Ενας πρώην υπουργός κατηγορείται ότι συγκρότησε πολιτικό-δημοσιογραφικό-δικαστικό κύκλωμα, όχι για να πλουτίσει, αλλά για κάτι πολύ πιο ασυνήθιστο: για να ποδηγετήσει τη Δικαιοσύνη, να κατασκευάσει ενόχους και να βάλει φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Και όμως, από τη συνεδρίαση που ψήφισε το βαρύ κατηγορητήριο δεν έμεινε σχεδόν τίποτε στον αφρό της ειδησεογραφίας. Εμεινε μόνο ο καλπάζων τριχοϊός που προσέβαλε τα νεοκαραμανλικά μάγουλα. Και τα συριστικά «κυρά μου» μιας ψηφολέκτριας.
Το μόνο σχεδόν σοβαρό που ξεχώρισε με αφορμή τη δικαζόμενη υπόθεση ήταν το διαδικαστικό ατύχημα. Ηταν το γυμνό ψηφοδέλτιο του Σταύρου Καλογιάννη. Ο γιος τού παλαιού βουλευτή της Ν.Δ., που είχε κάποτε αρπάξει την κάλπη σαν κλοπιμαία κατσίκα, κληρονόμησε όχι μόνο την έδρα στα Ιωάννινα, αλλά και την πατρική ορμή – μια καλπολαγνική μοίρα.
Η υποσυνείδητη ανάγκη του να αφήσει ένα στίγμα που θα διευθετούσε κάπως τον μιμητικό ανταγωνισμό με τον ίσκιο του πατέρα του, έφερε τον Καλογιάννη πρωταγωνιστή σε φάρσα.
Αν δεν υπήρχε ζωντανή εικόνα των βουλευτών να κοιτούν τη ζημιά, σαν ομήγυρη περίεργων που μαζεύεται γύρω από ένα τρακάρισμα, κανείς δεν θα θυμόταν τι έγινε στη Βουλή. Την εικόνα αυτή, με τον πρόεδρο του Σώματος παρόντα, να επιθεωρεί με επιδεικτική λόρδωση τον παραθεσμικό αυτοσχεδιασμό, κανείς δεν θα θυμόταν σήμερα, δύο ημέρες μετά τη συνεδρίαση.
Ο ένας τρόπος να διαβάσει κανείς αυτή την κοινοβουλευτική ημέρα είναι ο τρόπος της αντιπολίτευσης, που καταγγέλλει ακυρότητα και ευτελισμό των θεσμών. Φορτώνονται έτσι δέκα τόνοι δράματος σε μια στιγμή βουλευτικής ελαφρότητας.
Ο άλλος τρόπος είναι να αναρωτηθεί κανείς τι σημαίνει το μειωμένο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για το όντως «σκάνδαλο», που ήταν το αντικείμενο της διαδικασίας. Σημαίνει άραγε ότι το αποτέλεσμα έχει προεξοφληθεί; Σημαίνει μήπως ότι η υπόθεση έχει ξεχαστεί; Ή μήπως εκδηλώνεται έτσι, διά της απάθειας, μια βαθύτερη κόπωση με την πολιτική τής σκανδαλοθηρίας;
Η προηγούμενη κυβερνητική περίοδος κυριαρχήθηκε από τις πολιτικές διώξεις και τον διωκτικό οίστρο. Η πλειοψηφία δίκαζε διαρκώς τη μειοψηφία. Η Βουλή λειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό ως εξεταστήριο και κυτίο καταγγελιών, προκαλώντας ίσης χολής άμυνες από την αντιπολίτευση. Επί τέσσερα και πλέον χρόνια σπαταλήθηκε πολλή ενέργεια σε αυτόν τον σπαραγμό, που σε καμία περίπτωση δεν τελεσφόρησε δικαστικά.
Το γεγονός ότι τώρα μια τόσο βαριά δικογραφία περνάει σε δεύτερη μοίρα μπορεί να ερμηνευθεί και ως βήμα προόδου. Δεν είναι μόνο η πανδημική κρίση που τα σκέπασε όλα. Είναι μάλλον η κεντρική πολιτική επιλογή να μην επενδυθεί πολιτικό κεφάλαιο στις τρύπες του παρελθόντος.
Και μόνο η εικόνα του απολογούμενου υπουργού λειτουργεί σαν παράταιρη και παράκαιρη αναπαράσταση εκείνου του παρελθόντος. Ας ασχοληθούν πλέον τα δικαστήρια. Εχουμε και δουλειές.