Το να βρει κανείς αβίαστα μια καινούργια δουλειά στο αντικείμενό του χωρίς καν να ψάξει είναι κάτι που δεν συμβαίνει εύκολα τα τελευταία χρόνια –πόσο μάλλον εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού. Στη Δήμητρα όμως συνέβη. Η πρόταση έφτασε στα τέλη Φεβρουαρίου, λίγο πριν από το ξέσπασμα της κρίσης και στη χώρα μας, και η συνέχεια που της επιφύλασσε η διαδικασία πρόσληψης και έναρξης μιας νέας εργασίας σε καιρό καραντίνας ήταν πολύ, μα πολύ ασυνήθιστη…
Το πιο περίεργο από όλα ήταν ότι η Δήμητρα δεν έψαχνε δουλειά, είχε δουλειά. Και μάλιστα ήταν ικανοποιημένη, κυρίως γιατί εργαζόταν στην επιχείρηση ενός στενού της φίλου. Το περιβάλλον ήταν σχεδόν οικογενειακό, η δουλειά δύσκολη αλλά ενδιαφέρουσα. Το προφίλ της στο LinkedIn όμως ήταν ενεργό και ανά τακτά χρονικά διαστήματα το τσέκαρε και το ανανέωνε. «Ολα άρχισαν μέσα Φεβρουαρίου, όταν κανείς ακόμα δεν είχε πάρει σοβαρά τον κορωνοϊό», λέει η ίδια στην «Κ». «Ελαβα ένα μήνυμα στο LinkedIn, στο οποίο με ρωτούσαν αν με ενδιαφέρει μια νέα επαγγελματική ευκαιρία στον χώρο του print management. Η πρόταση ήρθε από την Αγγλία, μιας και η εταιρεία βρίσκεται στο Μάντσεστερ, αλλά εγώ θα εργαζόμουν στα γραφεία του πελάτη που θα αναλάμβανα στην Ελλάδα. Η πρόταση ήταν πραγματικά πολύ καλή».
Εξι συνεντεύξεις
Κάπου εκεί άρχισε να το σκέφτεται. Τι είχε να χάσει; Ας έκανε το πρώτο short interview και θα έβλεπε. Ετσι κι έγινε, εκεί στα τέλη του Φλεβάρη. «Εφτασα τελικά να κάνω έξι ανάλογες συνεντεύξεις μέχρι τις αρχές Απριλίου. Ολο αυτό το διάστημα ο κορωνοϊός προχωρούσε ακάθεκτος ανά τον κόσμο, η καραντίνα είχε ξεκινήσει και η τότε δουλειά μου είχε κλείσει προσωρινά. Ολα γίνονταν περίπου χωρίς να τα καταλαβαίνω ή να τα πιστεύω, κάθε φορά που έκανα μια καινούργια συνέντευξη αναρωτιόμουν τι επακολουθεί. Μετά την τελευταία συνέντευξη τους πήρε πέντε ημέρες για να μου απαντήσουν, αλλά τελικώς πήρα τη δουλειά!».
Κάπου εκεί ξεκίνησε ο σουρεαλισμός… Η δουλειά ήταν πολύ καλή και ακριβώς στο αντικείμενό της, όμως δεν μπορούσε να το χαρεί απόλυτα. «Κατ’ αρχάς άφηνα τον φίλο για τον οποίο δούλευα τόσο καιρό στα κρύα του λουτρού εν μέσω αναστολής εργασίας. Δεύτερον, στη νέα δουλειά επέμεναν να κάνουν την πρόσληψη στις 21 Απριλίου. Ομως αυτό ήταν αδύνατον λόγω του επιδόματος που λάμβανα από την αναστολή εργασίας το οποίο δεν μου επέτρεπε να προσληφθώ από νέο εργοδότη. Ολα αυτά έπρεπε κάπως να τα εξηγήσω στους Βρετανούς. Ευτυχώς το κατάλαβαν, το δέχθηκαν και προσλήφθηκα στις 4 Μαΐου. Και η αποχώρησή μου τελικά πήγε καλά γιατί ο φίλος μου με αγαπάει, με κατάλαβε και μου έδωσε την ευχή του. Ομως έφυγα γράφοντας μόνο ένα γράμμα σε μια ομαδική συνομιλία στο Facebook για να αποχαιρετήσω τους συναδέλφους μου. Ούτε αγκαλιές ούτε φιλιά, ούτε αποχαιρετιστήρια πάρτι, μόνο ένα γράμμα. Η συνειδητοποίηση και η συγκίνηση ήρθε όταν αμέσως μετά αναγκάστηκα να “αποχωρήσω από τη συζήτηση”, από το τσατ όπου τόσα χρόνια μιλούσαμε όλοι οι συνάδελφοι μαζί».
