Πολλοί ισχυρίζονται –και μάλλον ορθώς– πως εκείνο το στοιχείο που έδωσε την ώθηση στον Γιώργο Λάνθιμο, ώστε να κάνει το δημιουργικό βήμα παραπάνω με την «Ευνοούμενη», ήταν το ευφάνταστο και καλογραμμένο σενάριο των Ντέμπορα Ντέιβις και Τόνι Μακναμάρα. Η ελεύθερη και ανά στιγμές σουρεαλιστική αναβίωση της βρετανικής βασιλικής αυλής του 18ου αιώνα, κατάφερε να συγκεράσει ιστορικά και σύγχρονα στοιχεία σε ένα σύνολο που φυσικά υλοποιήθηκε απολαυστικά από τον Ελληνα κινηματογραφιστή. Ο Τόνι Μακναμάρα από την πλευρά του συνεχίζει τη δημιουργική του περιπλάνηση στα μονοπάτια της ευρωπαϊκής μοναρχικής ιστορίας, βάζοντας αυτή τη φορά στο επίκεντρο μια αληθινά θρυλική μορφή: τη Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας. Η σειρά του με τίτλο «The Great» αποτελείται από 10 επεισόδια και κάνει πρεμιέρα αύριο στις 10 μ.μ. στην Cosmote TV, μία μέρα μετά την πρώτη προβολή της στην Αμερική.
Εξαρχής ας γίνει κατανοητό ότι πρόκειται για μυθοπλασία· το ίδιο το τρέιλερ άλλωστε συστήνει τη σειρά ως «περιστασιακά βασισμένη σε αληθινά γεγονότα». Και έτσι είναι. Βρισκόμαστε στο 1761 και η 19χρονη Αικατερίνη –στην πραγματικότητα τότε η αυτοκράτειρα ήταν ήδη 32 χρόνων, αλλά είπαμε, η Ιστορία μπορεί να… περιμένει– φτάνει στη Ρωσία για να παντρευτεί τον επίσης νεαρό αυτοκράτορα Πέτρο. Στη ρωσική αυλή βέβαια η κατάσταση είναι ελαφρώς εκτός ελέγχου: μεθύσια, σεξουαλικά όργια, φόνοι ανθρώπων και ζώων· μια γενικότερη παράνοια την οποία τροφοδοτεί πρώτος ο νάρκισσος μονάρχης. Η δυναμική Αικατερίνη, ωστόσο, δεν κάθεται να υπομείνει απλώς τη μοίρα της και σύντομα θα επιχειρήσει να πάρει την κατάσταση στα δικά της χέρια.
Πέρα από τα άψογα σκηνικά και κουστούμια εποχής, η σειρά θυμίζει και σε άλλα στοιχεία την «Ευνοούμενη», όπως για παράδειγμα το αιρετικό της χιούμορ. Εδώ επί της ουσίας έχουμε μια μαύρη κωμωδία, η οποία μάλιστα αρκετές φορές τραβάει τα αστεία της στα άκρα, σαν να προσπαθεί επίτηδες να «ενοχλήσει» τον θεατή. Αυτή η πανκ προσέγγιση φέρνει φυσικά μαζί της ένα σωρό αναχρονισμούς –είπαμε, οι ιστορικοί πιθανότατα θα τραβούν τα μαλλιά τους– στο μεγαλύτερο όμως μέρος παραμένει απολαυστική, μέχρι να εκφυλιστεί στην υπερβολή της. Από την άλλη, μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό και την ελαφρότητα, υπάρχουν έξυπνα τοποθετημένα πολιτικά σχόλια πάνω, για παράδειγμα, στην τρομερά σπουδαία σημασία του φαίνεσθαι και των προσχημάτων, τα οποία μοιάζουν να απηχούν ακόμα περισσότερο στο σήμερα. Οσο για τους ρόλους, η Ελ Φάνινγκ αποδεικνύει για άλλη μία φορά γιατί θεωρείται ένα από τα πιο ανερχόμενα χολιγουντιανά αστέρια, ενώ και ο Νίκολας Χουλτ που είδαμε επίσης στην «Ευνοούμενη», είναι ένας, ανά στιγμές, ξεκαρδιστικός Πέτρος.