Παρότι ο πρώην άγιος Αιγιαλείας Αμβρόσιος κατέχει από θέατρο και μίντια, έκανε λάθος κατά τον θρασύ και ανόητο αφορισμό του κ. Κ. Μητσοτάκη, της κ. Ν. Κεραμέως και του κ. Ν. Χαρδαλιά: Δεν επιστάτησε στην εγκατάσταση ενός καλού συστήματος καταγραφής των δρωμένων. Ωστε στο βίντεο να τον ακούμε καθαρά, όταν εξαπολύει το «αστροπελέκι» του, και να βλέπουμε το πύρινο βλέμμα του, όχι την πλάτη του, όταν συλλαβίζει τις λέξεις του αναθέματος, σωστά «σπαθία δίστομα».
Η κατάρα να σχιστεί η γη πάντως ακούγεται καθαρά, άρα μάλλον διαβάστηκε το κλασικό κείμενο: «Σχισθείη η γη και καταπίη αυτούς ως τον Κορέ, Δαθάν και Αβειρών. Ο σίδηρος και αι πέτραι λυθήτωσαν, αυτοί δε ουδαμώς». Και το «κατηραμένοι, ασυγχώρητοι, άλυτοι και τυμπανιαίοι» ακούγεται καθαρά, συνάγεται λοιπόν ότι επρόκειτο για τον «παντελή» ή «μέγα» αφορισμό. Είναι άλλωστε ο μόνος που αντιστοιχεί στο μεγαλείο του ανδρός, που τον κατέστησε αστέρα της Εκκλησίας τηλαυγή από τον καιρό της δικτατορίας και έως τις αγαπητικές σχέσεις του με τους χρυσαυγίτες, στους οποίους προσέφερε την κάλυψη της ακροδεξιάς του Κυρίου. Γι’ αυτό και έγιναν οι πιστότεροι ακόλουθοι της μισαλλοδοξίας του.
Η επίσημη Εκκλησία; Δυστυχώς, η Ιερά Σύνοδος δεν κατόρθωσε ούτε καν τώρα να καταδικάσει ρητά τις απόψεις και τις πράξεις τού παρεμβατικότατα ιδιωτεύοντος Αμβρόσιου. Απλώς, με το αίσθημα του αδικουμένου ιδιοκτήτη, θύμισε το μονοπώλιό της σ’ ένα βιαιότατο επιτίμιο: «Μόνον η ολομέλεια των μητροπολιτών έχει την αρμοδιότητα επιβολής του αφορισμού». Μα αυτό είναι το ζήτημα, άγιοι πατέρες; Ποιος είναι βαθύτερα ριζωμένος στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν η απειλή του αφορισμού ήταν ισχυρό όπλο της Εκκλησίας, προς αποτροπή της αλλαξοπιστίας; Κινδυνεύει τώρα η πίστη; Απειλούνται τα προνόμια της Εκκλησίας; Είναι νοητή η κατάρα στο πλαίσιο της αγάπης ή μήπως ο Παύλος υπερκέρασε τον Ιησού;
Το ιεροσυνοδικό μονοπώλιο πάντως δεν είναι εξασφαλισμένο. Οπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Παναγιώτη Μιχαηλάρη «Η πραγματεία του Χρύσανθου Ιεροσολύμων “Περί αφορισμού”», κατά τον Πατριάρχη του 17ου αιώνα Χρύσανθο Νοταρά «ο Θεός δεν έλκεται εις τας παραλόγους ορμάς των ιερέων», δεν υλοποιεί τις κατάρες όλων των λειτουργών του, ωστόσο «έλκεται από την αυθάδειαν και κακοπραγίαν του αφορισμένου». Δηλαδή, με τον εκσυγχρονισμό μονίμως αναβαλλόμενο, ακόμα και του Αμβρόσιου ο αφορισμός, καίτοι άκυρος κατά το εκκλησιαστικό δίκαιο, έχει ισχύ. Αυτό το ξέρει ο αναθεματίσας. Εξ ου και η υπεροψία του.