«Ηταν υπέροχα! Από τη Δημοφώντος στα Πετράλωνα, που περάσατε, με τη “Σωτηρία της ψυχής” ήταν λες και πλύνατε και εξαγνίσατε τη γειτονιά από το μαράζι των προηγούμενων ημερών. Σας απόλαυσα! Μεταδώσατε την ενέργεια και τη λάμψη σας, ευχαριστούμε πολύ!». «Μένω στην Κυψέλη και βγήκαμε στο μπαλκόνι να δούμε τι γίνεται. Ξεκίνησε με απορία, συνεχίστηκε με ενθουσιασμό και κατέληξε με δάκρυα συγκίνησης. Το να μπορεί κάποιος με προσωπικό κόστος και πόνο να φανεί ανώτερος των περιστάσεων και να βάλει πλάτη να στηρίξει και άλλους, λιγότερο ανθεκτικούς στη ζωή και στις δυσκολίες της, είναι κάτι που στις μέρες μας ίσως φαίνεται ξένο σε ορισμένους». «Το να φέρνεις δάκρυα χαράς στα μάτια των ανθρώπων είναι σπουδαίο πράγμα… Και μόνο το γεγονός πως ακούγεται σε ένα βίντεο το γέλιο μιας κυρίας σε μπαλκόνι του Ευαγγελισμού για μένα είναι αρκετό». «Μια ωραία ιδέα που εξελίχθηκε σε πράξη καρδιάς. Αυτό μετράει. Εγώ στενοχωρήθηκα που δεν πρόλαβα να σας δω όταν περνούσατε την Αλεξάνδρας, γιατί δεν ήξερα την ώρα. Σας άκουσα όμως, κάτι είναι κι αυτό…». «Εξαιρετική, ο κόσμος είχε ανάγκη να πάρει λίγη χαρά». «Περάσατε μπροστά κι από το δικό μου παράθυρο εδώ στο Χιούστον του Τέξας. Και μέσα σε αυτά τα 15 δευτερόλεπτα με γεμίσατε αισιοδοξία, μου επιβεβαιώσατε ότι η άνοιξη ήρθε και φέρατε στα μάτια μου δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης και υπερηφάνειας». «Σε ευχαριστούμε όλοι από το νοσοκομείο Ευαγγελισμός και ιδιαίτερα από τη μονάδα εντατικής θεραπείας».
Λίγες ψηφίδες από το ατέλειωτο μωσαϊκό των πανηγυρικών σχολίων για τη σαββατιάτικη τρίωρη βόλτα της Αλκ. Πρωτοψάλτη στους αθηναϊκούς δρόμους, το οποίο, κατά τα ειωθότα, φροντίσαμε να θάψουμε κάτω από τόνους γκρίνιας. Δεν ήταν η πράγματι αδέξια «στραβοτιμονιά» στο τέλος της διαδρομής έξω από το Μέγαρο Μαξίμου. Οι «αρχές» των σόσιαλ μίντια είχαν απορρίψει το δρώμενο πολύ πιο πριν. Το χάπενινγκ είχε τον «λάθος» διοργανωτή, τη «λάθος» εκτελέστρια και, κυρίως, «λάθος» σκοπό: να μας εμψυχώσει. Η αισιοδοξία είναι λάθος συναίσθημα, ξένο, σχεδόν κιτς. Τα ίδια είχαν γίνει και με μιαν άλλη… καρότσα, στη γιορτή του Παπαϊωάννου στη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Και τότε ένα Ντάτσουν με καρπούζια είχε ξεσηκώσει τόση γκρίνια, που διέλυσε πρόωρα τη συλλογική ψυχική ανάταση. Και τώρα, φαίνεται ότι η «ανακωχή» της καραντίνας πολύ κράτησε. Ωρα να επιστρέψουμε στα χαρακώματα.