Παρότι πέρασαν τέσσερις μήνες από τις 31 Δεκεμβρίου, οπότε Κινέζοι αξιωματούχοι ενημέρωσαν τον ΠΟΥ για την εμφάνιση μιας «μυστηριώδους πνευμονίας» στη Γουχάν, τα μυστήρια παραμένουν πολλά. Ο υπεύθυνος ιός εντοπίστηκε βέβαια, εντούτοις εξαιρετικά κρίσιμες πτυχές της δράσης του παραμένουν αφώτιστες.
Για την αμυντική αρματωσιά μας, που εμποδίζει την προσβολή μας από τον ιό, τα πράγματα αποσαφηνίστηκαν νωρίς: ατομική καθαριότητα – κοινωνική απόσταση. Περίπου δηλαδή ό,τι συστηνόταν επί λοιμωδών νόσων ραγδαίας εξάπλωσης και σε καιρούς με πολύ λιγότερα επιστημονικά εφόδια. Αντίθετα, ελάχιστα είναι σίγουρα για τον επιθετικό εξοπλισμό μας: για τα φάρμακα που θα μας βοηθήσουν να νικήσουμε τον ιό και όχι απλώς να περιορίσουμε τις απώλειες. Για ορισμένους τρανούς ηγέτες υπάρχει «ανεκτό επίπεδο θανάτων», αν κρίνουμε από το «σχεδόν πετύχαμε» του Μπόρις Τζόνσον, με 21.000 νεκρούς, και από την κυνική ευκολία με την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ χαρακτήρισε «πολύ καλή δουλειά» το ενδεχόμενο να μην ξεπεράσουν οι θάνατοι στις ΗΠΑ τις 100-200 χιλιάδες. Για τους θνήσκοντες όμως και τους δικούς τους, ισχύει άλλη γλώσσα, όχι το ψυχρό ιδιόλεκτο των πολιτικών υπολογισμών, αμοραλιστικά συνοψισμένων στο δόγμα Σόιμπλε: «Δεν είναι απόλυτα ορθό ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ζωής».
Τέλη Απριλίου πια, οι λοιμωξιολόγοι γνωρίζουν σαφώς περισσότερα απ’ ό,τι οι αιφνιδιασμένοι συνάδελφοί τους στην Κίνα ή στην Ιταλία τον πρώτο καιρό. Συνεχίζουν ωστόσο να αυτοσχεδιάζουν όσον αφορά τη θεραπεία και να εμπλουτίζουν τον κατάλογο των συμπτωμάτων. Συνεχίζουν επίσης να δηλώνουν την αδυναμία τους να απαντήσουν σε ερωτήματα που εκκρεμούν επί μήνες (για την επίδραση της θερμοκρασίας λ.χ.) ή να υποδείξουν την πλέον πρόσφορη ημερομηνία εξόδου από την καραντίνα. Παντού, και στην Ελλάδα, οι επισπεύδοντες είναι οι πολιτικοί, όχι οι γιατροί. Το άγχος των γιατρών σχετίζεται με το πλήθος των προσυμπτωματικών και των ασυμπτωματικών, και με τη μικρή εμπιστοσύνη τους στα τεστ αντισωμάτων. Το δημόσιο άγχος των πολιτικών συνδέεται με τον κλονισμό της οικονομίας, το δε ιδιωτικό με τη φθορά της εικόνας τους.
Στην Ελλάδα συμμορφωθήκαμε σε μια ασφυκτικά κλειστή άνοιξη, πρωτίστως από φόβο. Αν ο ιός μάς φόβιζε, οι ελλείψεις του ταλαιπωρημένου ΕΣΥ μάς τρόμαζαν. Και συνεχίζουν να μας τρομάζουν, γιατί, καταπώς φαίνεται, σε πιθανό δεύτερο κύμα, πάλι με λειψό προσωπικό θα δοθεί η μάχη. Και πάλι στο υποτιμητικά αμειβόμενο αυτοθυσιαστικό πνεύμα του θα στηριχτούμε.