13.00
Συνήθως ξυπνάω αργά. Μπορεί και πιο αργά από αυτή την ώρα. Σήμερα ξύπνησα στις 13.00. Κανονικά παίρνω πρωινό και πίνω καφέ κι αμέσως ανοίγω το λάπτοπ και το κινητό, για να τσεκάρω τα μηνύματα και τα σόσιαλ μίντια. Να δω τι έχασα όσο κοιμόμουν. Σήμερα θα έφτιαχνα σκραμπλντ εγκζ με αβοκάντο αλλά πρέπει να ετοιμάσω τούτο εδώ το κείμενο. Τούτο εδώ το κείμενο είναι το σημερινό πρωινό μου. Ηπια μόνο ένα ποτήρι χυμό ρόδι. Η ανταμοιβή μου για την ολοκλήρωσή του θα είναι ένας καφές. Οπότε μη με κρίνετε, δεν έχω πιει ακόμα καφέ.
16.00
Μεσημεριανό με Netflix. Αυτό τον καιρό βλέπω το «Community». Μου τελείωσε προ ολίγου το «Βig bang theory» (ήταν τουλάχιστον η πέμπτη φορά που το είδα). Απολαμβάνω να τρώω το μεσημεριανό μου με τους αγαπημένους μου ψεύτικους φίλους. Εχω πολλές τέτοιες παρέες στις οποίες ξαναγυρνώ κατά καιρούς. Τα «Φιλαράκια» στο καφέ τους, τους «Ηow I met your mother» στο μπαρ τους… Ολοι αυτοί με συνοδεύουν με τις ιστορίες τους κάθε σχεδόν μεσημέρι. (Και τα βράδια για να με πάρει ο ύπνος). Εγώ είμαι η Φοίβη. Σήμερα θα έτρωγα τον μουσακά που έφτιαξα προχθές (μια χαρά είναι ακόμα) αλλά έχω πρόβα για την πρεμιέρα στο ψηφιακό θέατρο. Συνειδητοποιώ ότι μάλλον τρώω πολύ. Ακόμα δεν έχει ξεκινήσει η μέρα και θα έτρωγα ήδη δύο υποθετικά γεύματα. Μάλλον δεν πειράζει, γιατί έχω καλό μεταβολισμό. Ευχαριστώ, μαμά.
19.00
Κανονικά θα ασχολιόμουν με δουλειές: να απαντήσω σε emails να κανονίσω… κανονίσματα, να κάνω καμιά πρόβα με την μπάντα, κάποιον να δω και να συζητήσω – τέτοια. Σήμερα δεν έχει τέτοια. Ετοιμάζομαι για την «Αντιγόνη» μας στο ψηφιακό θέατρο. Είναι περίεργο που θα έχω πρεμιέρα και δεν θα κουνηθώ από την καρέκλα του γραφείου μου. Δεν θα βγω από το σπίτι μου. Δεν θα συναντήσω κανέναν παρά μόνον online. Θα έρθει το κοινό να μας δει, αλλά ούτε αυτό θα σηκωθεί. Δεν θα ψάξει τι να βάλει. Δεν θα ετοιμαστεί. Δεν θα μπει στο αμάξι. Θα μπούμε εμείς στο σπίτι του. Δεν το λέω με θλίψη. Το λέω με δέος. Τα πράγματα που σπάνε όσα υπάρχουν ως δεδομένα με συγκινούν περισσότερο. Μας δείχνουν κάτι. Μας αποκαλύπτουν κάτι. Γενικά το τελευταίο δίμηνο όλα ήταν διαφορετικά στο πρόγραμμα. Μια παύση. Ενα lockdown. Εχω ξεχάσει πώς ήταν πριν, που τα πράγματα ήταν κανονικά. Μεταξύ μας, βέβαια, στη ζωή μου μάλλον ποτέ δεν είναι τα πράγματα κανονικά. Ακόμα και το καθημερινό μου πρόγραμμα δεν είναι καθόλου παγιωμένο. Είναι ρευστό. Μάλλον γι’ αυτό ευθύνεται η δουλειά της μουσικού. Δεν ξέρω, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα όμως γι’ αυτό απλώς να ευθύνεται η ιδιοσυγκρασία μου. Δεν το μετανιώνω καθόλου. Πιστεύω ότι θα μαράζωνα σε μια καθημερινότητα απόλυτα σχεδιασμένη. Προτιμώ την κίνηση. Κι ας έχει η έλλειψη σχεδιασμού μια γεύση ανασφάλειας.
