Το παιδί-θαύμα που διαπρέπει στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, συγκεντρώνοντας βραβεία και επαίνους, ήταν ένας από τους διαδικτυακούς σταρ της καραντίνας.
«Κοίτα, μου βγήκε δόντι!» είναι τα πρώτα του λόγια μόλις συναντιόμαστε. Χαμογελάει πλατιά. Το χαμόγελό του είναι ένα μείγμα ξεγνοιασιάς, χαράς και σκανταλιάς. Τα μάτια του έχουν την ανεμελιά του επτάχρονου παιδιού. Το βλέμμα του διεισδυτικό, όλο περιέργεια, λαμπερό. Όση ώρα χρειάζεται για να στηθεί το σκηνικό για τη φωτογράφιση, χοροπηδά στην περίμετρο του σαλονιού, παίζει με τις αδελφές του, τη Βερόνικα και την Αναστασία, ξεκαρδίζεται, ζητά να μάθει για τα παιδιά μου και ανυπομονεί για τη βόλτα στην παραλία το μεσημέρι. Όταν όμως κάθεται στο πιάνο, όταν τα μικροσκοπικά του δάχτυλα αγγίζουν τα πλήκτρα, σοβαρεύει, γιγαντώνεται, κυριαρχεί, μεταμορφώνεται. Και όταν η μελωδία σβήνει, σαν να μην έχει αντιληφθεί τη μαγική σιωπή που έχει απλωθεί, τρέχει γελώντας να γαργαλήσει τη μικρή Αναστασία.
Ο Στέλιος Κερασίδης έγινε το 2018, στα πέντε του χρόνια, ο νεότερος Έλληνας μουσικός που έπαιξε στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης και λίγους μήνες αργότερα επελέγη να δώσει ρεσιτάλ στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου. Η συλλογή των βραβείων και των τροπαίων που έχει κατακτήσει γεμίζει έναν ολόκληρο τοίχο στο καθιστικό του σπιτιού του και στολίζει το πιάνο του. Έχει υποκλιθεί μπροστά σε χιλιάδες θεατές στις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου, έχει απολαύσει θερμά χειροκροτήματα και έχει κατακτήσει ανυπόκριτο θαυμασμό από κοινό και κριτικούς. Συνθέτει δικές του μελωδίες από τα τέσσερά του χρόνια. Και στη διάρκεια της καραντίνας μια δική του σύνθεση, το «Βαλς της απομόνωσης», έγινε θέμα στο κεντρικό δελτίο του BBC World. Είναι ένα παιδί-θαύμα.
Πιανίστας από… κούνια
«Όσο η σύζυγός μου, Κωνστάντζα, ήταν έγκυος στον Στέλιο, της μάθαινα πιάνο, ώστε να ακούει και το έμβρυο στην κοιλιά της. Ο Στέλιος ανέπτυξε από μωρό μια ιδιαίτερη ευαισθησία στους ήχους, πειραματιζόταν ώρες με τα πλήκτρα και πολύ σύντομα κατέκτησε το “απόλυτο αυτί”, ένα εξαιρετικά ισχυρό και ιδιαίτερα σπάνιο “όπλο” για κάθε μουσικό», λέει ο πατέρας του, Φώτης Κερασίδης, πιανίστας και ο ίδιος και καθηγητής πιάνου. Από μωρό, με τη βοήθεια του πατέρα του, πατούσε τα πλήκτρα του πιάνου και έδειχνε να το διασκεδάζει, και σε ηλικία δύο ετών μπορούσε να τραγουδήσει με ακρίβεια τις νότες σε οποιοδήποτε μουσικό κομμάτι, ενώ λάτρευε να ακούει μουσικές με πιάνο και να βλέπει βίντεο με πιανίστες. «Όταν ήταν τριών ετών, σε μια επίσκεψη στο σπίτι του αδελφού μου, ο οποίος είχε ένα καλό ηλεκτρικό πιάνο με διάφορους ήχους και ρυθμούς, ο Στέλιος δεν σηκώθηκε καθόλου από το όργανο. Επί δύο ή τρεις ώρες πειραματιζόταν μόνος του ενόσω οι άλλοι τρώγαμε, φωνάζαμε και γελούσαμε», θυμάται ο Φώτης Κερασίδης.
Το βαλς της απομόνωσης
Όσο μιλάμε, ο Στέλιος χαμογελά στον φακό και παίζει με τα πλήκτρα. Η μουσική μοιάζει γνωστή. Είναι «Το βαλς της απομόνωσης», η μελωδία που συνέθεσε πριν από λίγες εβδομάδες. «Επειδή έβλεπα ότι όλοι οι άνθρωποι έμεναν σπίτι, εμείς δεν πηγαίναμε σχολείο, ήθελα να βοηθήσω αυτούς που αισθάνονται μοναξιά», λέει. Το βίντεο στο Youtube έχει εκατοντάδες χιλιάδες προβολές, τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης του πλανήτη φιλοξένησαν εκτεταμένα αφιερώματα-διθυράμβους «στο παιδί-θαύμα από την Ελλάδα», η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε πρόσφατη ομιλία της αισθάνθηκε την ανάγκη να τιμήσει «τον επτάχρονο Έλληνα πιανίστα που συνέθεσε το “Βαλς της απομόνωσης”, για να στηρίξει τους συνανθρώπους του», όπως είπε. Στον κορυφαίο μουσικό εκδοτικό οίκο του κόσμου, Hall Leonard, η παρτιτούρα του συγκαταλέγεται στα best seller δίπλα στα κορυφαία ονόματα ποπ και κλασικής μουσικής στον κόσμο, ενώ σημαντικοί καλλιτέχνες και εταιρείες από όλο τον πλανήτη ζητούν τα δικαιώματα του κομματιού για να επενδύσουν παραστάσεις ή διαφημίσεις. Καθημερινά στο μέιλ της οικογένειας φτάνουν συγκινητικά μηνύματα και βίντεο με ανθρώπους που παίζουν, χορεύουν ή απλώς ακούν τη σύνθεση.
