Αρκεί η θέα της Αθήνας από τον Λυκαβηττό ή από οποιοδήποτε ύψωμα της πόλης, για να αντιληφθεί κανείς σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ότι η Ακρόπολη απειλείται, και όχι μόνο από τα ύψη. Οι αποφάσεις που ρυθμίζουν τα ύψη γύρω από την Ακρόπολη είναι αναμφισβήτητα θετικές, αλλά επί της ουσίας διευθετούν μια πτυχή του προβλήματος, δεν το επιλύουν. Περισσότερο ανοίγουν το μεγάλο θέμα λειτουργικής και αισθητικής αναβάθμισης της θέας που προσφέρει η πόλη.
Η διαχρονική ατολμία που επέτρεψε ήδη από τη δεκαετία του 1930 την αναρχία στη μορφή της πόλης συμπλέει με τους εκτρωματικούς οικοδομικούς κανονισμούς που επέβαλλαν στην Αθήνα τις τυφλές μεσοτοιχίες, τις ταράτσες με βοηθητικά κτίσματα και απολήξεις, το ενιαίο σύστημα δόμησης παντού και τον στραγγαλισμό της αρχιτεκτονικής ελευθερίας. Η θάλασσα από ταράτσες που περιβάλλει την Ακρόπολη και τους άλλους λόφους της Αθήνας είναι μια αθλιότητα, ακόμη και αν μένει σε ύψος συμβατό με τη νομοθεσία. Kαι αν αυτή η κατάσταση παραμένει επί σειρά γενεών ως φαινόμενο ενδημικό, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί και να αλλάξει.
Η διευθέτηση των ταρατσών αρχικά σε ακτίνα γύρω από την Ακρόπολη και σταδιακά σε όλη την πόλη είναι ζήτημα εθνικής ευεργεσίας. Η θέα μέσα από τις ταράτσες και τα μικρά οικοδομικά τετράγωνα με τους στενούς ακάλυπτους, δείχνει ότι το πρόβλημα της Αθήνας δεν είναι μόνο η απρόσκοπτη θέα προς την Ακρόπολη. Αλλωστε η Αθήνα είναι η πιο «χαμηλή» πρωτεύουσα στην Ευρώπη.
Το πρόβλημα είναι και ο περιορισμένος δημόσιος χώρος αλλά και οι… ταράτσες. Η διεθνής εμπειρία μάς δείχνει ότι σε ένα διάστημα ολίγων ετών, η θέα της Αθήνας μπορεί να μεταβληθεί και η εικόνα της πόλης να αλλάξει θεαματικά. Πράσινες στέγες, κεραμίδια, νέα υλικά επίστρωσης, όλα φιλικά στο περιβάλλον, ταιριαστά με τις υψηλές θερμοκρασίες της πόλης, θα άλλαζαν την Αθήνα σε πέντε χρόνια. Αυτό θα ήταν μια πραγματική τομή που –με κίνητρα και προδιαγραφές– θα έδινε απασχόληση σε πολλές ειδικότητες για χρόνια και θα ρύθμιζε τις εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά άγονης και σκληρής επιφάνειας, που χωρίς αμφιβολία δεν είναι η καλύτερη «κορνίζα» γύρω από την Ακρόπολη.