Ακόμη τούτη η εβδομάς / ραγιάδες αγάδες. l Διότι, κακά τα ψέματα, μ’ αυτή την ιστορία του υποχρεωτικού εγκλεισμού στο σπίτι, είμαστε και «ραγιάδες» υπάκουοι, και αγάδες αραχτοί συνάμα. l Τέτοιο ραχατλίκι στο σπίτι, μακριά απ’ τη δουλειά, δεν το έχουμε ματαϊδεί στη ζωή μας, l όταν και ενόσω ήμασταν υγιείς, εννοώ. l Αυτό δεν ισχύει βέβαια για όλους l και πρωτίστως δεν ισχύει για τους εργαζόμενους σκληρά αυτή την περίοδο γιατρούς, νοσηλευτές και λοιπούς όλων των κλάδων που «τρέχουν» τις συνέπειες της πανδημίας, τα μέτρα και την τήρησή τους, ελέγχους κλπ. l Και μισο-ισχύει για όσους εργάζονται μεν, αλλά στο ρελαντί, l ημιαπασχολούμενοι, σε βάρδιες εναλλάξ κ.ο.κ. l Αυτοί είναι μάλιστα και οι πιο ευνοημένοι l -μαύρη εύνοια κι αυτοί, τελοσπάντων- l διότι αυτοί και βγαίνουν άνετα, και μένουν ασυνήθιστα αρκετό χρόνο μέσα στο σπίτι τους, οπότε το χαίρονται χωρίς να πλήττουν ή να ψυχοπλακώνονται όλο μέσα. l
Εχω την εντύπωση ότι αυτό το φετινό αλλιώτικο Πάσχα δεν θα μείνει στη μνήμη μόνο αρνητικά. l Μόνο δηλαδή γιατί εμποδιστήκαμε να το ζήσουμε κατά τα «καθιερωμένα» l -με όλα τα καλά και τα κακά αυτών των «καθιερωμένων». l Αυτός ο εμποδισμός, αυτή η απόσταση, η μόνωση, οδήγησε σε άλλου είδους ατμόσφαιρες, με περισσότερη γαλήνη, ακόμη και πιο κατανυκτικές στιγμές, θα τολμούσα να πω, l ιδίως τη βραδιά της Ανάστασης. l Εκεί που δεν έδρασαν φέτος τα τραμπουκοβαρελότα -και μόνο αυτό, λίγο δεν είναι. l Ακούστηκαν οι ψαλμωδίες του Χριστός Ανέστη επιτέλους, έστω κι από μακριά, έστω κι από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. l Βγήκαν στα μπαλκόνια φωταψίες άλλης γλυκύτητας -κι ας μην κατάγονταν απ’ το λεγόμενο «άγιο φως». l Tο οποίο αερομεταφέρουμε κάθε χρόνο και υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους, l οι καραγκιοζεύοντες και καρτουνίζοντες απροστάτευτες αξίες, και έννοιες, και παραδόσεις l -το αναστάσιμο φως από το καντηλάκι της εκκλησιάς μας, το πατροπαράδοτο, δεν μας αρκούσε πια όταν άρχιζε η εποχή της αλήστου αστακομακαρονάδας. l Σουσουδισμός επί παντός. l Που θα περίμενε κανείς από τον Μητσοτάκη να αδράξει φέτος την ευκαιρία, με την πανδημία, και να κόψει μια για πάντα αυτές τις γελοίες αεροκομιδές. l Το μισοέκανε πάντως, για να είμαστε δίκαιοι -δεν το διένειμε ανά την επικράτεια. l Προς κακοφανισμόν, διαβάζω, διαφόρων «απολογητών» του προκατόχου του. l
Τώρα που έχουν σκοτεινιάσει τα θέατρα, αρκετοί θίασοι ανέβασαν στο διαδίκτυο βιντεοσκοπημένες παραστάσεις τους. l Δεν είδα καμία, αν και προβλήθηκαν ορισμένες που ήθελα να δω. l Κάποτε, προ αμνημονεύτων, είχα δει στο Θέατρο Τέχνης τη «Φαλακρή τραγουδίστρια» και άλλα του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. l Ακόμα καμιά φορά γελάμε στην παρέα, ανακαλώντας την. l Ηταν η μαγική δύναμη του Κουν να ξεκλειδώνει, να κοινωνεί, να δωρίζει στο θεατή κάθε έργο που ανέβαζε. l Κορυφαία στην παράσταση αυτή, μια απροσδόκητα κωμική, αλλιώς συναρπαστική Ρένη Πιττακή. l Οταν πέθανε ο Κουν, το ’87, η ΕΡΤ μετέδωσε μαγνητοσκοπημένη την παράσταση αυτή. l Επαθα. l Ηταν αυτό το άψυχο πράγμα η παράσταση που μας είχε συνεπάρει στο Υπόγειο; l Εκτοτε αποφεύγω βιντεοσκοπημένες παραστάσεις, εκτός κι αν σκηνοθέτης οθόνης, και μάλιστα καλός, έχει δουλέψει πάνω στη θεατρική παράσταση. l Πράγμα σπάνιο. l
«Επαναπατρισμοί». l Μετά μηνιαία αναμονή εν εγκλεισμώ στην Αίγυπτο, ανεκδιήγητη (επιφυλάσσομαι –κάπου, κάπως, κάποτε ίσως τα πω), θα πρέπει να έχω «επαναπατρισθεί» από προχτές. l Αιγυπτιακό πρόγραμμα 22 έκτακτων πτήσεων (23 με 30/4) επαναπατρίζει πολίτες τους από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα -και από Αθήνα. l Ετσι, κάπως, ήρθαμαν κι οι αναμένοντες επί μήνα Ελληνες.