Ο Στέλιος είναι διάσημος, οι προτάσεις για εμφανίσεις έρχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, το ταλέντο και η αξία του αναγνωρίζονται από τους εγκυρότερους μουσικούς φορείς παγκοσμίως. Αυτός όμως παραμένει ένα ζωηρό και χαρούμενο παιδί που απλώς, όπως λέει, «αγαπώ το πιάνο μου, είναι η ζωή μου» και χαίρεται όταν βλέπει το κοινό να τον χειροκροτεί στις εμφανίσεις του, ενώ περιμένει με ανυπομονησία τη βόλτα στο λούνα παρκ που κάνει με τον πατέρα του ύστερα από κάθε εμφάνιση σε κάποια πόλη του εξωτερικού – «το αγαπημένο μου είναι στις Βρυξέλλες», ομολογεί, «είναι το μεγαλύτερο του κόσμου». Δεν μοιάζει καθόλου με μικρομέγαλο, πρόωρα ώριμο παιδί-θαύμα. «Για τον Στέλιο, ταλέντο σημαίνει δουλειά. Προφανώς ξέρει ότι είναι καλός, αλλά παράλληλα ξέρει πολύ καλά και έχει ζήσει στο πετσί του τον παγκόσμιο ανταγωνισμό και τις υψηλές απαιτήσεις καθηγητών διαγωνισμών κ.λπ. Δεν νιώθει ούτε Μότσαρτ ούτε παιδί-θαύμα», επιβεβαιώνει ο πατέρας του. Δίπλα μας ο μικρός έχει αφήσει τα πλήκτρα και παίζει με το πράσινο πλαστικό φίδι του και το καινούργιο του κουβαδάκι, περιμένοντας τη βόλτα στην παραλία.
Ανησυχίες και ρίσκο
Ένας περίπατος στην αμμουδιά κοντά στο σπίτι του του έδωσε την έμπνευση για τη νέα του σύνθεση με τίτλο «Κύματα». «Μια μέρα που είχα πάει στην παραλία και έβλεπα τη θάλασσα, μου άρεσε τόσο πολύ ο ήχος των κυμάτων και θέλησα να φτιάξω μια μελωδία που να του μοιάζει», θυμάται και αρχίζει να τραγουδά τις νότες: «σολ, ρε, σολ, σι, ρε». «Κάθεται και παίζει στο πιάνο και βγάζει διαρκώς καινούργιες μελωδίες», μου εξηγεί ο Φώτης Κερασίδης. «Ηχογραφώ με το κινητό μου ό,τι βρίσκω να έχει ενδιαφέρον, ώστε να μην το ξεχάσει αργότερα. Προφανώς η έμπνευσή του είναι αυτοματισμός που προκύπτει, πέρα από τα βιώματά του με το πιάνο και τη μουσική, από τα βιώματα της καθημερινότητάς του και όλα όσα αγαπάει, όπως οι αδελφές του, το σκυλάκι του, η θάλασσα».
Ο Στέλιος με τους γονείς του, Φώτη και Κωνστάντζα, και τις αδελφές του, τη Βερόνικα και τη μικρή Αναστασία, σε οικογενειακές στιγμές.
Μελετά μία έως δύο ώρες την ημέρα, με σοβαρότητα, αφοσίωση και αγάπη και αφιερώνει πολλές ακόμη ώρες σε δικούς του μουσικούς πειραματισμούς και μελωδίες. Συντροφιά με τον πατέρα του σχεδιάζουν το πλάνο των εμφανίσεών του – η μαμά του είναι υπεύθυνη για τα σχολικά μαθήματα και τις υποχρεώσεις του. «Η ανησυχία μου», ομολογεί η Κωνστάντζα, «είναι πως με τη στροφή στο πιάνο ίσως να αφήσει πίσω άλλα ταλέντα που πιθανόν έχει. Είναι τρομερός στις κατασκευές, για παράδειγμα. Αλλά με κάθε επιλογή παίρνεις και το ρίσκο. Πορευόμαστε με αγάπη και κοιτάμε να είναι ευτυχισμένος. Μέχρι στιγμής τα καταφέρνουμε».
«Ανησυχίες και αγωνίες υπάρχουν πάντα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όποιον δρόμο και αν διαλέξει», συμπληρώνει ο Φώτης. «Κοινό μας μέλημα είναι να παραμείνει ένα χαρούμενο και δημιουργικό παιδί, χωρίς παράλληλα να αφήσουμε και το ταλέντο του στο πιάνο ακαλλιέργητο. Σαφώς υπάρχει πίεση, ένταση και δυσκολίες, αλλά και οι δυο μας θα συνεχίσουμε να παλεύουμε να κρατήσουμε μια ισορροπία σε όλα αυτά».
Το τέλος της φράσης του ακολουθεί μια απρόσμενη ησυχία. Ο Στέλιος έχει αφήσει πια το πιάνο και έχει πιάσει το καινούργιο του κουβαδάκι.