Οπως κάθε πρωί επανέλαβε την ίδια ρουτίνα: στάθμευσε με την όπισθεν το φορτηγάκι του μπροστά στα σκαλοπάτια μιας κλινικής για ασθενείς με COVID-19 και παρέλαβε, σφραγισμένα σε μεγάλες σακούλες, τα σεντόνια τους. Ο συμβασιούχος εργαζόμενος στο τμήμα ιματισμού του νοσοκομείου «Σωτηρία» δεν μπαίνει μέσα στα δωμάτια, δεν κυκλοφορεί στη μολυσματική ζώνη, διαχειρίζεται όμως υλικά που θα μπορούσαν να διασπείρουν τον ιό. Και η δική του ζωή έχει αλλάξει.
Μετράει τουλάχιστον δύο μήνες μακριά από τον γιο του. Τον έστειλε από την αρχή της επιδημίας σε συγγενικό σπίτι γιατί έχει βρογχικό άσθμα. Φοβόταν ότι εάν νοσούσε ο ίδιος θα εξέθετε σε μεγαλύτερο κίνδυνο το παιδί του, δεν ήθελε να ρισκάρει. Μαζί με τις καθαρίστριες και τις τραπεζοκόμους, τους τραυματιοφορείς και τους τεχνικούς, ανήκει σε μια κατηγορία εργαζομένων οι οποίοι παρέμεναν σε μεγάλο βαθμό αθέατοι στην κοινή γνώμη. Πέρα από τους χαμηλούς μισθούς, την εργασιακή ανασφάλεια για την ανανέωση ή οριστική λήξη των συμβάσεών τους σε λίγους μήνες, έχουν να αντιμετωπίσουν και το ρίσκο της έκθεσης στον νέο κορωνοϊό.
Αυτές οι ομάδες εργαζομένων μπορεί να μη σχετίζονται άμεσα με τους ασθενείς. Δεν θα πραγματοποιήσουν ιατρικές πράξεις, δεν θα σώσουν κάποια ζωή. Ωστόσο, μέσα και από το δικό τους πόστο εξασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία κλινικών.
Η πανδημία αποτέλεσε μια αφορμή για να αναδειχθεί ο ρόλος τους όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Πρόσφατα και οι New York Times αφιέρωσαν ένα κείμενό τους στην προσφορά αυτών των ανθρώπων.
Στο ρεπορτάζ τους γράφουν για το προσωπικό στη γραμματειακή υποστήριξη και στα μαγειρεία των αμερικανικών νοσοκομείων, εκείνους που μάζευαν τα κλινοσκεπάσματα, σφουγγάριζαν τους θαλάμους και πετούσαν τα σκουπίδια.
Αρκετοί από αυτούς νόσησαν και ορισμένοι δεν κατάφεραν να κερδίσουν τη μάχη με τον ιό.
Οταν θα περάσουμε οριστικά στη μετά κορωνοϊό εποχή και τα φώτα θα εστιάσουν στη λαβωμένη από τους περιορισμούς οικονομία, μαζί με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές η κυβέρνηση οφείλει να μην ξεχάσει και αυτούς τους εργαζομένους. Είναι και αυτοί απαραίτητοι πυλώνες στο εθνικό σύστημα υγείας. Ας μη μείνουν αόρατοι.