Η Δονούσα είναι για μένα συνώνυμο της ελευθερίας. Μου αρκούν η απλότητα και η αύρα της. Έχω περπατήσει από τον Σταυρό έως την Καλοταρίτισσα με σαγιονάρα. Έχω κοιμηθεί στο Λιβάδι χύμα στην αμμουδιά. Έχω ξαπλώσει στον Λευκό Κάβο ακούγοντας τα κύματα να σκάνε στα βράχια. Έχω πιει ρετσίνα με θέα την Αμοργό τυλιγμένη στην ομίχλη. Έχω κάνει φίλους καρδιακούς από την άλλη άκρη του κόσμου. Με έχει πάρει ο αέρας στο Μερσίνι. Η κόρη μου κατεβαίνει κάθε πρωί στον φούρνο για τυρόπιτα και ζεστό ψωμί. Κάνει βουτιές από την προβλήτα. Τριγυρνάει όλη μέρα με το μαγιό. Σουλατσάρει με τις φίλες της στο λιμάνι.
Εκεί περιμένω να ξαναπάω πώς και πώς. Ακούω την μπουκαπόρτα να ανοίγει αργά και βασανιστικά και βλέπω μπροστά μου τη Δονούσα λουσμένη στο φως. Πιάνω την κόρη μου από το χέρι και βγαίνουμε από το πλοίο τρέχοντας, ελεύθερες.
– Μιράντα Λεωνίδου