». Την περιπέτεια που βιώνουμε «δεν την αποκωδικοποίησα ακόμη για να την καταγράψω στα διηγήματα ή στους στίχους μου. Τη ζω με την ίδια έκπληξη όπως όλοι. Φοβάμαι τις οικονομικές και εργασιακές συνέπειες, όμως  η μεγαλύτερη έγνοια είναι να μην κάνουν κάποιοι και αυτή την κρίση ευκαιρία. Είναι η στιγμή να ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς θα βγουν τα εθνικά συστήματα υγείας έξω από την αγορά. Κι όταν καταλαγιάσει η περιπέτεια, να είμαστε όλοι εδώ».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή