Λύσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος των επικίνδυνων αδέσποτων.
Μπορεί η λέξη «αγέλη» να τρύπωσε προσφάτως στην καθημερινότητά μας με την ανθρωπολογική έννοια, αλλά εμείς οι φιλόζωοι είμαστε ήδη εξοικειωμένοι μαζί της· με τον πιο δυσάρεστο τρόπο.
Πριν από μερικές μέρες, ένας αναγνώστης μού θύμισε το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος όταν η αστική πανίδα των αδέσποτων σκύλων μετατρέπεται από «μέρος του τοπίου» σε θανάσιμο κίνδυνο. Τα περιστατικά δεν είναι ελάχιστα. Είναι τόσα όσα χρειάζεται για να αναλάβει δράση η πολιτεία. Θεωρητικά το έχει κάνει. Ο νόμος αναφέρει ότι τα επιθετικά σκυλιά εντοπίζονται, αξιολογούνται από επιτροπή ειδικών και, ανάλογα με το πόρισμα, απομονώνονται σε καταφύγιο ή επανατοποθετούνται. Θανατώσεις δεν επιτρέπονται.
Δυστυχώς, όπως οτιδήποτε αφορά την εφαρμογή του νόμου στο πραγματικό πεδίο, τα πράγματα σπάνια συμβαίνουν έτσι. Όλα ξεκινούν με το παράδοξο της ιδιοκτησίας. Βλέπετε, σύμφωνα με τον νόμο, «αδέσποτα» σκυλιά δεν υπάρχουν. Όλα τα σκυλιά που κυκλοφορούν ελεύθερα στις πόλεις και στην ύπαιθρο «ανήκουν» στους αντίστοιχους δήμους. Εκείνοι είναι υπεύθυνοι για την ευζωία τους, τη συντήρησή τους και τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους. Και, όπως καταλαβαίνετε, όταν δεν κάνουν σχεδόν τίποτα (ή κάνουν τα ελάχιστα) για τα δύο πρώτα, το τελευταίο, εκείνο που ενέχει και τους περισσότερους κινδύνους, απλώς αφήνεται στην τύχη του.
Έχουμε όμως χάσει ανθρώπους από επιθετικές αγέλες. Έχουμε περιστατικά σοβαρών τραυματισμών, με καταγεγραμμένες πολύμηνες νοσηλείες. Επίσης, καταγγελίες πολιτών και τουριστών (στις πρεσβείες τους και στην αστυνομία). Και σε δύο περιπτώσεις που γνωρίζω προσωπικά, η αντίδραση των δήμων ήταν απογοητευτική. Στην πρώτη περίπτωση το ζώο απομακρύνθηκε για μερικές μέρες και επεστράφη αστείρωτο (!). Στη δεύτερη, ύστερα από εβδομάδες αδράνειας, κάποιος πήρε τον νόμο στα χέρια του και το θανάτωσε ο ίδιος.
Δεν υπάρχει χειρότερη εικόνα για τη φιλοζωία από τη σύνδεσή της με βαρείς τραυματισμούς και θανάτους ανύποπτων περαστικών. Ίσως να τη συναγωνίζεται μόνο η εμμονή κάποιων κύκλων στον χώρο των φιλόζωων, που επιμένουν, σε ρόλο αυτόκλητου Μεσσία της ηθικής μας, ότι «όλα τα ζώα αναμορφώνονται». Κι αυτό είναι ένα ψέμα με τρομακτικές συνέπειες.
Η πολιτεία έχει χρέος να προστατεύει τους πολίτες της. Η ασφάλειά τους είναι αδιαπραγμάτευτη. Μπροστά σ’ αυτήν, κανένα ζώο δεν έχει προτεραιότητα. Κανένα. Και επειδή είμαι βέβαιος ότι οι δήμοι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης μιας τόσο σοβαρής υπόθεσης, είναι υποχρέωση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και του κυρίου Βορίδη να στήσει από την αρχή έναν μηχανισμό που θα παρακολουθεί, θα αξιολογεί προκαταρκτικά (με τις πρώτες καταγγελίες και πριν από την κλιμάκωση) και θα «σπάει» τις επικίνδυνες αγέλες των πόλεων, με όποιον τρόπο επιτρέπει η ισχύουσα νομοθεσία. Και, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αν ένα ζώο είναι αθεράπευτα επικίνδυνο, αν η στείρωση ή η επανατοποθέτησή του δεν αρκούν για να το διαγράψουν από τη λίστα των φονιάδων, τότε αυτό το ζώο πρέπει να απομακρυνθεί οριστικά από τον δημόσιο χώρο.
Αν η ισόβια απομόνωση σε ένα κλουβί είναι ζωή που αξίζει οποιοδήποτε πλάσμα, ας το κρίνουν ειδικότεροι από μένα. Εγώ γνωρίζω μόνο ότι η ανθρώπινη ζωή έχει πάντα υψηλότερη αξία από τις ιδεολογικές εμμονές της ταλιμπανικής φιλοζωίας.■