Προσπαθώ να μπω στο μυαλό της μητέρας της Ελένης Τοπαλούδη, όταν άκουσε την πρόταση της εισαγγελέως για τους δύο κατηγορουμένους στη δίκη για τον βιασμό, βασανισμό και δολοφονία της κόρης της. Μέρες ολόκληρες, να φιμώνει η μάσκα το απελευθερωτικό κλάμα μέσα στο δικαστήριο και να ακούει και να ξανακούει λεπτομέρειες, αντιφατικές και απάνθρωπες πώς έζησε τις τελευταίες ώρες το κοριτσάκι της. Μια νέα κοπέλα, εκεί που ο χρόνος ακροβατεί ανάμεσα στην παιδική ηλικία και στην ενηλικίωση, με ξύπνιο και ονειροπόλο βλέμμα μέσα από τα τετράγωνα υπερμεγέθη γυαλιά φοράει ένα ρομαντικό λουλουδένιο μπλουζάκι· μας στοιχειώνει όλους αυτή η φωτογραφία. Είναι το πρόσωπο της εκτυφλωτικής νιότης, της αναζήτησης περιπέτειας και ηδονής, της αδιαφορίας για τον κίνδυνο, της απεριόριστης πίστης στους ανθρώπους, της αφελούς(;) εμπιστοσύνης στην καλοσύνη των ξένων.
Να πέσει θύμα τροχαίου, κάπως αντέχεται. Το είπε η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη. Αν πρέπει να διαλέξεις θάνατο για το παιδί σου, ας είναι έτσι· όχι αργός και βασανιστικός, που επαναλαμβάνεται στην αίθουσα του δικαστηρίου τόσες φορές, από διαφορετικές μαρτυρίες και καταθέσεις και μετά αναπαράγεται από τα μέσα ενημέρωσης, πότε συμπονετικά, πότε με υπονοούμενα, πότε με διαθέσεις ηδονοβλεψία: δωρεάν σεξ και βία στα μεσημεριανάδικα.
Η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη μιλάει όμως σε αυτές τις εκπομπές και ας είναι κι αυτές συνένοχες στη βεβήλωση της μνήμης της. Το καταλαβαίνω. Θέλει να μιλάει ακατάπαυστα για να αντέξει. Nα λέει για το κοριτσάκι της, για τις γλώσσες που μιλούσε, για τις προσδοκίες που είχε για το μέλλον της, να μπει στο διπλωματικό σώμα, για το βίαιο τέλος όλων αυτών και για την παραδειγματική τιμωρία των δραστών, για να μην το ξανακάνουν, να μην υποφέρει ποτέ γυναίκα τέτοιο θάνατο.
ΥΓ. Στο μυαλό των συγγενών και συνηγόρων των κατηγορουμένων δεν μπορώ να μπω. Δυσκολεύομαι να καταλάβω ποια υπερασπιστική γραμμή μπορεί να ωθεί π.χ. τον έναν να λέει (ως ελαφρυντικό;) ότι η Ελένη «το έπαιζε λίγο δύσκολη». Και δεν μπορώ να συμπονέσω ανθρώπους που δεν πήραν υποτίθεται χαμπάρι τι συνέβαινε επί τρεις και πλέον ώρες έναν όροφο κάτω από τον τόπο του εγκλήματος. Συχνά η επιλεκτική κώφωση είναι συνενοχή.