Ονειρεύομαι, όταν όλα τελειώσουν και μπούμε στην κανονική ροή της ζωής μας, να ξαναεπισκεφθώ το Παρίσι. Να περπατήσω ανέμελα στις μεγάλες λεωφόρους, να διασχίσω τις γέφυρες με τα μεγάλα αγάλματα, εκεί που γυρίζεις το κεφάλι σου και βλέπεις ξαφνικά να υψώνεται ο Πύργος του Άιφελ τόσο κοντά σου. Σίγουρα θα καθίσω στην πλατεία Σεν Ζερμέν ντε Πρε να πιω καφέ και να χαζεύω τις Παριζιάνες για ώρες ακούγοντας τα γαλλικά σαν μουσική.
Θα περπατήσω στους κήπους του Λουξεμβούργου και θα καθίσω μπροστά στη λιμνούλα με τις μικρές βαρκούλες, εκεί που η πόλη ησυχάζει μέσα στο κέντρο της. Στην μποέμικη γειτονιά της Μονμάρτρης θα κοιτάξω τα έργα των καλλιτεχνών που ζωγραφίζουν έξω στα δρομάκια και στην πλατεία. Και μετά το πολύ περπάτημα θα βρω μια άκρη στην όχθη του Σηκουάνα να ξεκουραστώ και ίσως να ονειρευτώ. Ναι, δεν αλλάζω γνώμη, το πρώτο ταξίδι που θα κάνω θα είναι στο Παρίσι.
– Χριστίνα Βαμβακίδου