Μπομπ Ντίλαν: ένα άλμπουμ ετοιμάζει, δεν είναι προφήτης

Μπομπ Ντίλαν: ένα άλμπουμ ετοιμάζει, δεν είναι προφήτης

2' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ισως όλα να ξεκίνησαν 54 χρόνια πριν, στο Μάντσεστερ. Ο Μπομπ Ντίλαν, ο απόλυτος, σύμφωνα με τα media, εκφραστής του κινήματος αναβίωσης της ακουστικής φολκ μουσικής, είχε ήδη στραφεί στον ηλεκτρικό ήχο. Η επιλογή του είχε προκαλέσει μερικά γιουχαΐσματα στις συναυλίες του, όμως εκείνο το βράδυ του Μαΐου του 1966, έπαιξε στο κοινό της αγγλικής πόλης και κομμάτια σαν το (κάθε άλλο παρά ακουστικό) «Like a rolling stone». Ενας ακροατής, πικραμένος από την ηλεκτρική προδοσία, φώναξε δυνατά: «Ιούδα!».

Δεκαετίες αργότερα, ο Ντίλαν εξηγούσε σε συνέντευξή του, πως όταν κάποιος σου αποδίδει χαρακτηριστικά που δεν έχεις, νιώθεις απατεώνας: «Ποτέ δεν ήθελα να γίνω προφήτης ή σωτήρας. Να γίνω ο Ελβις, μάλιστα. Μπορούσα να δω τον εαυτό μου στη θέση του. Αλλά προφήτης; Οχι». Ωστόσο, η παρεξήγηση για τις υπερφυσικές ιδιότητές του, είχε επηρεάσει ακόμα και εκπροσώπους του θεού. «Είχα τις επιφυλάξεις μου για το αν έπρεπε να επιτρέψω να εμφανιστεί ένας τέτοιος “προφήτης”», έγραφε στα απομνημονεύματά του ο Πάπας Βενέδικτος, αναφερόμενος σε μια εκδήλωση των νέων του Βατικανού που είχε προσκεκλημένο τον Αμερικανό τραγουδοποιό.

Επειτα από όλα αυτά, δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ο Ντίλαν έδωσε χθες στη δημοσιότητα ένα καινούργιο τραγούδι με τίτλο «False prophet». Το στυλ του κομματιού επίσης, επιβεβαιώνει ότι χρόνια τώρα, ο άνθρωπός μας δεν χρειάζεται να ικανοποιεί κανέναν. Το «False prophet» είναι μια παιγνιωδώς καυχησιάρικη αυτοπροσωπογραφία, με κιθαριστικό ήχο, μπλουζ-ροκ ρυθμό και στίχους που άλλοτε εκφράζουν υπαρξιακές αγωνίες, άλλοτε παραπέμπουν στην πραότητα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αλλά στο τέλος δηλώνουν ότι ο ερμηνευτής τους δεν είναι ψευδοπροφήτης· είπε απλώς όσα ήθελε να πει.

Το καλύτερο είναι ότι το «False prophet» συνοδεύτηκε και από την αναγγελία ενός καινούργιου άλμπουμ, με ημερομηνία κυκλοφορίας τη 19η Ιουνίου. Θα λέγεται «Rough and rowdy ways» και θα είναι ο πρώτος δίσκος του Αμερικανού μετά το «Tempest» του 2012 που θα περιέχει, όχι διασκευές όπως τα «Shadows in the night», «Fallen angels» και «Triplicate», αλλά δικό του υλικό.

Ενα μικρό μέρος του είναι ήδη γνωστό. Το «Murder most foul», ένα 17λεπτο ελεγειακό νανούρισμα (αν υπάρχει τέτοιο είδος) με θέμα τη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι και τίτλο δανεισμένο από ένα στίχο του «Αμλετ» που κάνει λόγο για ένα φόνο «άδικο, τον πιο άδικο από τους θανάτους», κυκλοφόρησε τον Μάρτιο και έχει ήδη μία θέση στον καινούργιο δίσκο. Η μπαλάντα «I contain multitudes», με στίχους που παρομοιάζουν τον ερμηνευτή τους με τον Ιντιάνα Τζόουνς και την Αννα Φρανκ, τους Ρόλινγκ Στόουνς και τον Ουίλιαμ Μπλέικ, επίσης. Ο τίτλος της προέρχεται από το ποίημα «Το τραγούδι του εαυτού μου» του Ουόλτ Ουίτμαν, κάπου εδώ λοιπόν, ας θυμίσουμε χωρίς άλλο σχόλιο, ότι ο Ντίλαν κατέχει και ένα Νομπέλ Λογοτεχνίας.

Είτε με βραβεία πάντως είτε χωρίς, η χαρά ενός φαν του όταν επίκειται καινούργιο άλμπουμ, παραμένει αγνή. Κάποιοι ίσως αναζητήσουν και τα «βαθύτερα νοήματα». Οπως στην εικόνα με τον σκελετό που ανάρτησε στο Τwitter ο Ντίλαν, η οποία βασίζεται σε ένα τεύχος του pulp περιοδικού «Τhe Shadow» του 1942 και γράφτηκε ότι απεικονίζει τον θάνατο του Ντόναλντ Τραμπ ή το εμβόλιο του κορωνοϊού. Πώς το έλεγε όμως ο ίδιος, στο «Subterranean homesick blues», σε ένα στίχο που σαν να ήθελε να λογικέψει όσους τον ήθελαν προφήτη με το στανιό; «Δεν χρειάζεσαι μετεωρολόγο για να καταλάβεις την κατεύθυνση του ανέμου».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή