Ο Σταύρος Καλογιάννης είναι γνωστός στην πολιτική ζωή. Κοντεύει πια τα 60 και έχει μιαν ευδόκιμο κοινοβουλευτική παρουσία σχεδόν 20 ετών – πλην της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ, 2015-2019, κατά την οποία δεν είχε εκλεγεί. Αν έπασχε από κάτι τόσο σοβαρό ώστε να επηρεάζει τη συμπεριφορά του και να τον κάνει απρόβλεπτο, νομίζω ότι μετά από τόσα χρόνια θα το είχαμε καταλάβει. Αντιθέτως, ο Σταύρος Καλογιάννης είναι γενικώς σοβαρός, με τον τρόπο που είναι σοβαροί οι βαρετοί άνθρωποι, οι λεγόμενοι νορμάλ.
Επομένως, αν εξαιρέσουμε το μάλλον απίθανο ενδεχόμενο της ξαφνικής εκδήλωσης σε ώριμη ηλικία κάποιας σπανίας νόσου (συνέβη, θυμίζω, στον Γεώργιο Γ΄ της Μεγάλης Βρετανίας, που κατάντησε να μιλάει στα δένδρα σαν τρελός οικολόγος), δεν μπορείς να εξηγήσεις την αλλόκοτη συμπεριφορά του Καλογιάννη στη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή, παρά μόνον ως γκάφα. Ο βουλευτής έριξε την ψήφο του στην κάλπη για τη διεύρυνση του κατηγορητηρίου κατά του Δ. Παπαγγελόπουλου χωρίς να την έχει κλείσει σε φάκελο.
Απροσεξία; Ο όρος είναι πολύ επιεικής, δεδομένων των επιπτώσεων της πράξης του. Διότι χρειάστηκε να ανοιχτεί η κάλπη, προκειμένου να αφαιρεθεί το ψηφοδέλτιο για να μπει σε φάκελο και αυτό έδωσε την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να υποστηρίζει ότι η διαδικασία ήταν άκυρη, επειδή παραβιάστηκε η μυστικότητα της ψηφοφορίας. Η διαδικασία προφανώς δεν ήταν άψογη, εξαιτίας της γκάφας· πάντως, δεν ήταν άκυρη, διότι ουσιαστικά δεν παραβιάστηκε η μυστικότητα της ψηφοφορίας. Η γκάφα όμως είναι γεγονός, το ίδιο και η ευκαιρία για να φωνάζει η αντιπολίτευση.
Για να επιστρέψουμε, όμως, στο κύριο θέμα, τον ίδιο τον βουλευτή δηλαδή, τι του συνέβη και διέπραξε τέτοια παρασπονδία; Η θεωρία μου είναι ότι ένας δαίμονας μιλούσε μέσα του και του τριβέλιζε το μυαλό με το του Μιλτιάδου τρόπαιο. Για να το θέσω με σαιξπηρικούς και δη αμλετικούς όρους, ήταν το φάντασμα του πατέρα του που του μιλούσε! Φαντάζομαι, μάλιστα, και το ιδεώδες σκηνικό για τη συνομιλία αυτή: ο νορμανδικός πύργος του Βοημούνδου, που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα και βρίσκεται στην ακρόπολη του Ιτς Καλέ, στο κάστρο των Ιωαννίνων.
Τον καθοδήγησε, λοιπόν, το πνεύμα του Ελευθερίου Καλογιάννη, επίσης βουλευτή Ιωαννίνων της Ν.Δ. στα τέλη του περασμένου αιώνα, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως «Καλπογιάννης», όταν το 1985, στην ψηφοφορία των «γαλάζιων» ψηφοδελτίων για την εκλογή του Χρ. Σαρτζετάκη ως Προέδρου, ο Ελευθέριος Καλογιάννης πήρε την κάλπη ήσυχα και ωραία, χωρίς απότομες κινήσεις, τη ζαλώθηκε στον ώμο και την έβγαλε έξω από το βουλευτήριο. Ηταν αυτή η βαριά οικογενειακή παράδοση στην οποία υπάκουσε ο Σταύρος Καλογιάννης. Κέρδισε έτσι και αυτός ένα πι, ανάμεσα στο λάμδα και στο όμικρον του ονόματός του…
Εγιναν λοιμωξιολόγοι
Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί που εμποδίζουν την επαναλειτουργία των δημοτικών σχολείων επιμένουν να παρουσιάζουν το θέμα ως κυρίως υγειονομικό. Δεν είναι μόνον αυτό όμως. Αφορά βεβαίως το αγαθό της υγείας, αλλά επίσης και όλα τα άλλα αγαθά από τα οποία εξαρτάται η ποιότητα της ζωής μας και, επομένως, η υγεία μας. Εννοώ την επαναλειτουργία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, από την ομαλότητα της οποίας εξαρτώνται τα πάντα.
Για να ξαναβάλουμε τη ζωή μας μπροστά και να μάθουμε να ζούμε προστατευμένοι από τον κίνδυνο, πρέπει να μην επαναπαυθούμε στην ανωτέρα βία, αλλά να αρχίσουμε να βρίσκουμε στην πράξη τους τρόπους για τη σταδιακή αποκατάσταση της «κανονικότητας» υπό τις νέες συνθήκες. Χρειάζεται δράση με προσοχή και σύνεση, όχι θεωρητικολογία από την απόσταση του καφενείου, περιμένοντας πότε θα περάσει η κρίση. Υπό το πνεύμα αυτό, είναι σωστό να ανοίξουν έστω και για τρεις εβδομάδες τα δημοτικά σχολεία, γιατί η εξοικείωση των παιδιών με το πρόγραμμα και την πειθαρχία είναι βασικός σκοπός της εκπαιδευτικής διαδικασίας και δεν πρέπει να διακόπτεται επ’ αόριστον. Η μηχανή του οχήματος, για να το θέσω μεταφορικά, πρέπει να παραμείνει λειτουργική, αν επιδίωξή μας είναι να βάλουμε και πάλι μπροστά και να προχωρήσουμε.
Αν, ωστόσο, η επιδίωξή μας είναι να την αράξουμε μέχρι τον Σεπτέμβριο, τότε το πράγμα αλλάζει! Γιατί δεν το λένε ευθέως, όμως, και κρύβονται πίσω από ανησυχίες για τη δημόσια υγεία; Στο κάτω κάτω, οι συνδικαλιστές δεν έχουν καμία αρμοδιότητα σε ένα θέμα που προϋποθέτει τεράστια εξειδίκευση. Αφού οι λοιμωξιολόγοι –οι ίδιοι που εισηγήθηκαν το lockdown– εισηγούνται τώρα να ανοίξουν τα δημοτικά, γιατί οι συνδικαλιστές να παριστάνουν τους λομωξιολόγους; Μπορεί να είναι αριθμητικά περισσότεροι, αλλά εδώ υπερισχύει η γνώμη των επαϊόντων.
Ο Κομφούκιος
Τρόμαξαν, λέει, να αναγνωρίσουν τον Κώστα Καραμανλή, λόγω της γενειάδας του. Δεν θα το έλεγα! Ακόμη και με κουκούλα να εμφανιζόταν στη Βουλή και πάλι θα ήταν αναγνωρίσιμος ο Ακάματος από τη ροζ, γυαλιστερή γραβάτα, δεμένη με κόμπο τύπου Windsor. Ηταν πολύ της μόδας γύρω στις αρχές του αιώνα. Σήμερα μόνο αυτός τις φοράει ακόμη. Την πολυσυζητημένη γενειάδα, τώρα, προσωπικά τη βρίσκω λίγο αστεία. Τονίζει μάλλον τον όγκο του προσώπου και το ότι δεν καλύπτει το πιγούνι τον κάνει να θυμίζει Κινέζο σοφό (ειρωνεία, εάν θυμηθούμε τη σφοδρή αντιπαλότητά του με τον Κώστα Σημίτη…) και συγκεκριμένα παραπέμπει σε παραστάσεις του Κομφούκιου. Να είμαστε άραγε ενώπιον ενός νέου σταδίου στην εξέλιξή του; Από Βούδας γίνεται Κομφούκιος;