Αντιγράφω σκοπίμως τον τίτλο του ιστορικού δοκιμίου του Ευαγγέλου Λεμπέση περί ισχύος των βλακών, όχι ασφαλώς επειδή έχω την έπαρση να συγκρίνω τον εαυτό μου μαζί του, αλλά επειδή έχω την πεποίθηση ότι, καλώς ή κακώς, βρισκόμαστε ενώπιον μιας μεγάλης αλήθειας, αντίστοιχης σε μέγεθος εκείνης που ανέπτυξε ο Λεμπέσης στο περίφημο δοκίμιό του.
Μέχρι τώρα το παρατηρούσαμε στον στενό κύκλο μας. Ας το παραδεχθούμε: ένας μήνας χωρίς κομμωτήριο συσσώρευσε σοβαρό ψυχολογικό κόστος στον γυναικείο πληθυσμό. Λέω ψέματα; Το ζούμε ο καθένας στον στενό κύκλο του. Το ακούμε από φίλους μας, που το ζουν κι εκείνοι στο δικό τους σπίτι. Το συζητούν οι φίλες μας και οι γυναίκες μας μεταξύ τους. Το μαρτυρούν ακόμη και τα σχετικά ανέκδοτα και τα αστεία, μέσω των οποίων εκφράζεται σήμερα η λαϊκή μούσα.
Τώρα όμως έρχονται και τα ευρωπαϊκά κράτη με την πολιτική τους για σταδιακή επαναλειτουργία της οικονομίας και επιβεβαιώνουν την τεράστια σημασία των τριχών (και της περιποίησής τους, πρωτίστως) στον σύγχρονο βίο. Τα κομμωτήρια, όπως προκύπτει από τα σχέδια που ανακοινώνονται ανά την Ευρώπη, θα είναι από τα πρώτα εμπορικά καταστήματα που θα ανοίξουν – φυσικά, με αυστηρή τήρηση νέων υγειονομικών κανόνων.
Πρόκειται για θρίαμβο του κομμωτηρίου ως κοινωνικού θεσμού, αφού για πρώτη φορά αναγνωρίζεται ο σημαντικός ρόλος του όχι μόνο στην οικονομία, αλλά κυρίως στην πολιτική σταθερότητα. Διότι ποιος από εμάς τολμάει να φανταστεί τον κόσμο μετά από έναν ακόμη μήνα χωρίς κομμωτήρια; Οσοι ενδεχομένως –και απευθύνομαι στους άνδρες– δεν το έχετε διαπιστώσει, δοκιμάστε, αν τολμάτε, να πείτε στη γυναίκα σας «έλα, μωρέ, και τι έγινε αν δεν πας κομμωτήριο;».
Βεβαίως και αυτό, όπως όλα τα αστεία, έχει και τη σοβαρή πλευρά του. Η περιποίηση των μαλλιών, κάτι δηλαδή το οποίο με τα μέτρα των πραγματικών αναγκών της ζωής θα το κρίναμε ασήμαντο, υφαίνεται τόσο στενά μέσα στην πραγματικότητα της ζωής μας, ώστε καταλήγει να ορίζει την ατομική μας ταυτότητα, ώς ένα βαθμό ακόμη και τις αξίες του πολιτισμού μας, αφού η ζωή χωρίς κομμωτήριο εξισώνει αναγκαστικά.
