Τηλεφωνική συνέντευξη με τη διάσημη ηθοποιό με αφορμή την ταινία της για το πρότζεκτ «ENTER» της Στέγης.
«Πράγματι, είναι σαν να ζούμε σε άλλον πλανήτη», συμφωνεί η Ιζαμπέλα Ροσελίνι. «Είναι απίστευτα όσα συμβαίνουν. Τόσοι θάνατοι… Η Νέα Υόρκη έχει χτυπηθεί πολύ σκληρά. Είμαστε ακόμη σε lockdown. Με τα παιδιά μου, την Ελέτρα και τον Ρομπέρτο, και τον εγγονό μου, ζούμε εκτός πόλης αρκετά χρόνια. Στη φάρμα μάς βρήκε το ξέσπασμα της πανδημίας. Bέβαια, προηγουμένως ταξίδευα συχνά για τη δουλειά μου, η φάρμα ήταν χόμπι μου, τώρα έγινε βασική μου δραστηριότητα. Και είναι πολύ όμορφα εδώ αυτή την εποχή: οι μέλισσες βουίζουν πάνω από τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης, οι κότες μας κάνουν πολλά αυγά, τα γουρούνια και οι κατσίκες μας χαίρουν άκρας υγείας κι εμείς παράγουμε μεγάλες ποσότητες λαχανικών. Ξέρετε, τα προϊόντα μας φτάνουν σε πενήντα οικογένειες της περιοχής τις οποίες σταθερά τροφοδοτούμε…»
Από το μποστάνι της μέχρι την Ελλάδα, ένα… φιλμάκι δρόμος. Γιατί η σπουδαία ηθοποιός, από το σπίτι της, μαζί με τον Πολ Μάγκιντ, συνιδρυτή της διεθνούς κωμικής θεατρικής, μουσικής και ακροβατικής ομάδας Flying Karamazov Brothers, έπειτα από ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και του Onassis USA, δημιούργησαν τη συγκινητική ταινία «Δαρβίνος, τι;» για το πρότζεκτ ΕΝΤΕR – που περιλαμβάνει μια σειρά από πρωτότυπα έργα που δημιουργούνται μέσα στις συνθήκες του «εδώ και τώρα», της καραντίνας.
Ένα όνειρο 8 λεπτών
Στα 8 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα του φιλμ η Ιζαμπέλα Ροσελίνι συναντά τον Δαρβίνο: στο όνειρό της εμφανίζεται το φάντασμά του και της μιλά για όσα αναλύει στο βιβλίο του «Η έκφραση των συγκινήσεων στον άνθρωπο και στα ζώα». Μεγάλη αγάπη της Ροσελίνι ο Δαρβίνος, εδώ και χρόνια. Έχοντας πτυχίο Βιολογίας και μάστερ για τη συμπεριφορά των ζώων, εξακολουθεί να μελετά το έργο του. Έχει, άραγε, διαβάσει όλα τα βιβλία του; «Τα περισσότερα. Και μολονότι είναι δύσκολα στην ανάγνωση –αν δεν έπρεπε να δώσω εξετάσεις για το μάστερ μου, κάποια ίσως δεν θα είχα καταφέρει να τα τελειώσω–, με έχουν εμπνεύσει με πολλούς τρόπους στη δουλειά μου. Σταματήστε με εγκαίρως, γιατί μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες γι’ αυτά!» με προτρέπει γελώντας.
Η πρόταση του Ιδρύματος Ωνάση να συμμετάσχει στο ENTER τής έδωσε μεγάλη χαρά. «Θα κάνουμε και δεύτερη ταινία και –πού ξέρετε;– μπορεί να προκύψει ολόκληρη σειρά. Σκέφτομαι να την προτείνουμε στο Netflix, στο Amazon ή κάποια αντίστοιχη πλατφόρμα. Είναι ένας “σπόρος” κι εύχομαι να φυτρώσει και να βλαστήσει».
Και πώς θα είναι η τέχνη στην εποχή του κορονοϊού, χωρίς την εγγύτητα και το χειροκρότημα; «Το χειροκρότημα δεν μου λείπει, για να είμαι ειλικρινής», λέει η διάσημη ηθοποιός. «Τις παραστάσεις μου δεν τις κάνω για να με χειροκροτήσουν, αλλά γιατί μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες. Βέβαια, η παρουσία του κοινού είναι σημαντική: καταλαβαίνεις τι είναι σαφές και τι όχι, αν με τα αστεία σου καταφέρνεις πράγματι να κάνεις τους θεατές να γελάσουν· υπάρχει αλληλεπίδραση και σίγουρα μου λείπει, όμως βρίσκω εξίσου συναρπαστικό να φτιάχνω, με ελάχιστα μέσα, ένα μικρό φιλμ στο σπίτι. Αυτό με κινητοποιεί: να ακολουθώ την περιέργειά μου, να προσπαθώ να βρίσκω λύσεις στα προβλήματα».
«Ναι, αλλά εσείς είστε διάσημη, έχετε περισσότερες επιλογές από έναν νέο, άγνωστο καλλιτέχνη που προσπαθεί να επιβιώσει από τη δουλειά του και έχει μείνει άνεργος. Εκείνος τι θα κάνει;» την… τσιγκλάω. «Δεν έχω απάντηση. Κανείς δεν έχει, φοβάμαι. Όμως δεν έχουμε άλλη επιλογή: πρέπει να επινοήσουμε άλλους τρόπους, να πειραματιστούμε, να συνεχίσουμε να παράγουμε τέχνη και να την προβάλλουμε με σύμμαχο την τεχνολογία».
Ο κόσμος «μετά»
− Πώς θα είναι άραγε ο κόσμος μας μετά την πανδημία; Και τι θα αφήσει μέσα μας; τη ρωτώ λίγο πριν αποχαιρετιστούμε.
− Δεν μου αρέσει να φιλοσοφώ, θα το ξέρετε από την προηγούμενη συνομιλία μας…
− Το ξέρω, αλλά είπα να προσπαθήσω! (Γελάμε και οι δύο)
− Προσπαθώ να εστιάζω στα καλά (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη) της πανδημίας: βλέπω γύρω μου περισσότερη γενναιοδωρία και αλληλεγγύη. Μπορεί να μην είμαστε ίδιοι μετά. Οι μεγάλες πόλεις μας σίγουρα δεν θα είναι ίδιες. Δείτε τη Νέα Υόρκη, που είναι φτιαγμένη για πλήθη: θέατρα, μουσεία, λεωφόροι, εμπορικά κέντρα. Ποιος θα ξαναβρεθεί εκεί χωρίς να φοβάται; Οι τεράστιοι ουρανοξύστες στο Μανχάταν που φιλοξενούν γραφεία εταιρειών δεν υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να αδειάσουν τώρα που αποδεικνύεται ότι η τηλεργασία μπορεί να αποδώσει; Γι’ αυτό δεν θέλω να φιλοσοφώ: κάνω άσχημες σκέψεις. Συνειδητοποιώ πόσο έχει κοστίσει η απληστία και η αλαζονεία της ανθρωπότητας σε εμάς τους ίδιους και στον πλανήτη. Μένω συγκεντρωμένη στα διαβάσματα και στα γραψίματά μου, προσέχω να μην εκτεθώ στον κορονοϊό -γιατί είμαι 68 ετών, άρα ιδανική… υποψήφια να νοσήσω- και ελπίζω ο κορονοϊός να μας κάνει περισσότερο αυτάρκεις.