21.00
Κάπου εδώ συνήθως νιώθω τη μεγαλύτερη ζωντάνια. Είναι το πραγματικό πρωί μου. Είναι συνήθως η ώρα έναρξης των συναυλιών και των παραστάσεων. Μην τα θυμάσαι όμως τώρα αυτά και σε πιάσει μελαγχολία… Θα ’ρθει κάποια στιγμή που θα γίνουν πάλι συναυλίες και παραστάσεις. Μάλλον. Πιο παλιά, αν δεν είχα συναυλίες και παραστάσεις, θα συναντούσα φίλους. Θα συζητούσα, θα γελούσα, θα άκουγα μουσική. Αυτά είναι παλιές συνήθειες βέβαια. Τον τελευταίο καιρό έχουμε το σόσιαλ ντίνστανσινγκ. Εντάξει, τελευταία το έχουμε χαλαρώσει. Μέχρι τις 27 Μαΐου αυτή την ώρα θα τελειώνει η παράστασή μας στο ψηφιακό θέατρο. Αν μπορώ να κάνω μια πρόγνωση, πιστεύω ότι θα είναι μια όμορφη στιγμή. Μια στιγμή χαμόγελου.
00.00
Είναι η ώρα των τρελών. Από αυτή τη στιγμή και μετά συνήθως μπαίνω στα ωραία. Στα υπερβατικά. Στα διονυσιακά, στα μυστικιστικά. Είναι σήμερα αλλά είναι μαζί και αύριο. Η νύχτα. Το σκοτάδι. Ο ουρανός με τα φωτάκια του. Τα φώτα της πόλης. Η ησυχία έξω και το ζουζούνισμα μέσα. Αυτές τις ώρες συνήθως γράφω ή πίνω ή ξεδίνω ή τριγυρνάω ή ερωτεύομαι ή σκέφτομαι ή ανακαλύπτω. Εδώ είναι αλήθεια, εδώ ζω πολύ. Ειδικά οι νύχτες του καλοκαιριού είναι συναρπαστικές. Με το που ανοίγει ο καιρός ξεκινάει αυτή η απολαυστική υπαρξιακή… φαγούρα μέσα στην κοιλιά, που ανθίζει τις νύχτες. Αυτή η μαγική αίσθηση ότι είσαι ζωντανή. Οτι θες και μπορείς να φας τον κόσμο όλο. Αυτή η ανάγκη είναι τόσο έντονη που υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ξεχάσω το βραδινό φαγητό. Ισως κι αυτό να με βοηθάει να κρατάω τη γραμμή μου και όχι μόνο ο καλός μεταβολισμός που κληρονόμησα από τη μαμά μου. Βέβαια κι εκείνη ξεχνάει να τρώει. Μάλλον κληρονόμησα την αδύναμη μνήμη στο συγκεκριμένο θέμα. Νυχτερινή πτήση, λοιπόν. Μέχρι να πέσω στο κρεβάτι και να τελειώσει για λίγο πάλι όλο αυτό.
Η παράσταση «Antigone Test Ι this is Me in my Room», σε σκηνοθεσία Ελλης Παπακωνσταντίνου, βασισμένη στο έργο της Χριστίνας Ουζουνίδη «Ιχνη της Αντιγόνης», ανεβαίνει live, διαδικτυακά, στην πλατφόρμα Zoom, μέχρι τις 27 Μαΐου. Παίζουν: Nalyssa Green, Σεραφίτα Γρηγοριάδου, Gemma H. Carbone, Βάλια Παπαχρήστου, Κατερίνα Παπαχρήστου, Σοφία Μανώλη.