05.00
Ξυπνάω και συνειδητοποιώ πως η μπέμπα δίπλα μου έχει απλώσει το πόδι της και με την πατούσα της μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Την ίδια στιγμή μου έρχεται και μια μυρωδιά που… ας πούμε απλώς ότι δεν ευωδιάζει. Η μητέρα της κοιμάται. Είναι κατάκοπη από τους πολλούς θηλασμούς, μέρα και νύχτα, και δεν τολμώ να πω το παραμικρό. Σηκώνομαι παραπατώντας και αλλάζω την πάνα της μικρής. Μετά, πέφτουμε πάλι για ύπνο.
08.00
Ξυπνάμε πάλι, αλλά δεν είμαστε σίγουροι πως το θέλουμε κιόλας. «Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου», λέω μέσα μου. Μια και ο κορωνοϊός μάς έχει αλλάξει τα φώτα και εδώ, στην Ελβετία, δεν χρειάζεται να κρατάω ρυθμούς Νέας Υόρκης!
09.00
Μπορεί και 10.00, εξαρτάται… Ξυπνάμε τελικά όλοι, με πολλά παιχνίδια, φιλιά, αγκαλιές και χαμόγελα. Το πρωινό ξύπνημα είναι για εμάς το πάρτι της ημέρας.
10.30
Ακούμε τη «Λιλιπούπολη» στη διαπασών. Την έχουμε μάθει απέξω πια. Είναι το μάθημα ελληνικής γλώσσας της μικρής. Εδώ στη Γενεύη, όπου ζω δέκα χρόνια πια, είμαι σχεδόν ο μόνος που μιλάει ελληνικά. Αρα, μια «Λιλιπούπολη» την ημέρα τον δάσκαλο τον κάνει πέρα! Και κάπου εκεί σκέφτομαι πως αντί να παίζω και να τραγουδώ, καλύτερα να ετοιμαστώ, γιατί με περιμένει το στούντιο χορού. Μέχρι να ετοιμαστώ, όμως, υπάρχει χρόνος για κάτι ακόμα: θα φάμε, θα διαβάσουμε ογδόντα παιδικά βιβλία και θα μπουσουλήσουμε στο πάτωμα του σπιτιού, σκουπίζοντάς το εξαιρετικά στο πέρασμά μας – οι ασκήσεις είναι απαραίτητες για να κρατήσουμε το ανοσοποιητικό μας ισχυρό. Επιβάλλεται. Εχω προλάβει επίσης να απαντήσω σε περίπου πέντε emails από το κινητό και σε άλλα τόσα από τον υπολογιστή και να ακυρώσω τρία αεροπορικά εισιτήρια και δύο τρένων, μια και όλες οι περιοδείες και οι παραστάσεις μας έχουν μεταφερθεί στο 2021.
13.00
Πότε πέρασε η ώρα; Πάλι έχω αργήσει! Παίρνω τη ηλεκτρικό μου πατίνι και κατευθύνομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ μέχρι το θέατρο του Grütli. Περνώ το κατώφλι του. Είμαι ολομόναχος σε ένα κτίριο άδειο, λόγω καραντίνας, με δέκα στούντιο διαφόρων καλλιτεχνών, τέσσερα στούντιο χορού, δύο θεατρικές αίθουσες και κάμποσα γραφεία. Αναρωτιέμαι: αφού στην Ελβετία δεν μας έκλεισαν υποχρεωτικά μέσα, όπως συνέβη σε άλλες χώρες, γιατί είμαι μόνος, άραγε; Αφού κρατώντας απόσταση δύο μέτρων ο ένας από τον άλλο και φροντίζοντας την υγιεινή των χεριών μας προστατεύουμε και τον εαυτό μας και τους γύρω μας, πού είναι οι υπόλοιποι; Το ερώτημά μου μένει αναπάντητο…
13.10
Ενδυνάμωση, ασκήσεις ευλυγισίας, μάθημα χορού με πιρουέτες, άλματα κ.λπ. Το σώμα μου πονάει πολύ. Μόνος μου, χωρίς τη Σμαραλία Καρακώστα, τη βοηθό μου, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο μου είναι να κρατάω καθημερινά το ηθικό μου ψηλά και να αντέχω τον σωματικό πόνο. Α, ναι, ξέχασα να σας το πω: κανονικά η σεζόν 2020/2021 θα ήταν η τελευταία μου ως χορευτή. Σε λίγους μήνες θα έκλεινε η χορευτική μου σταδιοδρομία. Αλλά τώρα που όλα αναβλήθηκαν για την επόμενη χρονιά πρέπει να αντέξω αυτόν τον ξέφρενο ρυθμό μέχρι το 2022. Αχ… Αναστενάζω κι έπειτα τραβάω τον εαυτό μου βίντεο και στέλνω την άσκησή μου μέσω messenger στη Σμαραλία. Με αυτή την ελάχιστη επικοινωνία ανεβαίνω κάπως ψυχολογικά. Συνεχίζω να δουλεύω. Ετοιμάζω τα έργα που έχω αναλάβει για την Οπερα και το Ωδείο της Λυών, τη σουηδική ομάδα χορού Norrdans, το Πανεπιστήμιο του Αμστερνταμ και ελπίζω πως αυτά που έχω ήδη ετοιμάσει για την Ελλάδα –για την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου– θα παιχτούν κάποια στιγμή, αν μας επιτραπεί.
20.00
Ωχ, πότε πρόλαβε να πάει 20.00; Επιστρέφω στο σπίτι έχοντας προηγουμένως περάσει από το σούπερ μάρκετ –περιμένοντας σε μια μεγάλη ουρά κάτω από τη βροχή– για να ψωνίσω ό,τι χρειάζεται για το δείπνο μας. Πρέπει πάση θυσία να προλάβω να είμαι στο σπίτι πριν από τις 21.00. Γιατί;
21.00
Εχουμε όλοι βγει στα παράθυρά μας και χειροκροτούμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές της χώρας. Κάθε βράδυ αυτό γίνεται: είναι πλέον η «παράστασή» μας. Αν δεν βγω εγώ πρώτος, βέβαια, με το ελληνικό ταμπεραμέντο μου, οι Ελβετοί δεν πρόκειται να κάνουν το πρώτο βήμα. Με το που θα κάνω την αρχή, όμως, να όλοι, τσαφ! Το μόνο καλό με την πανδημία είναι ότι ενώ προηγουμένως οι ένοικοι της πολυκατοικίας δεν μιλιόμασταν καθόλου, λες και ήμασταν μαλωμένοι, τώρα έχουμε γίνει φίλοι και όλοι βοηθάμε όλους. Μόνο ένας από τους γείτονές μας νόσησε από COVID-19 και, για να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, ήρθαν πυροσβέστες και τον έβγαλαν από το παράθυρο, για να μην περάσει από τους κοινόχρηστους χώρους και μολυνθούμε οι υπόλοιποι. Ελβετία!
22.30
Είναι πολύ αργά για εμάς. Πάμε για ύπνο, γιατί ένα ολονύκτιο πάρτι ίσως μας περιμένει πάλι…
Δείτε το νέο πρωτότυπο έργο που ο Γιάννης Μανταφούνης έφτιαξε στο πλαίσιο του πρότζεκτ ENTER στο onassis.org/enter.