Σε μια σύγχρονη δημοκρατία, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την εκλογική δύναμη των γυναικών. Μπορεί να ακούγεται κάπως ελαφρό αυτό που θα πω, αλλά ποτέ δεν αρνήθηκα την ελαφρότητά μου: εφόσον το μαλλί και η φροντίδα του είναι τόσο ισχυρό στοιχείο στην ταυτότητα της Ευρωπαίας, ποια κυβέρνηση μπορεί να αγνοήσει την πολιτική πίεση στην οποία εκ των πραγμάτων μεταφράζεται ο αναβρασμός του γυναικείου πληθυσμού για το κλείσιμο των κομμωτηρίων; Πιστεύω ότι, όπως είχαμε στη δεκαετία του 1980 τη λεγόμενη μάχη των καφενείων, τώρα μας περιμένει μπροστά η μάχη των κομμωτηρίων…
Ανταπόκριση
Δεν περίμενα τέτοια υποστήριξη ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου και σας ευχαριστώ γι’ αυτό. Σε λιγότερο από 24 ώρες αφότου ανακοίνωσα την αθλοθέτηση χρηματικού βραβείου για τη μελοποίηση του ποιήματος του Προκόπη Παυλόπουλου «Το Μεσολόγγι ζει», ήδη οι συμμετοχές αριθμούν τις 28. Με άλλα λόγια, είμαστε στις 2.800 ευρώ! Επίσης, δεν κρατιέμαι να μη σας πω ότι εκδηλώθηκε σοβαρό ενδιαφέρον από μεγάλο πολιτιστικό ίδρυμα, που προτίθεται να αναλάβει την παραγωγή του έργου για την πρώτη παρουσίασή του στο παγκόσμιο κοινό. Τέλος, η σύνθεση της καλλιτεχνικής επιτροπής, που έχει και την ευθύνη της απονομής, δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί. Πάντως, επίτιμος πρόεδρός της, για λόγους προφανείς, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Κιθ Ρίτσαρντς, κιθαρίστα των Rolling Stones.
Το φάντασμα του Οτσαλάν
Μόλις την περασμένη εβδομάδα συζητούσαμε τη στασιμότητα στη Λιβύη. Ομως, στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου που μεσολάβησε, είχαμε εξελίξεις και μάλιστα δυσάρεστες για τον ηρωικό «Στρατάρχη», τον φίλο μας τον Χαλίφα τον Χαφτάρ (διότι, από φάτσα και μόνο, είναι πασόκος ο άνθρωπος κι ας μην το ξέρει). Οι δυνάμεις της νόμιμης κυβέρνησης απελευθέρωσαν δύο παραλιακές πόλεις που κρατούσαν οι αντάρτες του Χαλίφα, έτσι οι στασιαστές που είχαν ξεκινήσει την εαρινή αντεπίθεση κατέληξαν να έχουν χάσει τον έλεγχο των δυτικών παραλίων της Λιβύης. Ο θυμός του «Στρατάρχη» ήταν αντίστοιχος με εκείνον του Διός στην ελληνική μυθολογία, μόνο που αντί για κεραυνούς εξαπέλυσε βροχή ρουκετών, αδιακρίτως, εναντίον της Τρίπολης.
Εννοείται ότι η τύχη του «Στρατάρχη» βρίσκεται πάρα πολύ χαμηλά στον κατάλογο των ενδιαφερόντων μου – πιο κάτω και από τη μοίρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, για να καταλάβετε πόσο χαμηλά. Παρατηρώ με ανησυχία, ωστόσο, την εξέλιξη της περιπέτειάς του, λόγω τραυμάτων που κουβαλάω από τον περασμένο αιώνα. Ας πούμε, τρέμω στην ιδέα ότι θα μπορούσε να μας κουβαληθεί απροειδοποίητα κάποιο ξημέρωμα, και μάλιστα χωρίς προηγουμένως να έχει κάνει κράτηση στη «Μεγάλη Βρεταννία»…
Επανεμφάνιση
Πράγματι ανανεωμένος, με τη μαρινιέρα του και εμφανώς αδυνατισμένος, ήταν ο Κώστας Καραμανλής στην οικογενειακή φωτογραφία που δημοσίευσε η σύζυγός του στο Facebook. Ωστόσο, το χαρακτηριστικό στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, που περιγράφεται από τον Τύπο ως «μούσι», επειδή συμβαίνει να είναι αξύριστος στη φωτογραφία, είναι στην πραγματικότητα προγούλι. Τύπου γαλοπούλας, θα το έλεγα – σε σημείο που, αν δεν ήταν Πάσχα αλλά Πρωτοχρονιά, θα ήταν παρεξηγήσιμο…