«Mε χτυπούσαν άγρια, αλύπητα, με μίσος. Εγώ προσπάθησα να αμυνθώ, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ετρωγα ξύλο από έξι άτομα» είχε αναφέρει στις αρχές Φεβρουαρίου ένας 17χρονος μαθητής Λυκείου στον Βύρωνα, περιγράφοντας την επίθεση που δέχθηκε από συνομηλίκους του, επειδή προσπάθησε να υπερασπιστεί την αδελφή του από το bullying που δεχόταν καθημερινά.
Το περιστατικό είχε σοκάρει την κοινή γνώμη και η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως επισκέφθηκε το σχολείο, δεσμευόμενη για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού.
Ακολούθησαν οι εξαγγελίες περί «ενίσχυσης μέτρων προστασίας στον περιβάλλοντα χώρο σχολείων στα οποία παρατηρούνται παραβατικές συμπεριφορές και επανασχεδιασμός του πλαισίου των ποινών με δίκαιο και συνεκτικό τρόπο, και παροχή βοήθειας από μαθητές σε άλλους, για επίλυση συγκρούσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εκφοβισμό» όπως ελέχθη από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας στη Βουλή στις αρχές Μαρτίου, λίγες ημέρες μετά το βίαιο περιστατικό.
Ολα αυτά τελικά μοιάζει να συρρικνώθηκαν στον «Εκπαιδευτικό εμπιστοσύνης» σε κάθε σχολείο, σε ενίσχυση των πειθαρχικών μέτρων όπως η επαναφορά των πολυήμερων αποβολών των μαθητών, αλλά και σε αοριστολογίες όπως η σύσταση επιτροπών ή ομάδων εργασίας με απόφαση του υπουργού Παιδείας. Αυτά προβλέπονται στο νομοσχέδιο που έχει τεθεί υπό διαβούλευση.
Ουσιαστικά δηλαδή δεν νομοθετείται κάποιο σαφές, απτό μέτρο για τη λειτουργία υποστηρικτικών δομών του σχολείου με εξειδικευμένο προσωπικό, όπως κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι.
«Δεν μπορεί η ευθύνη, όχι μόνο για παιδαγωγικά αλλά και για κοινωνικά, ψυχολογικά και άλλα ζητήματα, που αφορούν και άλλες ειδικότητες, που δεν υπάρχουν σήμερα στα σχολεία, να μεταφέρεται για μία ακόμα φορά στις πλάτες των εκπαιδευτικών μέσω του θεσμού των Εκπαιδευτικών Εμπιστοσύνης» καταλογίζει η ΟΛΜΕ στην ηγεσία του υπουργείου. Και η Ομοσπονδία έχει δίκιο.
Οι εκπαιδευτικοί καλούνται όχι μόνο να διαπιστώσουν τα προβλήματα των μαθητών τους, πολλά εκ των οποίων δεν είναι μαθησιακά, αλλά και να δώσουν λύση επ’ αυτών.
Είναι πολιτικά παράταιρο να μιλάμε για προσλήψεις εν μέσω υγειονομικής και οικονομικής κρίσης; Σίγουρα όχι, ιδίως όταν αφορά ένα –πολύ λεπτό– θέμα προτεραιοτήτων και ουσιαστικών πολιτικών δεσμεύσεων.