Το έαρ ταιριάζει στον Γιάνη Βαρουφάκη. Θα ήταν αφύσικο τέτοια φλοράλ προσωπικότητα να μαραζώνει εγκάθειρκτη σε κάποιο ανήλιο αθηναϊκό διαμέρισμα, τώρα που στήνει ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη.
Το επεισόδιο χάρη στο οποίο ο βετεράνος του παραπολιτικού θεάματος υπέκλεψε και πάλι λίγα δεκάλεπτα δημοσιότητας θα σήκωνε πλάκα. Θα σήκωνε, αν απευθυνόταν σε ένα κοινό που είχε την πολυτέλεια έστω να καγχάσει. Απευθύνεται όμως στους πολλούς που, για εβδομάδες τώρα, βλέπουν τη μία μέρα να τρώει την άλλη σαν σκουλήκι που κανιβαλίζει την ουρά του.
Μπορεί κάποιος να θέλει ακόμη να πιστέψει τον Βαρουφάκη. Μπορεί να τον πιστέψει όταν ισχυρίζεται ότι δεν εξαπέλυσε ποτέ το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» κατά του λιμενικού που επιχείρησε να τον ελέγξει. Μπορεί να του αναγνωρίσει κιόλας το προνόμιο της ανοιξιάτικης αναψυχής στην Αίγινα. Πώς όμως μπορεί να δικαιολογήσει το ύφος της «εξήγησής» του; Πώς μπορεί να υποδεχθεί σαν κωμική ρουτίνα το ναρκισσιστικό ντελίριο – ότι έχει στηθεί εναντίον του σκευωρία· ότι η κατακραυγή εναντίον του συνιστά «πλήγμα κατά του κοινοβουλευτισμού»;
Υπάρχει πάντα εκείνη η περιοχή μεταξύ της παρανομίας και της συμπεριφοράς που, παρότι δεν απαγορεύεται, παραμένει βάναυσα αντικοινωνική. Η ταύτιση του παραθερισμού με το «κοινοβουλευτικό καθήκον», το σηκωμένο φρύδι του αυτάρεσκου νεοπλουτισμού κάτω από το οποίο στάζει πηχτή η μάσκαρα του φιλολαϊκού μελό, είναι βεβαίως νούμερα νόμιμα. Νόμιμα, αλλά και συστατικά αυτού που αποκαλούμε «γαϊδουριά». Μια εγωπαθής κώφωση στην περιρρέουσα αγωνία – που είναι αγωνία ζωής και θανάτου.
Φορείς της ίδιας κώφωσης είναι και ορισμένοι Βαρουφάκηδες της ιεραρχίας. Ο δικός τους αντικοινωνικός ναρκισσισμός φαίνεται στο γεγονός ότι θεωρούν εαυτούς πιο χριστιανούς από τους άλλους χριστιανούς. Πιο ορθόδοξους ακόμη και από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Το παρήγορο είναι ότι τα κρούσματα βαρουφακισμού στην πανδημία είναι πολύ λίγα. Λίγα και γι’ αυτό εύκολα δακτυλοδεικτούμενα.
Στην περίπτωση του αυθεντικού Βαρουφάκη υπάρχει και ένα δεύτερο παράπλευρο όφελος. Κουβαλώντας ανεξίτηλο αυτό που μας συνέβη το 2015 και μιλώντας τώρα κιόλας για «5ο μνημόνιο», ο πρωταγωνιστής του annus horribilis λειτουργεί ως προάγγελος των κινδύνων μετά την πανδημία. Δείχνει πόσο εύκολο είναι κάποιοι να υποτροπιάσουν. Πόσο λαχταρούν ήδη ένα μνημόνιο για να σκίσουν – μια μεγάλη κακουχία που φαντάζονται ότι θα τους δώσει ξανά λόγο ύπαρξης.
Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι η χώρα δεν μοιάζει αμφίθυμη. Μοιάζει, ναι, πάλι αμφίρροπη. Αλλά, όπως είχε πει και ο Γουόρεν Μπάφετ για την κρίση του 2008, μόλις πέσει η παλίρροια, βλέπεις ποιος κολυμπάει ξεβράκωτος. Τους κολυμβητές της προηγούμενης παλίρροιας τους έχουμε δει.