Απαγορεύω ν’ αυτοκτονήσεις. Διαταγή αξιωματικού προς νεαρό ειδικών αποστολών σε νησί των Φιλιππίνων, στη φλεγόμενη ζώνη του Ειρηνικού. Παλιά ιστορία, ας την ξαναθυμηθούμε, έτσι, χωρίς λόγο. Ο Χίρου Ονόντα, που στις φλέβες του έρρεε αίμα σαμουράι, υπάκουσε. Το νησί καταλήφθηκε από νικητές Αμερικανούς, αλλά ο Χίρου με την ολιγομελή ομάδα του κάνει την πυκνή ζούγκλα ορμητήριο, οριοθετώντας κατά νουν απόρθητο σύμπαν. Εξω απ’ αυτό κοσμογονία. Λήξη αιματοχυσίας στην Ευρώπη, ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, ενώ η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας τον Αύγουστο του 1945 επισφραγίζει το τέλος του Β΄ Π.Π. Τα νέα δεν έφθασαν ποτέ στ’ αυτιά του και, καθώς η λέξη ήττα τού ήταν αδιανόητη, ο Ονόντα συνέχιζε ως εξπέρ του ανταρτοπόλεμου να επιτίθεται σε ενστόλους και κατά αμάχων κερδίζοντας τα προς το ζην με πλιάτσικο, σκοτώνοντας σαν εγκληματίας ειρήνης, που την υπογραφή της αγνοούσε. Για να τον πείσουν ότι η παγκοσμίως αποδεκτή αλήθεια δεν είναι η μοναδική δική του, επιστρατεύθηκαν εναέρια μέσα, έπεσε βροχή από φυλλάδια στη ζούγκλα, εφημερίδες και φωτογραφίες από την πατρίδα του, αποδείξεις ότι όλα άλλαξαν.
Εις μάτην. Ο Χίρου τα μετέφραζε ως κατασκευάσματα εχθρών (fake news) και πιο σίγουρος προάσπιζε την καραντίνα του κάνοντας καταδρομικές εξόδους για την τελική νίκη. Τα χρόνια περνούσαν, τέλειωσε και ο πόλεμος της Κορέας, ο Ψυχρός Πόλεμος άρχιζε, το «Χιροσίμα αγάπη μου» και οι «Επτά σαμουράι» κατακτούσαν τους απανταχού θεατές, η Μέριλιν Μονρόε αυτοκτονούσε, ο Τζον Κένεντι δολοφονείτο, ο πόλεμος του Βιετνάμ γινόταν πολυαίμακτο σίριαλ, ο άνθρωπος κατακτούσε το φεγγάρι, αλλά ο Χίρου χαμπάρι, στον κόσμο του, χωρίς κανέναν σύντροφο πια. Υστερα από 29 χρόνια, αφού εντοπίσθηκε, παραδίνεται σαν νεογέννητο αγρίμι.
Υπάκουσε στη νέα διαταγή του γέροντα πια αξιωματικού –«Χίρου, χάσαμε, γύρνα πίσω»–, ο οποίος επιστρατεύθηκε ειδικά γι’ αυτό, εκείνου που του στέρησε την επιλογή της αυτοχειρίας. Στην πατρίδα γίνεται δεκτός σαν ήρωας-φάντασμα, αλλά σοκαρισμένος από την απότομη εκτίναξή του στο παρόν, καταφεύγει σαν ανέστιος στη Βραζιλία, φτιάχνει μια φάρμα-πρότυπο, επιστρέφοντας στη μάνα Ιαπωνία για τα στερνά του. Ασθένειες και κακουχίες μιας ζωής στη ζούγκλα είχαν υποσκάψει την υγεία του, πεθαίνει στα 92 του από πνευμονία, αυτός ο μη ασκητής, δραπέτης και δεσμώτης του χρόνου. Αθώος ή ένοχος; Η Ιστορία λαμβάνει σοβαρά υπόψη και τη δική μας ετυμηγορία.