Και το νέο ξεκίνημα, όμως, δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα προηγούμενα που είχε κάνει σε άλλες δουλειές στο παρελθόν. Κατ’ αρχάς η νέα εργασία ξεκίνησε… από το σπίτι. «Πλέον το γραφείο μου είναι το Skype for business. Και μάλιστα χωρίς κάμερες, μόνο φωνές για λόγους προσωπικών δεδομένων. Μιλάω με τον Γάλλο line manager και την Τουρκάλα account director, αυτοί οι δύο είναι η βασική ομάδα μου. Τους ξέρω από τις φωνές τους και από τη μικρή φωτογραφία του προφίλ τους στο Skype. Μέχρι που ήρθε και η ώρα να με γνωρίσουν στον Ελληνα πελάτη τους για τον οποίο θα δουλεύω και στα γραφεία του οποίου θα έχω τη βάση μου. Μόνο που ο Ελληνας πελάτης είναι πολυεθνική εταιρεία, η οποία θα ανοίξει την 1η Ιουνίου. Μάλιστα, θα πηγαίνουμε εκ περιτροπής, χωρισμένοι σε πράσινη και κόκκινη ομάδα. Οπότε μια από τα ίδια κι εκεί. Skype χωρίς κάμερες, μόνο φωνές και φωτογραφίες. Και πολλά πρότζεκτ που τρέχουν σαν παλαβά και τρέχω να τα προλάβω και να τα καταλάβω… εξ αποστάσεως».
Η δουλειά από το σπίτι έτσι κι αλλιώς δεν αρέσει σε όλους. Οι προκλήσεις όμως είναι περισσότερες όταν πρόκειται για μια νέα εργασία. «Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να δουλεύω από το σπίτι για μια μέρα την εβδομάδα κι αυτό αν ήμουν παλιά στη δουλειά, την είχα ήδη στρώσει και δεν είχα τα παιδιά όλη μέρα στο σπίτι. Αλλά γενικώς θέλω την επαφή με τους συναδέλφους μου, να μιλάμε, να γελάμε, να διαφωνούμε, να λύνουμε προβλήματα και διαφορές από κοντά. Τώρα που είμαι και καινούργια, αυτή η απόσταση κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα».
Πρόσκληση για διαδικτυακό καφέ
Οι νέοι συνάδελφοι πώς το αντιμετωπίζουν; «Περιμένουν πώς και πώς να με γνωρίσουν. Μου έστειλαν πρόσκληση για την Πέμπτη το απόγευμα για διαδικτυακό καφέ. Μου είπαν πως κανονικά θα με υποδέχονταν με γλυκά, χειραψίες και ξενάγηση στον χώρο. Αλλά τώρα αυτά απαγορεύονται οπότε αναγκαστικά θα πιούμε μόνο έναν καφέ στο Ιντερνετ. Δεν ξέρω ακόμα αν θα ανοίξουμε κάμερες. Οπως και να ’χει σε φέρνει σε περίεργη θέση αυτή η κατάσταση. Δημιουργεί ανασφάλεια, φόβο, λες θα καταφέρω να καταλάβω τι γίνεται; Περιμένω την 1η Ιουνίου πώς και πώς. Να νιώσω κανονική, να πιάσω τα πρότζεκτ και να τα φέρω βόλτα όπως ξέρω. Και φυσικά να έχω επιτέλους συναδέλφους με πρόσωπα».