Τους «κλέψαν τα όνειρά τους» και κόντεψαν να σκάσουν τα καημένα. Ομως αυτά δεν είναι σαν τους υποταγμένους νοικοκυραίους που κλείνουν το μαγαζί και κινδυνεύουν να μείνουν στην ψάθα. Αυτά έχουν μάθει να αντιστέκονται. Μπορεί να μην ξέρουν πολλά γράμματα –αχρείαστα να ’ναι– έμαθαν όμως να μη σκύβουν το κεφάλι. Τις μεζονέτες των βορείων προαστίων τις έκτισαν άνθρωποι ελεύθεροι και έμαθαν και στα παιδιά τους τι θα πει ελευθερία. Ελευθερία θα πει να παρκάρεις στο πεζοδρόμιο και να βρίζεις τον «μπάτσο» που θα τολμήσει να σε γράψει. Ελευθερία είναι να περνάς με κόκκινο και να βρίζεις τον άλλον αν περάσει με κόκκινο. Ελευθερία είναι ένας κόσμος χωρίς όρια. Εξαιρούνται τα όρια της μεζονέτας εννοείται. Αυτά τους έμαθαν οι γονιοί τους να τα σέβονται. Γιατί οι γονιοί τους είναι προοδευτικοί άνθρωποι. Μεγάλωσαν στη μεταπολίτευση και δεν έχασαν ούτε μια διαδήλωση για το Πολυτεχνείο. Δεν γούσταραν τα μνημόνια και τώρα δεν καταλαβαίνουν για ποιον λόγο δεν τους αφήνουν να σουλατσάρουν. Η Κηφισιά πρώτευσε στον αριθμό κρουσμάτων αλλά το φρόνημα παραμένει υψηλό.
Το 2008 το ελληνικό κράτος φοβήθηκε τα παιδιά του. Εκαιγαν και για να μην παραδεχθούμε το χειρότερο, ότι έκαιγαν επειδή έτσι γούσταραν, φτιάξαμε μια θεωρία για το καλύτερο. Εκαιγαν για να κερδίσουν τη ζωή που «κάποιοι» τους την είχαν κλέψει. Μερικά χρόνια μετά η ελληνική πολιτική τάξη, και η ευρωπαϊκή, φοβήθηκε τους «Αγανακτισμένους». Ανεξαρτήτως ηλικίας. Νέοι και γέροι, ακροδεξιοί και ακροαριστεροί, κουτσοί στραβοί στο Σύνταγμα για να βγάλουν τη χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος μετά την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου το 1974. Εχοντας περάσει τις δύο αυτές σοβαρές δοκιμασίες, μπορούμε πια να αποτιμήσουμε με σχετική ασφάλεια τα γεγονότα της Αγίας Παρασκευής.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το συνονθύλευμα της πλατείας Αγίου Ιωάννου είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του «λαού». Είναι παιδιά των προαστίων που πάντα χρησιμοποιούσαν την πλατεία για στέκι και θέλουν να μη χάσουν το φθηνό ποτό, τη δόση τους και τα λοιπά παρελκόμενα των «ονείρων» τους. Και βέβαια, στα παλιά τους τα παπούτσια αν θίγεται ο μικρομαγαζάτορας, ο «λαουτζίκος», που φοβάται ότι με αυτά που κάνουν θα αργήσει να ξαναρχίσει τη δουλειά του. Το μόνο τους ελαφρυντικό είναι η παιδεία τους. Τους έμαθαν ότι ο αντίπαλος δεν είναι ο ιός. Ο αντίπαλος είναι όσοι παίρνουν μέτρα για να τον αντιμετωπίσουν. Το μωρό, και ο μωρός, φοβούνται περισσότερο τον γιατρό απ’ την αρρώστια. Και βέβαια υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι όμως ούτε οι μπαχαλάκηδες, ούτε οι συνδικαλιστές του Δημοσίου. Είναι όσοι έμειναν άνεργοι, επιχειρηματίες που κατέθεσαν τα όπλα, ελεύθεροι επαγγελματίες και ό,τι έχει απομείνει από την αποδεκατισμένη μεσαία τάξη.