Γελάνε οι σκύλοι; Δεν ξέρω, αλλά στη φωτογραφία ο Νικόλας μοιάζει να χαμογελάει πλατιά. Την έβγαλε ο Αντώνης την πρώτη μέρα της συμβίωσής τους. Ο τετράποδος νέος του συγκάτοικος, μολονότι είχε ζήσει 3,5 χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δηλαδή, σε ένα κλουβί, αισθάνθηκε τόσο άνετα στο νέο του σπίτι που αμέσως σκαρφάλωσε στον καναπέ.
Ο Νικόλας πριν
Ο Αντώνης, εργένης και λάτρης της τάξης, γούρλωσε τα μάτια, αλλά όπως λέει, «όταν ένα ζώο έχει στερηθεί σε τέτοιο βαθμό την ανθρώπινη επαφή, έχεις την ακατανίκητη επιθυμία να το κάνεις να νιώσει όσο πιο άνετα και ζεστά γίνεται». Οπότε πήρε το κινητό και τράβηξε τον Νικόλα την πρώτη του φωτογραφία στο νέο του σπίτι. Ευτυχή πάνω στον γκρίζο καναπέ του σαλονιού.
Ο Νικόλας μετά
Η συμβίωσή τους που ξεκίνησε εν μέσω καραντίνας, δεν θα είναι για πάντα. Ο Αντώνης δήλωσε συμμετοχή στο πρόγραμμα προσωρινής φιλοξενίας σκύλου ή γάτας που υλοποιεί το stray.gr, και όπως εξηγεί στην «Κ» η Μυρτώ Ξανθοπούλου, εκπρόσωπος και εθελόντρια του σωματείου, στόχο έχει αφενός να «βγάλει» όσο το δυνατόν γρηγορότερα ένα ζώο από το κλουβί και αφετέρου να το προετοιμάσει για το παντοτινό του σπίτι, μέχρι αυτό να βρεθεί. «Οταν ένα σκυλί βγει από το κλουβί, δεν πρέπει επ’ ουδενί να επιστρέψει εκεί. Συνεπώς, πρέπει όσο το σκυλί φιλοξενείται, εμείς να καταφέρουμε να βρούμε τη λύση για την επόμενη ημέρα. Την υιοθεσία του, ιδανικά, αλλιώς μια επόμενη φιλοξενία. Ενα σκυλί δεν μπορεί να αλλάζει συνεχώς σπίτια, για αυτό ζητούμε μεγάλα χρονικά διαστήματα φιλοξενίας – ένας μήνας είναι το μικρότερο χρονικό όριο για μας. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, προσπαθούμε να βρούμε το παντοτινό του σπίτι».
Το ρίσκο
Από την αρχή της χρονιάς το stray.gr έχει δώσει 12 ζώα σε φιλοξενίες (πολλές από τις οποίες εξελίχθηκαν σε υιοθεσίες). Το ενδιαφέρον είναι ότι κατά τη διάρκεια της καραντίνας αυξήθηκε κατακόρυφα το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο πρόγραμμα. «Αρχίσαμε να δεχόμαστε πέντε αιτήματα την ημέρα!», λέει η Μυρτώ. «Είχαμε μεγάλο δίλημμα τις πρώτες μέρες: πόσοι από αυτούς κατανοούν την ευθύνη της φιλοξενίας και θα γίνουν καλοί κηδεμόνες; Tι θα γίνει μετά την καραντίνα; Πώς θα δώσουμε σκύλο στον δρόμο, χωρίς να δούμε το σπίτι; Με τι κωδικό και άδεια θα μεταφέρουμε το σκύλο από την πανσιόν στο σπίτι; Τι θα γίνει αν κάποιος αρρωστήσει;».
Το ρίσκο ήταν σημαντικό, αλλά αποφάσισαν να το προσπαθήσουν. Κανείς δεν μπορούσε να προσπεράσει εύκολα την ευκαιρία να δει τους σκύλους, έπειτα από χρόνια στα κλουβιά, ασφαλείς σε σπίτια. «Εξάλλου, πέρα από την απίστευτη διαφορά που κάνει στη ζωή και την ψυχολογία του σκύλου να μπει σε ένα σπίτι και να ζήσει με έναν άνθρωπο, η φιλοξενία αυξάνει σημαντικά και τις προοπτικές υιοθεσίας του – από τις φωτογραφίες σε καναπέδες, μέχρι το γεγονός ότι εκπαιδεύεται στην τουαλέτα, τη βόλτα με λουρί, τη ζωή στο σπίτι».
