Λίγο πριν τα νησιά ανοίξουν τις πόρτες τους στους ταξιδιώτες, βρεθήκαμε με τον φωτογράφο Νίκο Πηλό στη Μύκονο, στο πλαίσιο του project «Παρόντες» του ανεξάρτητου δημοσιογραφικού οργανισμού iMEdD, που καταγράφει τη ζωή μας στη νέα εποχή του COVID-19. Το μοναχικό ταξίδι μέσα από το έρημο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» καταλήγει σε ένα νησί ερμητικά κλειστό. Η Χώρα, που τέτοιες μέρες θα φεγγοβολούσε από τα ασπρίσματα και θα έσφυζε από ζωή, σήμερα θυμίζει Γενάρη μήνα. Τις επόμενες τρεις μέρες θα πορευτούμε με δύο delivery για καφέ και άλλα δύο take away για φαγητό στον περιφερειακό δρόμο – τα μοναδικά σημεία που είναι ανοιχτά.
Τα εποχιακά ασπρίσματα σηματοδοτουν την αρχή της τουριστικής σεζόν που φέτος θα είναι διαφορετική. © ΝΙΚΟΣ ΠΗΛΟΣ
Οι περισσότεροι Μυκονιάτες που συναντώ μου λένε πως ησύχασε ο τόπος. Απολαμβάνουν τις διάσημες παραλίες τους όπως τη δεκαετία του ’80, χωρίς ομπρέλες και ξαπλώστρες, χωρίς κόσμο. Ο τόπος τούς ανήκει για πρώτη φορά τέτοια εποχή. H Ψαρού είναι απλώς άλλη μία όμορφη αμμουδιά, ενώ στην Παράγκα ο Scorpios έχει γίνει λημέρι για αγριοκούνελα και παγόνια. Στο παρασκήνιο οι κουβέντες δίνουν και παίρνουν: ποιος θα ανοίξει, ποιος θα μείνει κλειστός, ποιος θα αντέξει, ποιος θα έχει πρόβλημα. Δύσκολο να βγάλει κανείς αυτή τη στιγμή συμπεράσματα σε ένα τόσο ρευστό τοπίο. Στο γραφείο του δημάρχου επικρατεί ψυχραιμία. «Η Μύκονος μετράει 68 μέρες χαμένης τουριστικής περιόδου, όμως εάν δεν ανακοινωθούν τα πρωτόκολλα υγείας, το πρόγραμμα των πτήσεων και οι όροι λειτουργίας ξενοδοχείων, ας μη γελιόμαστε, κανείς επιχειρηματίας δεν μπορεί να βάλει κάτω τον λογαριασμό και να δει εάν αξίζει να ανοίξει ή όχι», λέει ο δήμαρχος Κωνσταντίνος Κουκάς.
Το πλήγμα για τη Μύκονο υπολογίζεται –σύμφωνα με τα σενάρια που διακινούνται στο νησί– σε μείωση που μπορεί να φτάσει το 70% του εισερχόμενου τουρισμού. Μια απώλεια που μεταφράζεται σε αντίστοιχη οικονομική ζημία όχι μόνο για τους επιχειρηματίες και τον δήμο, αλλά και το σύνολο της ελληνικής οικονομίας, τόσο σε επίπεδο εσόδων όσο και σε επίπεδο απασχόλησης. Στον δρόμο της επιστροφής περνάω από τον μικρό αμπελώνα ενός φίλου Μυκονιάτη. Τέτοια εποχή τα κανονίσματα δεν θα ήταν απλή υπόθεση. Όμως τώρα νομίζω πως έχω προσγειωθεί σε κάποιο μικρό νησί. Οι κουβέντες γίνονται χωρίς άγχος. Τα κανονίσματα έχουν να κάνουν με μπάνιο στη θάλασσα. Ο τουρισμός αργεί, και αυτό ίσως να είναι μια στιγμιαία ευλογία για τους υπερεντατικά εργαζόμενους Μυκονιάτες.