Υποθέτω ότι αν κάποιος μιλούσε στον Παπαδιαμάντη για «επιδότηση», εκείνος θα τον ρωτούσε τι σημαίνει αυτή η άγνωστη λέξη. Και όταν αυτός του εξηγούσε, εκείνος θα νόμιζε ότι τον κοροϊδεύει. Τη σκηνή τη φαντάστηκα όταν είδα το όνομά του να φιγουράρει ανάμεσα στους «πλαστουργούς της συλλογικής μας φωνής», που σήμερα «δυστυχούν περισσότερο απ’ όλους». Ηταν στο σημείωμα του Νίκου Ξυδάκη, του λυρικού τέως υπουργού, στο αφιέρωμα της «Αυγής», όπου διάφοροι «άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών» μιλούν για τα δεινά της φυλής τους και καταγγέλλουν την κυβέρνηση, που άφησε τη δημιουργικότητά τους στο έλεος του κορωνοϊού. Θα μου πείτε, το ίδιο θα μπορούσαν να πουν οι οδοντίατροι, οι εστιάτορες ή οι τουριστικοί πράκτορες, με τη διαφορά ότι η δική τους δημιουργικότητα δεν είναι «ιερή», αφού ο οδοντίατρος, με όση καλή διάθεση και αν έχεις, δεν μπορεί να θεωρηθεί «πλαστουργός της συλλογικής μας φωνής». Και για να κλείνω με τον Παπαδιαμάντη. Ισως, όταν τον επικαλούνται, θα πρέπει να αναρωτιούνται μήπως την ιερότητα της φωνής του την κατέκτησε, εκτός των άλλων, επειδή δεν ήξερε τη σημασία της λέξης «επιδότηση».
Το χθεσινό αφιέρωμα της κομματικής εφημερίδας ήταν συνέχεια αναρτήσεων, όπου διάφοροι κρεμούσαν φωτογραφία τους με το σύνθημα «Support art workers». Η Αριστερά ψάχνει συγγραφέα. Διαβάζοντάς το, μου έκανε εντύπωση πώς ο ΣΥΡΙΖΑ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να συγκεντρώσει τόσους πρώην υπουργούς, βουλευτές, οι οποίοι είναι και σκηνοθέτες, ηθοποιοί, τραγουδιστές και τα συναφή. «Το κράτος πρέπει να ενισχύσει τους δημιουργούς». Αν δεν ενισχυθούν, μας περιμένει «η αντιδραστική αναδιάρθρωση του πολιτισμικού πεδίου» (sic). Αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό και αν σε πετύχει, δεν σε γλιτώνει κανένας κορωνοϊός. Και για να μη νομισθεί ότι έχουμε το μονοπώλιο, χθες στην έγκριτη Μonde υπήρχε συνέντευξη του Τζακ του Λανγκ, που υποστήριζε τα ίδια στα γαλλικά.
Η φυλή των «γραμμάτων και των τεχνών» ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στην κρίση; Μας μίλησε για την πανδημία; Μας έκανε σοφότερους για το μέλλον μας; Οχι. Μας είπε ότι δικαιούται χρήματα. Η κ. Μενδώνη έσπευσε να διπλασιάσει την επιχορήγηση για τα θέατρα κατά 100%. Και εγώ ο ταλαίπωρος μπορώ να συνεχίσω να αναρωτιέμαι τι στην ευχή έχει η φυλή των γραμμάτων και των τεχνών που την κάνει να «δικαιούται» εν γένει; Βοήθησε στη συλλογική μας παιδεία και καλλιέργεια; Ως φυλή, όχι. Βοήθησαν οι μεγάλοι συγγραφείς μας, οι σκηνοθέτες μας, οι ηθοποιοί μας, οι ζωγράφοι μας, οι μουσικοί μας. Πάντως, όχι οι φύλαρχοι που κρύβουν την ανυπαρξία τους στην ασυλία της φυλής. Η παρουσία υπογραφών των οποίων το ταλέντο και τη δημιουργία εκτιμώ, όπως της Μάρως Δούκα, της Ρέας Γαλανάκη και του Γιάννη Ψυχοπαίδη, είναι ένα μυστήριο.