Η Ντάλια πριν
Η Ντάλια μετά
Με πολλή προσπάθεια και ιδιαίτερη προσοχή οι εθελοντές κατάφεραν μέσα σε έξι εβδομάδες να δώσουν έξι σκύλους για φιλοξενία σε έξι σπίτια. «Δεν γνωρίσαμε κανέναν που να είδε την προοπτική της φιλοξενίας ευκαιριακά ή ασόβαρα – αντίθετα, όλοι όσοι μιλήσαμε ήταν άνθρωποι που σκέφτονταν από καιρό την προοπτική φιλοξενίας ή και υιοθεσίας και βρέθηκαν με χρόνο στο σπίτι και τη δυνατότητα να ασχοληθούν».
Ο Ψυχούλης πριν
Ο Ψυχούλης μετά
Για τον Αντώνη, δεν ήταν η «μοναξιά» της καραντίνας που έδωσε το έναυσμα. «Οχι, δεν είναι ότι βαρέθηκα τη ζωή μου και είπα ας πάρω ένα σκύλο. Αν κάτι έκανε η καραντίνα είναι ότι σου έδωσε χρόνο μακριά από τους ανθρώπους για να σκεφθείς τι θες να κάνεις. Σε μένα δημιουργήθηκε έντονα το συναίσθημα ότι περνάει ο καιρός χωρίς να προσφέρω τίποτα, ένα συναίσθημα απραξίας και αχρηστίας». Ενα βράδυ είδε μια ταινία με ένα σκύλο και λίγο αργότερα βρέθηκε να γκουγκλάρει τα προγράμματα φιλοξενίας ζώων.
Οι πρώτες μέρες
Το πρώτο περιστατικό που έχει να διηγηθεί μετά τη συνάντησή του με τον Νικόλα ήταν ότι δεν ήθελε με τίποτα να μπει στο ασανσέρ. Ηταν κάτι εντελώς άγνωστο για το ζώο. «Οταν καταφέραμε με την εκπαιδεύτρια να φτάσουμε ώς το διαμέρισμα, τον αφήσαμε λυτό να γνωρίσει τον χώρο. Εξερεύνησε τα δωμάτια, μύρισε τα πάντα και μετά… εντόπισε τον καναπέ. Ηταν πολύ χαρούμενος». Οι επόμενες ημέρες ήταν εξίσου ανιχνευτικές, χρειάστηκε να μάθουν ο ένας τα χούγια του άλλου. Είχε φυσικά τη βοήθεια του stray.gr και της Ιωάννας, της εκπαιδεύτριας του σωματείου. «Οι φιλοξενίες δεν είναι εύκολη δουλειά» λέει η Μυρτώ Ξανθοπούλου. «Τις πρώτες μέρες ειδικά, υποστηρίζουμε τον άνθρωπο που φιλοξενεί τον σκύλο μας, μιλώντας μαζί του πολλές φορές την ημέρα μέσω skype και τηλεφώνου, τον καθοδηγούμε σε κάθε βήμα και είμαστε διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή». (Σ.σ. Το σωματείο καλύπτει όλα τα έξοδα του σκύλου, ο οποίος έρχεται στο σπίτι υγιής, καθαρός και με την προίκα του – κρεβάτι, λουριά, μπολ, τροφή, τη σήμανση στο κολάρο του).
«Την πρώτη μέρα ομολογώ ότι είχα απελπιστεί», λέει ο Αντώνης. Ημουν ένας άνθρωπος σπιτόγατος και πολύ τακτοποιημένος και μέσα σε μια στιγμή είχε γεμίσει το σπίτι τρίχες! Αλλά δεν κράτησε για πολύ, γιατί ο Νικόλας, όπως όλα τα ζώα, έχει μια έμφυτη ικανότητα να σε κάνει να παραβλέπεις όλα τα άλλα και να βλέπεις μόνο πόσο γλυκός είναι. Πλέον… κοιμάται στο κρεβάτι μου!».