Πρώτα οι αριθμοί: η προχθεσινή δήλωση της Προέδρου της Δημοκρατίας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, Αμφιφοβίας και Τρανσφοβίας συγκέντρωσε 14.000 likes στη σχετική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook και 3.200 κοινοποιήσεις. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, η αντίστοιχη ανάρτηση της Προέδρου μία εβδομάδα πίσω και με την ευκαιρία της Ημέρας της Μητέρας απέσπασε 9.500 likes και 290 κοινοποιήσεις.
Ιδού αμέσως ο παραμορφωτικός καθρέφτης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: αν πιστέψουμε το facebook, η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας γιορτάζεται περισσότερο από τους Ελληνες σε σχέση με την Ημέρα της Μητέρας. Αν παρακάμψουμε, όμως, αυτήν τη χαριτωμένη «ανορθογραφία» υπάρχει ουσία στην εντυπωσιακή υποδοχή της δήλωσης της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου από ένα τμήμα της κοινής γνώμης.
Και ήταν μια πρωτοβουλία όχι χωρίς κόστος. Δεν ξέρω αν πέρασαν από την Ηρώδου Αττικού προκάτοχοι της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου που να γνώριζαν την ύπαρξη της συγκεκριμένης «Ημέρας» και το τι σημαίνει το ακρωνύμιο ΛΟΑΤΚΙ που χρησιμοποίησε η ίδια στη δήλωσή της. Και μπορώ να στοιχηματίσω ότι και στην περίπτωση της νέας Προέδρου θα προηγήθηκε εσωτερική συζήτηση και παραινέσεις συμβούλων που θα ζύγιζαν τα υπέρ και τα κατά μιας τόσο θερμής δήλωσης. Αλλά φαίνεται ότι η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έχει αποφασίσει να είναι μια διαφορετική Πρόεδρος. Το απέδειξε με τη ζεστή, ανθρώπινή της παρουσία στην εκδήλωση για τα θύματα της Marfin, το απέδειξε και την Κυριακή πηγαίνοντας κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα της εγχώριας πολιτικής ελίτ που λέει συνοπτικά ότι η «ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη για αυτά».
Φυσικά η «ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη για αυτά», όταν οι κατά καιρούς ηγεσίες της ελληνικής κοινωνίας αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και δεν ασκούν τον ηγετικό τους ρόλο. Και ο ηγετικός τους ρόλος δεν ασκείται όταν οι παραστάσεις των πολιτικών μας περιορίζονται στη συναναστροφή με άλλους πολιτικούς και στο κομματικό κονκλάβιο. Ο ηγετικός ρόλος αναδεικνύεται και καταξιώνεται όταν περιλαμβάνει και προνοεί για όσους δεν ανήκουν υποχρεωτικά στον κύκλο μας, κοινωνικό ή πολιτικό. Αυτήν την αυτονόητη υπέρβαση έκανε την Κυριακή η Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπηρετώντας με τον πιο γενναίο και αποφασιστικό τρόπο τον θεσμικό της ρόλο. Δείχνοντας στιβαρή ηγεσία από μια θέση που από το 1985 και μετά μάθαμε να τη συνδέουμε με την έλλειψη «ουσιαστικών» αρμοδιοτήτων. Πόσο λάθος είχαμε κάνει.